روایت یک قهرمانی دراماتیک و زنانه

تیم باریج اسانس گران‌ترین تیم لیگ برتر والیبال زنان ایران نبود. اما به نظر شایسته‌ترین تیم برای قهرمانی بود؛ باشگاهی که تیم مردانش سال ۹۲ با مصطفی کارخانه و لشکری از ملی‌پوشان به عنوان تیم اول مرحله گروهی لیگ مغلوب تیم هشتم شدند تا ضربه‌ای سخت به پیکره‌ی این تیم و ورزش کاشان وارد شود. شاید بعد از این بود که نگاه آن‌ها به ورزش تغییر کرد.

لیگ ۱۰ تیمی والیبال زنان ایران امسال هم باشگاه باسابقه‌ی ذوب آهن را در کورس قهرمانی داشت؛ پرافتخارترین تیم والیبال زنان که سال‌هاست اصفهان را به قطب والیبال زنان تبدیل کرده است.

والیبال باشگاهی زنان ایران با وجود کوچ و ترانسفر چندین چهره شاخص و ملی‌اش به لیگ های ترکیه و برخی کشورهای اروپایی، نشان داد که از ستاره و بازیکن تراز اول تهی نشده است و این چشمه همچنان برای معرفی نیروهای جدید، می‌جوشد.

بازیکنان مطرحی مثل شبنم علیخانی و پوران زارع با قراردادهای بهتر در سایپا بودند؛ سایپایی که مردانش به لیگ یک سقوط کردند ولی زنانش در مرحله گروهی قهرمان لیگ شدند و با تیم چهارم یعنی پیکان پلی آف را بازی کردند و راحت فینالیست شدند.

 لیگ برتر والیبال زنان در روزگار حکمرانی کرونا اوایل آبان شروع شد و اواخر بهمن با اولین قهرمانی باریج اسانس تمام شد. باریج پیش از فینال با سایپا، تیم سوم مرحله گروهی بود. تیمی که بازی اول پلی آف را هم به ذوب آهن باخت اما با درخشش مهسا کدخدا و مونا آشفته دو دریافت کننده قدرتی خود، ذوب آهن همیشه مدعی را برد و در فینال هم اجازه نفس کشیدن به سایپا نداد. قهرمانی باریج اسانس که در مرحله گروهی سوم بود، خاطره تلخ سال ۹۲ و تیم مردان این باشگاه را تا حدودی کم‌رنگ کرد.

نماینده کاشان تیم شایسته‌ای بود با مدیریت فاطمه حسیبی. کوه‌نوردی که از اوایل دهه ۹۰ مدیرعامل باشگاه باریج اسانس شد و برخلاف سایپا و مدیرش که طی حدود یک سال تیم فوتبال و بعد والیبال مردان این باشگاه را به لیگ یک تنزل داد، گام به گام به این تیم شخصیت و روحیه قهرمانی داد.

حضور دو مربی جوان یعنی فاطمه شعبان خمسه و مریم هاشمی در فینال لیگ زنان پیام مهمی به برگزار کننده‌ی لیگ یعنی فدراسیون والیبال مخابره می‌کند؛‌ دوره استفاده از مهره‌های سوخته همیشگی به سر آمده. همان مربیانی که امسال هیچ تیمی در لیگ نداشتند اما گویی هرسال مربیگری یکی از تیم‌های ملی را به نام‌شان سند زده‌اند و این خطایی‌ست که سال‌هاست فدراسیون ایران تکرار کرده است.

شعبان خمسه و هاشمی از نسل مربیان جوانی هستند که قدیمی‌هایی مثل میترا شعبانیان و فریبا صادقی را کنار زده‌اند. یادآور روزهایی که مربیان جوانی مثل حسین معدنی و بهروز عطایی نوید آینده‌ی بهتری را به والیبال ایران می‌دادند.

هرچند پس از انقلاب والیبال ایران روی خوشی به زنان نشان نداد اما لیگ امسال و مراسم باشکوهی که در پایان آن برای مدال‌ آورانش برگزار شد، نقطه‌ی عطفی بود در سال‌ها نادیده گرفتن زنان این سرزمین. مراسمی با کیفیت بین‌المللی و اشک‌های فاطمه حسیبی مدیر زن ایرانی که ناباورانه و با تلاش تیمش را قهرمان لیگ کرد.

نویسنده: فرزاد کفیلی