سیروس آموزگار: هر ملتی دچار اشتباه و لغزش می‌شود و خود را ترمیم می‌کند؛ ما نیز این چنین هستیم - Gooya News

احسان منوچهری - رادیو بین المللی فرانسه

«چهره‌ها و گفتگوها» این بار نویسنده و روزنامه‌ نگاری را میزبان است که به گفتۀ خود بیش از ۶۵ سال «در کار سیاست» بوده است. او گاه عضو این حزب و گاه آن حزب بوده، گاه در جریان‌های سیاسی کشور شرکت کرده، گاه به روزنامه نویسی پرداخته، گاه در زندان و گاه آزاد بوده و بهر حال همواره در جزر و مدهای سیاسی کشور حضور داشته است. سیروس آموزگار، میهمان این هفتۀ برنامه، در سال در بابل زاده شد، اما کودکی و جوانی خود را در خوی گذراند و در آخرین سال دبیرستان برای اخذ دیپلم ادبی به تبریز رفت. او لیسانس حقوق و دکترای اقتصاد خود را از دانشگاه تهران دریافت داشت و همزمان با قلم زدن در روزنامه‌ها، چندی در وزارت آموزش و پرورش، زمانی در وزارت بازرگانی و مدتی نیز در بانک اعتبارات بکار پرداخت، اما سرانجام داستان و نمایشنامه و روزنامه نویسی را حرفۀ خود ساخت. سیروس آموزگار روز دوشنبه ۱۰ آبان ۱۴۰۰/ دوم نوامبر ۲۰۲۱ در سن ۸۷ سالگی در پاریس درگذشت.این گفتگو برای نخستین بار در ۱۹ نوامبر ۲۰۱۶ از این رادیو پخش شده است و در اینجا در اختیار کاربران قرار می‌گیرد.

میهمان این هفتۀ «چهره‌ها و گفتگوها»، اما اگر در دنیای ادبیات با نوشتن نزدیک به ٣٠ داستان بلند، چند داستان کوتاه، هزار نمایشنامۀ رادیوئی و در مطبوعات ایران با نگارش فراوان مقاله حضوری پربار و ممتد داشته، گذر کوتاه او بر مسند وزارت اطلاعات و جهانگردی در آخرین دولت نظام پادشاهی، اینک در کارنامۀ وی بیش و پیش از همه خود را می‌نماید.

👈مطالب بیشتر در سایت رادیو بین المللی فرانسه

سیروس آموزگار، در این گفتگو بویژه به پرسش‌های بسیاری در بارۀ چگونگی تشکیل دولت شاپور بختیار و چرائی ناکامی آن پاسخ می‌گوید و تاکید می‌کند که آخرین نخست وزیر نظام پادشاهی «روحیه‌ای حیرت آور داشت» و «دارای یک استراتژی برای موفقیت بود و امکان موفقیت نیز وجود داشت»، زیرا او می‌دانست که اکثریت مردم ایران با موقعیتی که در آن هنگام پیش آمده بود موافق نبودند و بنابراین می‌خواست «این اکثریت عظیم خاموش را بیدار کند». بگفتۀ او تلاش دکتر بختیار این بود که دولت را تا ماه اردیبهشت ۵۸ برپا نگاه دارد، زیرا آن هنگام «انتخابات دو مجلس برگزار می‌شد و او که مصمم به برگزاری انتخابات کاملاً آزاد بود تاکید می‌کرد که پس از آن رای دو مجلس، تصمیم ملی بود».