یک مرد ۲۳ ساله هفته گذشته مدعی شد که به مدت ۵۰ ساعت از خانه خود در ایالت راجستان در شمال هند به پایتخت هند، دهلی دویده است تا به تظاهراتی بپیوندد که از دولت درخواست از سرگیری استخدام در نیروهای مسلح را داشت.

سورش بیچار که در طول دوی ۳۵۰ کیلومتری خود پرچم هند را حمل می‌کرد، گفت که "شیفته" پیوستن به ارتش است، اما نیروگیری دو سال است که متوقف شده است و "سن داوطلبان شروع به بالا رفتن" کرده است. (حداکثر سن سربازی ۲۱ سال تمام است.)

ارتش هند با ۱.۴ میلیون پرسنل، یکی از بزرگ‌ترین کارفرمایان هند - و جهان - است. برای بسیاری از جوانان هندی، این شغلی خواستنی و مطمئن است. هر سال حدود ۶۰ هزار پرسنل بازنشسته می‌شوند و ارتش حدود ۱۰۰ "کارزار" استخدام نیروهای تازه‌نفس برای جایگزینی آنها برگزار می‌کند. مقامات می‌گویند در دو سال گذشته، استخدام‌ها به دلیل همه‌گیری به حالت تعلیق درآمده است.

تحلیلگران معتقدند این تمام حقیقت نیست. آنها می‌گویند که ممکن است دولت نخست وزیر نارندرا مودی به دنبال راه‌هایی برای کم کردن نیروها بوده باشد.

یکی از دلایل آن، صورت حساب بسیار سنگین حقوق و مستمری بازنشستگی ارتش است که بیش از نیمی از بودجه ۷۰ میلیارد دلاری آن را مصرف می‌کند. این بودجه، پول زیادی را برای نوسازی نیرو و تامین کمبود تجهیزات باقی نمی‌گذارد.

هند در حال حاضر از لحاظ هزینه نظامی سومین کشور بزرگ جهان، پس از آمریکا و چین، و دومین واردکننده بزرگ تسلیحات در جهان است. دولت آقای مودی اکنون میلیاردها دلار برای تقویت تولیدات داخلی در تجهیزات دفاعی هزینه می‌کند. هند همچنین دارای ذخیره انبوهی از کلاهک‌های هسته‌ای و موشک‌های بالستیک است.

به تازگی گزارشی به نقل از منابعی در وزارت دفاع، می‌گوید که دولت در حال بررسی پیشنهادی برای استخدام سربازان برای مدت معین است که "تور سه ساله خدمت" نیز نامیده می‌شود.

آقای مودی خود از مدافعان اصلاحات است. در گذشته، او در مورد "نیاز به نیروهایی" صحبت کرده است "که چابک، پرتحرک و الهام‌گرفته از فن‌آوری باشند، و نه فقط شجاعت انسانی" و گفته است که هند به توانایی‌هایی نیاز دارد که "جنگ‌ها را به سرعت ببرد، چون در آن‌ها امکان درگیری‌های طولانی مدت را نخواهیم داشت".

متقاعد کننده‌ترین دلیل برای کم کردن نیروی انسانی را یک نظامی بازنشسته بسیار محترم می‌آورد. اخیرا در یک برنامه مستند، سپهبد اچ اس پاناگ گفته است که کمبود فعلی بیش از ۱۰۰ هزار پرسنل، فرصتی برای ایجاد اصلاحات است.

سپهبد پاناگ خاطرنشان می‌کند: "نیروهای قرن بیست و یکم نیاز به واکنش سریع توسط نیروهای مسلح چابک با پشتیبانی از فناوری نظامی پیشرفته دارند - و در جایی مانند شبه قاره هند، که در آن سلاح‌های هسته‌ای مانع از جنگ‌های متعارف در مقیاس بزرگ می‌شوند، این نیاز بیشتر است."

او می‌گوید هند "ارتش بزرگی دارد و ما مجبوریم از کمیت برای جبران کیفیت استفاده کنیم." به عنوان یک اقتصاد در حال توسعه، هزینه‌های دفاعی هند "نمی‌تواند به طور تصاعدی افزایش یابد" و بنابراین نیاز به کاهش نیرو داشت.

آجای شوکلا، افسر سابق که اکنون درباره مسایل دفاعی مطلب می‌نویسد، می‌گوید: "ارتش این توانایی را دارد که با افراد بسیار کمتری نسبت به تعدادی که در حال حاضر دارد کارش را انجام بدهد. ما باید شاخ و برگ‌ها را بزنیم."

به گفته لاکسمن کومار بهرا، استاد مطالعات امنیتی در دانشگاه جواهر لعل نهرو دهلی، برای مثال چین کمتر از یک سوم بودجه دفاعی خود را صرف پرسنل خود می‌کند، در حالی که این رقم برای هند ۶۰ درصد است. او می‌گوید یکی از راه‌های بازداشتن چین "تمرکز بیشتر بر نوسازی مبتنی بر فناوری" است که به نوبه خود مستلزم کاهش نیرو است.

اما در مورد اینکه آیا اکنون زمان مناسبی برای شروع کوچک‌سازی است یا نه، تردیدهایی وجود دارد.

وجود تخاصم در مرزهای هند به این معنی است که ارتش باید همیشه برای مبارزه با دو جنگ زمینی همزمان علیه رقبای دارای سلاح هسته‌ای، پاکستان و چین، آماده باشد.

ده‌ها هزار نیروی هندی هنوز در بن‌بستی تنش‌آمیز بر سر مرز مورد مناقشه هیمالیا با چین صف‌‌آرایی دارند. حدود نیم میلیون سرباز در کشمیر تحت کنترل هند حضور دائمی دارند. گذشته از آن خطر حملات تروریستی از آن سوی مرز وجود دارد.

آنیت موکرجی از دانشکده مطالعات بین‌المللی اس راجاراتنام در سنگاپور می‌گوید: "متوقف کردن استخدام در زمانی که مرزهای ناآرامی در سراسر این قلمرو پرتقاضا دارید، می‌تواند تأثیر نامطلوبی بر در دسترس بودن نیروی انسانی در شرایط ضروری داشته باشد."

نگرانی‌های جدی‌تری در مورد پیشنهاد "تور خدمت" وجود دارد. آقای موکرجی معتقد است که این فکر ریشه در تصوراتی اغراق‌آمیز درباره‌ انگیزه کسانی دارند که به خدمت در می‌آیند و "به طور جدی‌تر ارتش را با جایگزین کردن سربازان موقت و گذرا به جای سربازان حرفه‌ای، تهدید به تضعیف می‌کند".

سوشانت سینگ، یکی از همکاران ارشد مرکز تحقیقات سیاست، یک اندیشکده مستقر در دهلی، می‌گوید که با این پیشنهاد راحت نیست. او می‌گوید که این کار گروهی از سربازان جوان را ایجاد می‌کند که در اوایل دهه ۲۰ زندگی خود در کشوری که بیکاری در آن زیاد است، از نیروهای دفاعی مرخص می‌شوند.

آقای سینگ می گوید "آیا واقعاً می‌خواهید افراد زیادی را که به خوبی آموزش‌های نظامی دیده‌اند، بیرون کنید تا در جامعه‌ای که سطح خشونت در آن بسیار بالاست، به دنبال شغل بگردند؟ آیا می‌خواهید این سربازان سابق به عنوان پلیس و یا محافظان امنیتی خدمت کنند؟ ترس من این است که شما در نهایت ممکن است شبه نظامیانی از مردان بیکار آموزش نظامی دیده ایجاد کنید."

استدلال به سود ارتشی چابک‌تر و سبک‌تر از هیچ کسی پوشیده نیست. سپهبد پاناگ مدعی است که دولت آقای مودی باید امکان ایجاد این اصلاحات را داشته باشد - انگار جز "ارتش سنتی که طبیعتاً از وضعیت موجود لذت می‌برد" چاره دیگری نیست. اما منتقدانی مانند آقای سینگ سوالات کلیدی را مطرح می‌کنند.

شکاف‌هایی را که ایجاد خواهند شد و سال‌ها پر نمی‌شوند چه باید کرد؟ با چه سرعتی می‌توان نیروهای جدید "موقت" را آموزش داد؟ فشارهای سیاسی را که به ناچار با ادامه اعتراضات عمومی برای از سرگیری استخدام‌ها اتفاق می‌افتد، چه باید کرد؟ از همه مهم‌تر، کدام نقش‌ها حذف می‌شوند؟ سربازی که با پدافند هوایی کار می‌کند یا سربازی که مراقب جیره غذایی است؟

آقای سینگ می‌گوید: "به نظر می‌رسد که هیچ راهبرد یا برنامه‌ علنی وجود ندارد. این کار، اصلاحات استتاری است."

یک مرد ۲۳ ساله هفته گذشته مدعی شد که به مدت ۵۰ ساعت از خانه خود در ایالت راجستان در شمال هند به پایتخت هند، دهلی دویده است تا به تظاهراتی بپیوندد که از دولت درخواست از سرگیری استخدام در نیروهای مسلح را داشت.

سورش بیچار که در طول دوی ۳۵۰ کیلومتری خود پرچم هند را حمل می‌کرد، گفت که "شیفته" پیوستن به ارتش است، اما نیروگیری دو سال است که متوقف شده است و "سن داوطلبان شروع به بالا رفتن" کرده است. (حداکثر سن سربازی ۲۱ سال تمام است.)

ارتش هند با ۱.۴ میلیون پرسنل، یکی از بزرگ‌ترین کارفرمایان هند - و جهان - است. برای بسیاری از جوانان هندی، این شغلی خواستنی و مطمئن است. هر سال حدود ۶۰ هزار پرسنل بازنشسته می‌شوند و ارتش حدود ۱۰۰ "کارزار" استخدام نیروهای تازه‌نفس برای جایگزینی آنها برگزار می‌کند. مقامات می‌گویند در دو سال گذشته، استخدام‌ها به دلیل همه‌گیری به حالت تعلیق درآمده است.

تحلیلگران معتقدند این تمام حقیقت نیست. آنها می‌گویند که ممکن است دولت نخست وزیر نارندرا مودی به دنبال راه‌هایی برای کم کردن نیروها بوده باشد.

یکی از دلایل آن، صورت حساب بسیار سنگین حقوق و مستمری بازنشستگی ارتش است که بیش از نیمی از بودجه ۷۰ میلیارد دلاری آن را مصرف می‌کند. این بودجه، پول زیادی را برای نوسازی نیرو و تامین کمبود تجهیزات باقی نمی‌گذارد.

هند در حال حاضر از لحاظ هزینه نظامی سومین کشور بزرگ جهان، پس از آمریکا و چین، و دومین واردکننده بزرگ تسلیحات در جهان است. دولت آقای مودی اکنون میلیاردها دلار برای تقویت تولیدات داخلی در تجهیزات دفاعی هزینه می‌کند. هند همچنین دارای ذخیره انبوهی از کلاهک‌های هسته‌ای و موشک‌های بالستیک است.

به تازگی گزارشی به نقل از منابعی در وزارت دفاع، می‌گوید که دولت در حال بررسی پیشنهادی برای استخدام سربازان برای مدت معین است که "تور سه ساله خدمت" نیز نامیده می‌شود.

آقای مودی خود از مدافعان اصلاحات است. در گذشته، او در مورد "نیاز به نیروهایی" صحبت کرده است "که چابک، پرتحرک و الهام‌گرفته از فن‌آوری باشند، و نه فقط شجاعت انسانی" و گفته است که هند به توانایی‌هایی نیاز دارد که "جنگ‌ها را به سرعت ببرد، چون در آن‌ها امکان درگیری‌های طولانی مدت را نخواهیم داشت".

متقاعد کننده‌ترین دلیل برای کم کردن نیروی انسانی را یک نظامی بازنشسته بسیار محترم می‌آورد. اخیرا در یک برنامه مستند، سپهبد اچ اس پاناگ گفته است که کمبود فعلی بیش از ۱۰۰ هزار پرسنل، فرصتی برای ایجاد اصلاحات است.

سپهبد پاناگ خاطرنشان می‌کند: "نیروهای قرن بیست و یکم نیاز به واکنش سریع توسط نیروهای مسلح چابک با پشتیبانی از فناوری نظامی پیشرفته دارند - و در جایی مانند شبه قاره هند، که در آن سلاح‌های هسته‌ای مانع از جنگ‌های متعارف در مقیاس بزرگ می‌شوند، این نیاز بیشتر است."

او می‌گوید هند "ارتش بزرگی دارد و ما مجبوریم از کمیت برای جبران کیفیت استفاده کنیم." به عنوان یک اقتصاد در حال توسعه، هزینه‌های دفاعی هند "نمی‌تواند به طور تصاعدی افزایش یابد" و بنابراین نیاز به کاهش نیرو داشت.

آجای شوکلا، افسر سابق که اکنون درباره مسایل دفاعی مطلب می‌نویسد، می‌گوید: "ارتش این توانایی را دارد که با افراد بسیار کمتری نسبت به تعدادی که در حال حاضر دارد کارش را انجام بدهد. ما باید شاخ و برگ‌ها را بزنیم."

به گفته لاکسمن کومار بهرا، استاد مطالعات امنیتی در دانشگاه جواهر لعل نهرو دهلی، برای مثال چین کمتر از یک سوم بودجه دفاعی خود را صرف پرسنل خود می‌کند، در حالی که این رقم برای هند ۶۰ درصد است. او می‌گوید یکی از راه‌های بازداشتن چین "تمرکز بیشتر بر نوسازی مبتنی بر فناوری" است که به نوبه خود مستلزم کاهش نیرو است.

اما در مورد اینکه آیا اکنون زمان مناسبی برای شروع کوچک‌سازی است یا نه، تردیدهایی وجود دارد.

وجود تخاصم در مرزهای هند به این معنی است که ارتش باید همیشه برای مبارزه با دو جنگ زمینی همزمان علیه رقبای دارای سلاح هسته‌ای، پاکستان و چین، آماده باشد.

ده‌ها هزار نیروی هندی هنوز در بن‌بستی تنش‌آمیز بر سر مرز مورد مناقشه هیمالیا با چین صف‌‌آرایی دارند. حدود نیم میلیون سرباز در کشمیر تحت کنترل هند حضور دائمی دارند. گذشته از آن خطر حملات تروریستی از آن سوی مرز وجود دارد.

آنیت موکرجی از دانشکده مطالعات بین‌المللی اس راجاراتنام در سنگاپور می‌گوید: "متوقف کردن استخدام در زمانی که مرزهای ناآرامی در سراسر این قلمرو پرتقاضا دارید، می‌تواند تأثیر نامطلوبی بر در دسترس بودن نیروی انسانی در شرایط ضروری داشته باشد."

نگرانی‌های جدی‌تری در مورد پیشنهاد "تور خدمت" وجود دارد. آقای موکرجی معتقد است که این فکر ریشه در تصوراتی اغراق‌آمیز درباره‌ انگیزه کسانی دارند که به خدمت در می‌آیند و "به طور جدی‌تر ارتش را با جایگزین کردن سربازان موقت و گذرا به جای سربازان حرفه‌ای، تهدید به تضعیف می‌کند".

سوشانت سینگ، یکی از همکاران ارشد مرکز تحقیقات سیاست، یک اندیشکده مستقر در دهلی، می‌گوید که با این پیشنهاد راحت نیست. او می‌گوید که این کار گروهی از سربازان جوان را ایجاد می‌کند که در اوایل دهه ۲۰ زندگی خود در کشوری که بیکاری در آن زیاد است، از نیروهای دفاعی مرخص می‌شوند.

آقای سینگ می گوید "آیا واقعاً می‌خواهید افراد زیادی را که به خوبی آموزش‌های نظامی دیده‌اند، بیرون کنید تا در جامعه‌ای که سطح خشونت در آن بسیار بالاست، به دنبال شغل بگردند؟ آیا می‌خواهید این سربازان سابق به عنوان پلیس و یا محافظان امنیتی خدمت کنند؟ ترس من این است که شما در نهایت ممکن است شبه نظامیانی از مردان بیکار آموزش نظامی دیده ایجاد کنید."

استدلال به سود ارتشی چابک‌تر و سبک‌تر از هیچ کسی پوشیده نیست. سپهبد پاناگ مدعی است که دولت آقای مودی باید امکان ایجاد این اصلاحات را داشته باشد - انگار جز "ارتش سنتی که طبیعتاً از وضعیت موجود لذت می‌برد" چاره دیگری نیست. اما منتقدانی مانند آقای سینگ سوالات کلیدی را مطرح می‌کنند.

شکاف‌هایی را که ایجاد خواهند شد و سال‌ها پر نمی‌شوند چه باید کرد؟ با چه سرعتی می‌توان نیروهای جدید "موقت" را آموزش داد؟ فشارهای سیاسی را که به ناچار با ادامه اعتراضات عمومی برای از سرگیری استخدام‌ها اتفاق می‌افتد، چه باید کرد؟ از همه مهم‌تر، کدام نقش‌ها حذف می‌شوند؟ سربازی که با پدافند هوایی کار می‌کند یا سربازی که مراقب جیره غذایی است؟

آقای سینگ می‌گوید: "به نظر می‌رسد که هیچ راهبرد یا برنامه‌ علنی وجود ندارد. این کار، اصلاحات استتاری است."