حسین علیزاده: در قرن بیست‌ویکم تازه باید درباره بود و نبودِ موسیقی در ایران صحبت کنیم

حسین علیزاده، آهنگساز و نوازنده نامدار موسیقی ایرانی، در مراسم اجرای کنسرت «رکوییم موتزارت» به رهبری بردیا کیارس در تالار وحدت به یاد درگذشتگان هنر ایران در دوران کرونا، از وضعیت موسیقی در ایران به‌شدت انتقاد کرد.

علیزاده گفت:

«وقتی که این اتفاقات تلخ اخیراً رخ داد، بهترین کار این بود که با زبان موسیقی همدردی کرد. امشب یک نمونه و اتفاق مثبت است. از تمام هنرمندان جوان می‌خواهم که امشب را الگو قرار دهند و در هر شرایطی در کنار هم باشند.»

او افزود:

«اگر به موسیقی توهین می‌شود به همه ما توهین شده است. من نمی‌دانم که چند سال یا چندین سال باید در این‌باره صحبت کنیم. ما در دنیا کشورهای اسلامی زیادی داریم؛ در هیچ کدام از این کشورها موسیقی تا این حد تحت فشار نیست. حتی الان طالبان هم کم‌کم کنسرواتوارهایش را باز خواهد کرد، چرا که باید حیات داشته باشد.»

اشاره تلویحی حسین علیزاده به سخنان اخیر کاظم موسوی، نماینده اردبیل و سرعین و نایب رئیس کیسیون اقتصادی مجلس شورای اسلامی است که گفته بود:

«ورود آلات موسیقی به کشور به صلاح نیست چون کشور ما جمهوری اسلامی است. چرا باید با وجود این همه شهدا و علمایی که داریم آلات موسیقی به کشور وارد شود؟ موضوع آلات موسیقی و لوازمی از این قبیل ان قدر مهم نیستند که ما حتی برای آن وقت و ارزی خرج کنیم.»

موسوی افزوده بود:

«اگر افرادی به دنبال آلات موسیقی یا امیال شخصی‌ خودشان هستند، کشورهای دیگر هستند، می‌توانند از ایران بروند.»

این اظهارات کاظم موسوی واکنش‌هایی چه در داخل کشور و چه در خارج داشت و بسیاری از دست‌اندرکاران موسیقی و رسانه‌های داخل علیه این سخنان اظهارنظر کردند.

حسین علیزاده در ادامه سخنان خود افزود:

«قرن بیست‌ویکم است و دنیا درگیر چیزهای دیگری است. موسیقی مونس آدمی است؛ حالا ما بیاییم تازه از اول درباره بود و نبودِ موسیقی صحبت کنیم. آیا در این مملکت قانون وجود دارد که هر کسی به خودش اجازه بدهد که به موسیقی و موسیقی‌دان توهین کند. در عین حال اگر یک موسیقی‌دان به یک روحانی نظرش را بگوید، ممکن است امنیت قضایی نداشته باشد.»

علیزاده با بیان این‌که «کسانی که ضد موسیقی هستند، مریض‌اند»، از اهالی موسیقی خواست تا «با ایمان» و «عشق» کار خود را انجام دهند و موسیقی را «با چنگ و دندان حفظ کنند».

او گفت:

«برای مسئولانی متأسفم که پس از این‌همه سال هنوز نمی‌فهمند موسیقی یعنی چه و به‌راحتی به هنر و هنرمند توهین می‌کنند. ما هم قانونی برای دفاع خودمان نداریم. قانون ما عشق و هنر موسیقی است. به تمام همکاران خودم تبریک می‌گویم که در تمام این سال‌ها ایستادگی کردند. (…) ما ثروت بزرگی به نام موسیقی و عشق را در اختیار داریم. تمام دوستان و همکاران من، سالیان سال از خودشان مایه گذاشتند. این‌که آدم در خانه‌اش مجبور باشد برای حفظ برخی چیزها بجنگد، دردآور است.»

موسیقی در ایران از آغاز انقلاب اسلامی تاکنون با محدودیت‌های بسیاری همراه بوده است. از حذف صدای زن در موسیقی تا ممنوعیت نمایش ساز در تلویزیون و تحت پیگرد قراردادن هنرمندان موسیقی زیرزمینی، همه جلوه‌هایی از این محدودیت‌ها هستند که هنوز هم پس از گذشت بیش از چهار دهه تغییری در آن‌ها صورت نگرفته و حتی سخت‌گیری و فشار علیه موسیقی و کنسرت‌‌ها در یک دهه اخیر از سوی کانون‌های قدرت از جمله نیروهای شبه‌نظامی وابسته به سپاه پاسداران و امامان جمعه که نماینده رهبر جمهوری اسلامی هستند، افزایش نیز یافته است.