کینه توزی انقلابی! 

شعاری را که از سوی بعضی از مسلمانان مبنی بر یوم الملحمه (روز انتقام) سر داده شده بود، تبدیل به شعار یوم المرحمه (روز مهربانی و بخشش) از حلقوم علی علیه السلام کرد و نائره و آتش غیر انسانی انتقام را خاموش کرد. 
سیره حکومت نبوی و علوی، مملو از بخشش و گذشت است اما متاسفانه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، اراده معطوف به انتقام غالب شد و بسیاری از خونهایی که ریخته شد و مجازات‌هایی که صورت گرفت، یا اساسا وجه شرعی نداشت و یا قابل عفو و گذشت بود.

گذشت سالها از استقرار جمهوری اسلامی نیز نتوانسته این روحیه انتقام جویی و کینه ورزی را از بین ببرد. هزاران ایرانی مقیم خارج که با پیروزی انقلاب از ایران خارج شدند، بدون آن که مرتکب جرم و خطایی شده باشند و یا جرائم آنان غیر قابل گذشت باشد، مشتاق بازگشت به وطن هستند و برخی نیز لااقل آرزوی مردن و دفن در سرزمین مادری شان را دارند اما جرات نمی کنند به ایران برگردند چه آن که هیچ ضمانتی برای عدم دستگیری و انواع و اقسام آزار و اذیتهای احتمالی آنها وجود ندارد.

یکی از این افراد، اردشیر زاهدی بود که دوست داشت در آخر عمر به ایران بیاید  و در اینجا بمیرد اما کسی و نهادی به او کمترین امانی را نداد علی رغم آن که بارها از سیاست هسته ای ایران - که در زمره اصول دین جمهوری اسلامی شده - در برابر آمریکا و غرب دفاع کرده بود.

اما کینه توزی با اردشیر زاهدی به اینجا ختم نشد که فرصت مرگ در وطن را از او بگیرد بلکه به گفته آقای سید حسین موسویان دیپلمات سابق، (https://t.me/nasiri42/3274) زاهدی کتابخانه ای بزرگ و بی نظیر در اختیار داشت که مایل بود به کتابخانه دانشگاه تهران اهدا کند و بارها به مسئولان ایرانی پیام داده و اعلام آمادگی کرده بود اما کسی به او اعتنایی نکرد و او ناگزیر آنها را به دانشگاه استنفورد اهدا کرد.

در هر صورت معلوم نیست کی قرار است "یوم الملحمه" نظامی که به نام اسلام برپا شده و خداوند در قرآن پیامبرش را رحمة للعالمین (مایه رحمت و مهربانی برای همه جهانیان) اعلام کرده، تبدیل به "یوم المرحمة" شود و بساط کینه توزی و دو قطبی سازی های نفرت پراکن سیاسی و اجتماعی و ... جمع شود. ظاهرا گذشت چهل و دوسال برای فرونشاندن خشم و کینه توزی انقلابی کافی نبوده است!