'اینجا مثل جهنم است'؛ مبارزه برای نجات نوزادان گرسنه در افغانستان

'اینجا مثل جهنم است'؛ مبارزه برای نجات نوزادان گرسنه در افغانستان

• الین جونگ و تام دانکین
• سرویس جهانی بی بی سی

۱۱ آذر ۱۴۰۰ - ۲ دسامبر ۲۰۲۱

منبع تصویر، Getty Images

توضیح تصویر،

یک کودک سوء تغذیه در قندهار در ماه اکتبر

پزشکان شفاخانه‌های بحران‌زده افغانستان که بسیاری از آنها اکنون بدون دستمزد کار می‌کنند، با بی‌بی‌سی در مورد تشدید بحران انسانی در این کشور صحبت کرده‌اند.

همه اسامی در این گزارش به خاطر مصونیت افراد تغییر داده شده

زن جوان گریه می‌کرد و به دکتر التماس می‌کرد که او و نوزادش را بکشد. دکتر نوری، متخصص زنان و زایمان در مرکز افغانستان، قصد داشت نوزاد را با سزارین به دنیا بیاورد که مادرش به گریه افتاد.

به گفته دکتر نوری، این زن جوان می‌گفت: "من نمی‌دانم چگونه می‌توانم زنده بمانم، پس چگونه می‌توانم انسان دیگری به دنیا بیاورم؟" زنان در بخش دکتر نوری به قدری دچار کمبود غذا هستند که می‌دانند بعید است شیر کافی برای تغذیه فرزندان خود داشته باشند.

دکتر نوری می‌گوید این بخش‌های بیمارستان آنقدر شلوغ اند که او مجبور است به سختی از کنار زنان در حال زایمان بگذرد که به دیوارهای آغشته به خون چسپیده‌اند‌ یا روی ملحفه‌های کثیف دراز کشیده‌اند.

اکثر نظافتچی‌ها، بیمارستان را ماه‌ها پیش ترک کرده‌اند، زیرا از کار بدون دستمزد خسته شده بودند و زایشگاه به قدری شلوغ است که گاهی چند زن روی یک تخت خوابیده‌اند. مراکز و کلینیک‌های خصوصی نزدیک، مجبور به تعطیلی شده‌اند و مراجعه به این بیمارستان مدرن و معتبر در مرکز افغانستان سه برابر نسبت به گذشته افزایش یافته است. یک متخصص زنان و زایمان می‌گوید: "زایشگاه یکی از شادترین بخش‌های هر بیمارستان است، اما دیگر در افغانستان نیست." او می‌گوید که تنها در دو هفته در ماه سپتامبر شاهد مرگ پنج نوزاد تازه متولد شده از گرسنگی بود.

''اینجا مثل جهنم است ''

از پادکست رد شوید و به خواندن ادامه دهیدپادکستبه عبارت دیگر

گفتگو با چهره‌های سیاسی، هنری و ادبی از تلویزیون فارسی بی بی سی.

برنامه ها

پایان پادکست

افغانستان قبلاً به دلیل خشکسالی شدید و چندین دهه درگیری وضعیت بدی داشت، اما تسلط طالبان باعث شد که این کشور به سمت فروپاشی اقتصادی سریع برود.

کاهش سرعت کمک‌های بین‌المللی که برای دهه‌ها به اقتصاد و سیستم بهداشتی آن کمک می‌کرد، در ماه اوت متوقف شد. کمک‌کنندگان غربی به نگرانی‌های جدی در انتقال پول از طریق دولتی اشاره دارند که حقوق اولیه زنان و دختران را انکار می‌کند و با مجازات سخت شرعی مردم را تهدید می‌کند.

بر اساس آخرین آمار سازمان ملل، این بدان معناست که افغانستان با بدترین بحران گرسنگی از زمان شروع رکوردها مواجه است. احتمال دارد که حدود ۱۴ میلیون کودک در زمستان امسال از سطوح حاد سوء تغذیه رنج ببرند.در سراسر کشور، بیمارستان‌هایی که سوء تغذی‌شدگان را درمان می‌کنند، در آستانه فروپاشی قرار دارند و نزدیک به ۲۳۰۰ مرکز بهداشتی بسته شده‌اند. پزشکان در مناطق دورافتاده گزارش کرده‌اند که قادر به ارائه داروهای اولیه - حتی چیزی به سادگی پاراستامول برای بیماران سختی که به دنبال درمان تا ۱۲ ساعت پیاده راه می‌روند، نیستند.

در پایتخت کابل، یک بیمارستان/شفاخانه بزرگ کودکان شاهد برخی از بدترین موارد گرسنگی در کشور است. در حال حاضر با ۱۵۰ درصد ظرفیت کار می‌کند.دکتر صدیقی، رئیس بیمارستان، پس از قطع بودجه، در ماه سپتامبر شاهد افزایش تلفات بود، زیرا هر هفته تا چهار کودک زیر ۱۰ سال به دلیل سوءتغذیه یا بیماری‌های مرتبط، مانند مسمومیت ناشی از بهداشت نامناسب مواد غذایی جان خود را از دست می‌دادند. او می‌گوید که این اطفال کوچک است که بیشترین بار بحران را متحمل می‌شوند، زیرا اکثر کودکان زیر پنج سال برای نجات یافتن دیر می‌رسند.

او می‌گوید: "این کودکان اکثرا قبل از بستری‌شدن می‌میرند... ما در بسیاری از موارد مشابه کودکان را از دست می‌دهیم."برای کسانی‌که به موقع نمی‌توانند به بیمارستان برسند منابع برای کمک وجود ندارد، بیمارستان از کمبود جدی غذا و دارو رنج می‌برد و حتی برای گرم نگه‌داشتن بیماران به مشکل جدی مواجه است، هیچ سوختی برای گرمایش مرکز‌گرمی وجود ندارد، دکتر صدیقی اکنون از کارکنان می‌خواهد که شاخه‌های خشک‌شده درختان را هر روز قطع و جمع‌آوری کنند تا هیزم‌ برای تهیه غذا به بیماران فراهم شود:"وقتی این شاخه‌های خشک درختان را تمام می‌کنیم، نگران ماه آینده می‌شویم و اینکه در آینده چه کار کنیم".

در زایشگاه دکتر نوری، قطع برق مقطعی کشنده است. او می‌گوید که چندین نوزاد نارس به دلیل قطع برق و از کار‌افتادن دستگاه حفظ نوزادان زودرس جان‌های خود را از دست داده‌اند."خیلی غم انگیز است که می‌بینم آنها جلوی چشمان ما می‌میرند". او می‌گوید که قطع برق می‌تواند پیامدهای بالقوه کشنده‌ای برای بیماران تحت عمل جراحی نیز داشته باشد."روز پیش ما در اتاق عمل بودیم و برق قطع شد. همه چیز قطع شد. من دویدم و با فریاد کمک خواستم. شخصی در ماشینش سوخت داشت و به ما داد تا ژنراتور را روشن کنیم."بنابراین، او می‌گوید، هر بار که در بیمارستان عمل جراحی انجام می‌دهیم از همکاران ما می‌خواهم که عجله کنند، استرس زیاد است.با وجود اجبار به کار در چنین شرایط چالش برانگیزی، اکثر کارکنان مراقبت‌های بهداشتی حتی در حال حاضر حقوقی دریافت نمی‌کنند.

منبع تصویر، Getty Images

توضیح تصویر،

یک کودک که در ماه اکتبر در قندهار تحت معالجه پزشکی قرار داشت

داکتر رحمانی، رئیس بیمارستانی در ولایت هرات که در معالجه بیماران کووید تخصص دارد، نامه‌ای از وزارت صحت طالبان را که به تاریخ ۳۰ اکتبر فرستاده شده با بی بی سی به اشتراک گذاشت که در آن از کارمندان خواسته شده است تا زمانی‌که بودجه تامین نشده است، بدون حقوق به کار خود ادامه دهند.روز سه‌شنبه، دکتر رحمانی تأیید کرد که بیمارستان او به علت عدم تامین بودجه اکنون مجبور به تعطیل شده. او عکس‌هایی را ارسال کرده است که بیماران با برانکارد (چپرکت) از بیمارستان بیرون می‌روند. معلوم نیست الان چه بر سر آنها خواهد آمد؟در همان نزدیکی، بیمارستان دیگری است که در معالجه معتادان به مواد مخدر اختصاص دارد که برای مراقبت از بیماران خود تلاش می‌کند زیرا در این بیمارستان دیگر داروی لازم برای ترک هروئین، تریاک و کریستال متات وجود ندارد. دکتر نوروز رئیس بیمارستان می‌گوید: "بیمارانی هستند که باید با زنجیر به تخت ببندند یا بیمارانی هستند که به دلیل حملات شدید باید به آنها دستبند بزنند. مراقبت از آنها برای ما بسیار سخت است. وی افزود که بدون مراقبت مناسب بیمارستان ما دقیقاً مانند زندان است".

اما این بیمارستان نیز با کاهش پرسنل در آستانه تعطیلی قرار دارد و اگر تعطیل شود، دکتر نوروز نگران است که در زمستان سخت پیشرو، چه سرنوشتی برای بیمارانش رقم خواهد خورد؟او می‌گوید: "هیچ سرپناهی برای آنها وجود ندارد. آنها معمولاً می‌روند و در مکان‌هایی مانند زیر پل‌ها، خرابه‌ها، قبرستان‌ها، در شرایطی که برای انسان غیرقابل تحمل است، زندگی می‌کنند.دکتر قلندر عباد، سرپرست وزارت بهداشت/صحت طالبان، در ماه نوامبر به بی‌بی‌سی فارسی گفت که دولت همگام با جامعه جهانی برای اجرای مجدد مساعدت‌ها، کار می‌کند.با این حال، کمک کنندگان عمده به دنبال دور زدن طالبان هستند، زیرا می‌ترسند که در غیر این صورت این کمک‌ها برای اهداف مورد نظر استفاده نشود. سازمان ملل برای اولین بار در ۱۰ نوامبر به تزریق ۱۵ میلیون دلار به طور مستقیم به سیستم بهداشتی افغانستان موفق شد.

در ماه گذشته حدود ۸ میلیون دلار برای پرداخت حقوق ۲۳۵۰۰ کارمند صحی این کشور استفاده شده است. اگرچه در حال حاضر مبلغ نسبتاً کمی است ولی سایر اهداکنندگان بین‌المللی امیدوارند که از این روند پیروی کنند. اما زمان در حال اتمام است.

دکتر نوری می‌گوید: "به زودی آب آشامیدنی کافی نخواهیم داشت."شرایط آب و هوایی سخت به زودی ورود مواد مورد نیاز از کشورهایی محدودی مانند پاکستان و هند را نیز دشوار خواهد کرد.او می‌گوید: "هر وقت این زنان با نوزادانشان از بیمارستان ما خارج می‌شوند، من مدام به آنها فکر می‌کنم. آنها پولی ندارند، نمی‌توانند غذا بخرند."

خانواده خودش نیز در تلاش است تا سرپا بماند."حتی من به عنوان یک پزشک غذای کافی برای خوردن ندارم - نمی‌توانم هزینه آن را بپردازم و تقریباً تمام پس‌اندازم را تمام کرده‌ام.""نمی‌دانم چرا هنوز سر کار می‌آیم. هر روز صبح این سوال را از خودم می‌پرسم. اما شاید به این دلیل است که هنوز به آینده‌ای بهتر امیدوار هستم."

علی همدانی، کاوون خاموش، احمد خالد و حفیظ الله معروف نیز در تکمیل این گزارش همکاری کرده‌اند.

• رئیس سازمان بهداشت جهانی وارد کابل شد
• وزیر خارجه طالبان- جهان در ارسال کمک به افغانستان برخورد سیاسی نکند