اشتیاق تماشاگران برای دیدن «مانستر»/ هیولای درون یک روان‌پریش

به گزارش خبرنگار مهر، شب گذشته ۲۲ بهمن ماه در ششمین روز از برگزاری بخش صحنه‌ای جشنواره تئاتر فجر نمایش «مانستر» به کارگردانی کوروش شاهونه در بخش غیررقابتی جشنواره میزبان علاقه مندان به تئاتر بود.

این اثر نمایشی که براساس طرحی از کوروش شاهونه توسط حمیدرضا اسدزاده و کورش شاهونه نوشته شده است در ۲ نوبت ۱۷:۳۰ و ۱۹:۳۰ به صحنه رفت و استقبال نسبی مخاطبان در تالار قشقایی مجموعه تئاترشهر روبرو شد.

نمایش «مانستر» در سال ۹۸ به دلیل تعطیلی‌های عمومی ناشی از بحران کرونا در نیمه راه به اجراهایش پایان داده بود که بعد از بهبود وضعیت عمومی و واکسیناسیون مجدداً از ۱۴ آذر در پردیس تئاتر شهرزاد اجرا شد.

ابراهیم نائیج، علی حسین زاده، علیرضا کرمی و ریحانه رضی در این نمایش ایفای نقش می‌کردند.

به گفته شاهونه، «مانستر» بر پایه پژوهشی پیرامون بیماری اسکیزوفرنی نوشته است و وی در این نمایش تلاش داشته تا به مخاطب یادآوری کند حق و حقوق بیماران اعصاب و روان و معلولان جسمی و ذهنی را به عنوان یک شهروند در نظر بگیریم و به جیا ترحم به آنها، شرایطشان را درک کنیم.

در این نمایش زوجی را می‌بینیم که مرد معلولیت ذهنی و زن معلولیت جسمی حرکتی دارد اما هرچه جلوتر می‌رویم متوجه می‌شویم که زن دچار بیماری اسکیزوفرنی بوده و روان پریش نیز است. این زوج یک خرس عروسکی را به عنوان پسرشان مایکل پذیرفته‌اند و در آستانه کریسمس قصد دارند به یک جشن تولد بروند. در این میان نصاب پرده‌ای وارد منزلشان می‌شود اما به نظر می‌رسد همه چیز از قبل برنامه‌ریزی شده است و قرار نیست شاهد فرجام خوشایندی باشیم.

نمایش در جغرافیایی غیرایرانی اتفاق می‌افتد. صحنه نمایش نشیمن خانه‌ای با فضاسازی قرمز است اما این رئالیستی بودن محیط با حضور کاراکترهای نمایش کم‌کم رنگ و بوی فانتزی به خود می‌گیرد و هرچه جلوتر می‌رویم اثر به ژانر دلهره پهلو می‌زند و از بازی که شخصیت زن نمایش الیزابت با نصاب پرده راه انداخته و تصمیمی که برای مجازات او که از نظرش به پسرشان مایکل بی احترامی کرده است، در نظر گرفته، وحشت زده می‌شویم.

از ویژگی‌های نمایش می‌توان به بازی ریحانه رضی بازیگر زن «مانستر» اشاره کرد که شب گذشته با وجود اینکه برونشیت داشت و در بخش‌هایی نفس کم می‌آورد (که البته کارگردان قبل از اجرا این نکته را گوشزد کرد) اما در ایفای نقش یک بیمار روان پریش که از معلولیت جسمی نیز رنج می‌برد موفق بود و در عین حال بار کمدی نمایش را هم بیشتر از بقیه بازیگران بر دوش می‌کشید. طراحی لباس و موسیقی «مانستر» نیز از جمله ویژگی‌های مثبت این اثر نمایشی بود.

درست است که به دلیل گسترش سویه اُمیکرون قرار بر این است سالن‌ها با ظرفیت ۳۰ درصد پذیرای مخاطبان باشند اما با وجود اصرار مسئولان سالن مبنی بر حضور نداشتن بیش از حد مجاز مخاطبان در سالن‌ها خود علاقه مندان به تئاتر اهمیتی به این قضیه و وضعیت خطرناک گسترش بیماری نمی‌دهند و تلاش می‌کنند هرطور شده خودشان را به سالن نمایش برسانند. اکثر این تماشاگران مشتاق را هم گروه‌هایی تشکیل می‌دهند که از شهرستان‌ها در جشنواره حضور دارند و می‌خواهند در این یکی دو شبی که مهمان جشنواره هستند حداقل کارهای همکارانشان را ببینند. برخی دیگر از مخاطبان نمایش‌ها هم هنرمندانی هستند که با چند همراه به دیدن یک اثر نمایشی می‌نشینند و انتظار دارند حتماً طرفیتی برایشان در نظر گرفته شود. شب گذشته نیز شاهد همین اتفاق برای اجرای «مانستر» بودیم و به دلیل پر شدن ظرفیت سالن، تماشاگران زیادی پشت در تالار قشقایی ماندند و نتوانستند به دیدن نمایش بنشینند.