معماران ایرانی از لاک خود بیرون آمدند؟

عکس تزیینی است

رئیس انجمن مفاخر معماری ایران ضمن ارائه توضیحاتی درباره تأثیرات کرونا بر ارتباط معماران و شهرسازان با جامعه، از احتمال برگزاری ششمین دوره دوسالانه کتاب معماری و شهرسازی (جایزه دکتر منوچهر مزینی) خبر داد.

علیرضا قهاری ـ رئیس انجمن مفاخر معماری ایران ـ در گفت‌وگویی با ایسنا در یک جمع‌بندی درباره فعالیت‌های این انجمن در سال ۱۴۰۰ بیان کرد: به علت ادامه‌دار بودن شیوع کرونا در سال ۱۴۰۰، سالن‌ها تعطیل و جلسات و همایش‌های حضوری ما منحل شد. به همین جهت برنامه‌های خود را تقریبا هر هفته به صورت مستمر در روزهای چهارشنبه با برگزاری یک بحث کارشناسانه با حضور متخصصان حوزه معماری و  شهرسازی به صورت آنلاین در فضای مجازی به انجام رساندیم که البته این برنامه‌ها به علت مستمر بودن مورد اقبال مخاطبان قرار گرفت.

او ادامه داد: چند کتاب هم با وجود مشکلات حوزه نشر به لحاظ هزینه چاپ و کمبود کاغذ منتشر کردیم و بزرگداشت‌هایی هم به صورت آنلاین و از راه دور انجام شد.

از این معمار سوال کردیم که برگزاری لایوهای کارشناسانه را تا چه حد طی زمان اثرگذار می‌بیند؟ پاسخ داد: ما دو کار را انجام می‌دهیم؛ نخست نشر دانش و فعالیت در حوزه معماری و شهرسازی و دوم هم ترویج. معمولا در کار فرهنگی، ترویج مهم‌تر از بهره‌برداری است که می‌خواهید در همان زمان نتیجه ‌دهد. معمولا کار فرهنگی اثرگذاری سریع ندارد اگرچه که در زمان خودش دارای مخاطب است و بحث با حضور متخصصان صورت می‌گیرد که اینگونه گفتمان، ترویج داده می‌شود.

قهاری تأکید کرد: در اصل، رسانه‌ها و نهادهایی که سنجش افکار را بر عهده دارند باید نتایج این فعالیت‌ها را رصد کنند که البته این کارها هزینه دارد ولی باید از دید بی طرفانه و نگاه کارشناسی به گونه‌ای که کارشناس در کنار جامعه باشد به این موضوعات نگاه کرد؛ به عنوان مثال باید بررسی کرد که مثلا ۲۰ سال پیش جامعه تا چه حد به منظر شهری و معماری اهمیت می‌داده و اکنون تا چه حد؟ البته ما هنوز به آن نتیجه دلخواه نرسیده‌ایم و فرهنگ جامعه تحت تأثیر عواملی چون سوداگری، تغییر کرده است.

او درباره اثرات برگزاری لایوهای کارشناسی بر جوامع تخصصی معماری گفت: انجمن قصد داشت جامعه مخاطب را گسترش دهد، به همین جهت از طریق رسانه‌ها و نشریاتی که ممکن بود تخصصی هم نباشند، مطالب خود را منتشر کرد. این امر باعث شد هم بحث معماری دوباره مطرح شود و هم اینکه توجه به مسائل شهرسازی و معماری بیشتر شود. بدین ترتیب بخش عمده‌ای از معماران و شهرسازان از دایره محدود ارتباطات تخصصی خود خارج شدند و با جامعه ارتباط برقرار کردند؛ چراکه پیش از این معماران و شهرسازان تنها در جوامع خصوصی خود گفتمان می‌کردند.

«عملکرد معماران در سال ۱۴۰۰ در جامعه بین المللی به چه صورت بود؟» بیان کرد: با توجه به مشکلاتی که طی دو سال اخیر در سطح جهان به خاطر کرونا رخ داد، به همان نسبت میزان مشارکت ما کاهش پیدا کرد؛ یعنی اساسا مجامع معماری در جهان جنب و جوش سابق را نداشت. با این حال در اکسپو حضور داشتیم و دو سه جایزه بین المللی معماری هم گرفتیم ولی سرعت و پیشرفت تفکر معماری در جهان مانند باقی امور از این اپیدمی آسیب دید.

او ادامه داد: ولی به نظر من معماران ایرانی‌ در حد توانشان رسالتشان را به جا آوردند و خیلی نمی‌توان ایراد را به آنها وارد دانست چون شرایط جهانی بود. فعالیت جوامع معماری در کشور خودمان هم نسبت به سال‌های گذشته باتوجه به شرایط موجود قابل قبول بود ولی موفقیت‌ها در سطح جهانی تا حدودی از نظر کمی کاهش داشت.  

او در پاسخ به اینکه آیا انجمن برای سال جاری برنامه خاصی دارد؟ بیان کرد: برنامه لایوهایمان را ادامه می‌دهیم؛ چراکه شرط اول موفقیت است و اگر بخواهیم در کانون‌ها، مجامع و باقی انجمن‌ها ماندگار باشیم باید با وجود سختی‌ها فعالیت مستمر داشته باشیم. بنابراین ما سعی می‌کنیم حضورمان را در جامعه با همین امکاناتی که تکنولوژی در اختیارمان گذاشته است، نگه داریم. امیدواریم دولت‌ها نیز در حد توانشان امکانات تکنولوژی را گسترش دهند تا بخش دانش گرای جامعه و بخشی که به بقای دانش در جامعه نیاز دارد معطل نماند. البته برای سال ۱۴۰۱ برنامه داریم که چند کتاب را منتشر کنیم و اگر بتوانیم ششمین دوره دوسالانه کتاب معماری و شهرسازی (جایزه دکتر منوچهر مزینی) را که در سال ۱۴۰۰ به خاطر کرونا یک سال عقب افتاد، برگزار خواهیم کرد.

انتهای پیام