المپیک زمستانی؛ جیمز وودز، مردی که به دنبال رویاهایش رفت و تسلیم زندگی معمولی نشد
بی بی سی فارسی
- تام رینولدز
- بی‌بی‌سی
در اواخر سپتامبر، در شهر بورمیو در شمال ایتالیا، جیمز وودز، اسکی‌باز نمایشی بریتانیایی به بی‌بی‌سی گفت: "تقریباً هیچ دارایی در زندگی ندارم، جز یک موتور سیکلت در نیوزیلند و تعدادی تخته موج‌سواری و چوب اسکی که در جاهای مختلف پراکنده شده‌اند. البته یک ماشین هم دارم که در اختیار دنی، یکی از دوستان خوبم است."
وودز که تازه از نیکاراگوئه بازگشته بود، جایی که تابستان را به موج سواری و ماهیگیری با نیزه گذرانده، یک شومن و سخنور ماهر است. او به مدت دو ساعت در قالب مستند "ارواح آزاد" با بی‌بی‌سی مصاحبه کرد.
وودز در سی سالگی، هنوز هم روحیه نوجوانی خود را حفظ کرده است. او در پانزده سالگی خانه و مدرسه را ترک کرد و سراغ علاقه‌اش به اسکی نمایشی در کوه‌های آلپ رفت. تصمیمی که علاوه بر ورزش، در مورد انتخاب سبک متفاوتی از زندگی نیز بود و او به هیچ وجه از آن پشیمان نیست.
در سال ۲۰۱۹، او اولین ورزشکار مرد بریتانیایی بود که توانست با قهرمانی در اسکی "اسلوپ استایل"، طلای جهان را برای کشورش بدست آورد.
- جام ملت‌های آفریقا؛ چگونه 'جادوی مادیبا' آفریقای جنوبی را قهرمان کرد
- استوا بخارست؛ غولی از اروپای شرقی که با خودش می‌جنگد
- ملکه زیبایی که مقابل دیکتاتوری نظامی ایستاد
- فرانک میل؛ مهاجم آلمانی که نامش با 'خرابکاری' به یاد آورده می‌شود
اکنون وودز یکی از مسن‌ترین شرکت‌کنندگان مسابقات بین‌المللی است و حضور در سومین المپیک خود را تجربه می‌کند. هرچند رشته مورد علاقه او تغییرات بسیاری نسبت به گذشته داشته، اما او تغییری نکرده و هنوز هیجان کودکانه در چهره‌اش دیده می‌شود.
المپیک زمستانی پکن فرصت دیگری برای اوست تا به آنهایی که نسبت به تصمیم و توانایی‌هایش شک داشتند، اثبات کند در اشتباه بوده‌اند.
وودز در شفیلد بزرگ شده است، شهری که معروف به فولاد و فوتبال است.
حضور در یک دوره آموزشی رایگان که در یک روزنامه محلی آگهی شده بود، او را در ده سالگی مجذوب اسکی در دامنه‌های خشک روستای شفیلد کرد.
در حالی که رقبای جهانی او با پیست‌های اسکی و قله‌های ۳۰۰۰ متری در حیاط خلوت خانه‌شان بزرگ شده‌اند، او اسکی را روی یک لایه پلاستیکی به طول ۳۰۰ متر آموخت و در نهایت تنها به این دلیل اسکی را به اسنوبورد ترجیح داد که عضویت سالانه‌اش ۵۰ پوند ارزان‌تر بود.
منبع تصویر، @jameswoodsy
توضیح تصویر،تصویر وودز در دسامبر ۲۰۱۲، در همان سال، پیست‌های خشک (بدون برف) اسکی شفیلد در اثر آتش سوزی از بین رفت و از آن زمان متروک مانده‌اند
او می‌گوید: "در شفیلد کسی اگر به فوتبال علاقه نشان ندهد، به نوعی هنجارشکن شناخته می‌شود. اما من تصمیم گرفتم از شیب خشک بالا بروم و خود را غرق در اسکی کنم. "
"آشنایی با افراد پرشوری که مانند من دوست داشتند کارهای متفاوتی انجام دهند و به مکان‌های دیدنی بروند، باعث شعله‌ور شدن این آتش در من شد. می‌خواستم بروم و دنیای بیرون از شفیلد را ببینم."
وقتی در پانزده سالگی، آرزویم را با والدینم در میان گذاشتم، واکنش خوبی نشان ندادند. گفتم که می‌خواهم یک اسکی باز حرفه‌ای باشم و آنها گفتند، باید به مدرسه بری."
"فکر می‌کردند می‌خواهم به کوه بروم، مواد مخدر مصرف کنم و زندگی‌ام را تلف کنم. آنها فکر می‌کردند من هنوز بچه‌ام و از طرفی اصلاً اسکی نمایشی را یک ورزش نمی‌دانستند."
آن زمان، رشته مورد علاقه او، اسلوپ استایل، هنوز در المپیک زمستانی جا نداشت و بریتانیا نیز کشور شناخته شده‌ای در اسکی نبود.
- ریوالدو: اسطوره‌ای که در فقر دوران کودکی جرات رؤیاپردازی نداشت
- کلی کتلین؛ خانواده‌ای که به دنبال ارتباط ضربه مغزی با خودکشی است
- منچستریونایتد؛ هنر رالف رانگنیک در 'باشگاه سازی' و چالش جدیدش در اولدترافورد
- 'بمبی که نزدیک بود من را بکشد، هدیه‌ای برای تولد دوباره بود'
اوج این ورزش در آن زمان، مسابقات قهرمانی جهان در آمریکا بود. برای برخی هنوز هم همینطور است. در وب سایت این مسابقات، داستانی از وودز می‌خوانید که عنوانش توصیف خوبی برای اسکی‌بازان بریتانیایی است: "محل تولد اشتباه، نگرش درست".
وودز می‌گوید: "در مورد عملکرد بریتانیا در ورزش‌های زمستانی همیشه این تصور بوده که ما در این ورزش‌ها بدردنخور هستیم و صرفاً برای تنوع به آنها می‌پردازیم."
"من تمام مدت با این موضوع مواجه بودم. در هر رویدادی که شرکت می‌کردم، می‌شنیدم که، وای تو بریتانیایی هستی و نمی‌توانی اسکی کنی".
همانطور که خود وودز اشاره می‌کند، تصمیم به ترک خانه در پانزده سالگی و سفر به آلپ و زندگی در یک کاروان تصمیم بسیار جسورانه‌ای بود. اما او ادامه داد و چهار سال بعد در اولین مسابقات جهانی خود در سال ۲۰۱۱ هشتم شد و دو سال بعد شماره یک جهان شد.
سرانجام کمیته بین‌المللی المپیک در سال ۲۰۱۲ تصمیم گرفت اسکی اسلوپ استایل را به برنامه المپیک زمستانی ۲۰۱۴ سوچی اضافه کند.
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،وودز قهرمان جهان در سال ۲۰۱۹ شد و المپیک تنها رقابتی است که او در این ورزش مدال طلا بدست نیاورده است
از پادکست رد شوید و به خواندن ادامه دهیدپادکسترادیو فارسی بیبیسیپادکست چشم‌انداز بامدادی رادیو بی‌بی‌سی
برنامه ها
پایان پادکست
او می‌گوید: " آن زمان، ایده رفتن به المپیک دقیقاً مانند رفتن به جام جهانی فوتبال بود. اما آنچه ما انجام می‌دادیم یک ورزش نبود. به هیچ وجه. بلکه بیشتر تفریح و نوعی سبک زندگی بود که بیشتر حول موسیقی و صنعت مد بود.
"من از ۱۲ سالگی عاشق نمایش و خودنمایی در مقابل جمعیت بودم و اصلاً نگران آنچه در مورد من فکر می‌کردند و به من می‌گفتند، نبودم. اما برای حضور در المپیک، دچار تعارض داخلی با خودم شدم، زیرا تمام زندگی‌ام در حال فرار از هنجارها و جامعه بودم و حالا توجه همه رسانه‌ها و مردم به من بود. حتی معلمان مدرسه‌ام، مخالفانم و همه افرادی که دوستشان نداشتم، می‌خواستند مسابقاتم را تماشا کنند."
وودز با گذر از این مشکل، به المپیک سوچی در سواحل دریای سیاه روسیه رفت. با وجود مصدومیت شدید لگن توانست پنجم شود. چهار سال بعد در المپیک زمستانی ۲۰۱۸ در پیونگ‌چانگ کره جنوبی، این بار هم با مصدومیت، دستش از مدال کوتاه ماند و چهارم شد.
او در نهایت، یک سال بعد توانست انتقام خود را بگیرد و طلای قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۹ را در پارک سیتی یوتا در آمریکا بدست آورد.
پس از این قهرمانی، او برای تعطیلات و استراحت به سواحل نیکاراگوئه رفت تا آفتاب بگیرد و به فکر آینده خود فکر کند. او می‌گوید: "قهرمانی نوع رهایی برای من بود و در این فکر بودم که وای، چقدر خسته‌ام و باید کمی استراحت کنم. موج سواری را دوست داشتم، هرچند در آن خیلی خوب نیستم، اما فکر کردم باید همین الان به موج سواری بروم. به نقشه جهان نگاه کردم و گفتم تنها یک پرواز است و ناگهان در نیکاراگوئه بودم."
در نوامبر ۲۰۲۱، در جام جهانی سبک نمایشی در تیرول اتریش دوباره با وودز ملاقات کردیم.
این رقابت‌ها برای کسب سهمیه ورودی المپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن بود. اما برای وودز خوب پیش نرفت و نتوانست به فینال راه پیدا کند و در رتبه بیست و دوم قرار گرفت.
- مکس فرشتاپن؛ 'گاوباز فرمول یک' و خانواده‌ای که او را شکل داد
- شب تاریخی آث میلان مقابل ستاره سرخ بلگراد؛ وقتی یکی از 'شکست‌ناپذیران' مرگ را به چشم دید
- تراژادی در فوق ماراتن چین؛ دونده‌هایی که جانشان را از دست دادند و بازماندگانی که تهدید شدند
- ماجرای عجیب ورزشگاه ویمبلدون؛ پلاو لین، کابوسی که بدل به ورزشگاهی آبرومند شد
وودز جام جهانی استوبای را در رده بیست و پنجم جهان به پایان رساند و نزدیک بود ورودی المپیک را از دست بدهد.
وودز در مسابقات کالیفرنیا در اوایل ژانویه به کرونا مبتلا شد. در نتیجه، برای آخرین مسابقات کسب سهمیه، در فونت رومئو فرانسه، او در حومه لس آنجلس در قرنطینه گیر کرده بود و نمی‌توانست با رقبای خود برای حضور در المپیک مبارزه کند.
اما خوشبختانه شانس آورد و از فاجعه جلوگیری شد. وودز با اینکه به رتبه ۲۷ جهان سقوط کرده بود، توانست سهیمه ورودی خود را حفظ کند.
بنابراین او امسال، پانزده سال پس از پشت سر گذاشتن دوران نوجوانی در شفیلد، در چین خواهد بود تا برای سومین بار شانسش را امتحان کند.
او می‌گوید: المپیک تنها رقابتی است که برنده نشده‌ام و خیلی دوست دارم در آن موفق شوم. هر آنچه نیاز دارم همانند دو دوره قبلی در اختیارم است. پس باید بروم و بار دیگر شانسم را امتحان کنم. الان وقت عقب نشینی نیست."
"ایده بازنشستگی و ترک مسابقات، بسته بندی اسکی‌ها و چسباندن آنها به دیوار، یافتن یک شغل معمولی، خرید خانه و گذراندن یک زندگی معمولی... حتی به آنها فکر هم نمی‌کنم. من هنوز در مسیر رسیدن به رویاهایم هستم و رویای من سبک زندگی متفاوتی است.
منبع خبر: بی بی سی فارسی 
اخبار مرتبط: المپیک زمستانی؛ جیمز وودز، مردی که به دنبال رویاهایش رفت و تسلیم زندگی معمولی نشد
حق کپی © ۲۰۰۱-۲۰۲۴ - Sarkhat.com - درباره سرخط - آرشیو اخبار - جدول لیگ برتر ایران
