لیک اگر «ایران» نگوید لال بادا این زبان

زبان فارسی حلقۀ اتصال همۀ اقوام ایرانی است با تمام تنوع زبانی و گویشی که دارد. بی‌شک همه اقوام ایرانی در بالندگی و شکوه و اعتلای این فرهنگ و این زبان سهیم بوده‌اند. زبان ملی تنها رمز وحدت جوامع فارسی‌زبان و عامل یکپارچگی و همبستگی مردم و سرزمین ایران است. نفرت‌پراکنی رسانه‌ای که همواره سودای تفرقه و تجزیه را در سر می‌پروراند و هشتگ «ضد زبان فارسی» به راه می‌اندازد و بیراهه می‌پیماید و آب در هاون ضلال می‌کوبد، نیک می‌داند که بزرگترین فارسی‌نویسان و فارسی‌سرایان در آذربایجان بالیده‌اند.

قطران تبریزی، نظامی گنجه‌ای، خاقانی شروانی تا محمدحسین شهریار و حسین منزوی و هزاران ادیب و شاعر که زبان فرهنگی، میهنی و ملی آنان فارسی بوده، هرگز بیتی نگفته‌اند که در آن زبان مادری را معارض زبان ملی خود بدانند.

به تعبیر حکیم نظامی: «همه عالم تن است و ایران دل / نیست گوینده زین قیاس خجل»
زبان فارسی همواره حلقۀ اتصال فکر و اندیشه و قلب ایرانیان و عامل پیوند عاطفی ایران‌دوستان غیر ایرانی بوده و خواهد بود.

زنده‌یاد محمدحسین شهریار این پیوند را در اشعار بسیاری سروده است؛ «ترکی ما بس عزیز است و زبان مادری / لیک اگر «ایران» نگوید لال بادا این زبان»

* مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب