آیا در هند کسانی که نفرت پراکنی می‌کنند از مجازات مصون می‌مانند؟

با توجه به اتفاقاتی که در روزهای منتهی به فستیوال هندوها موسوم به رام ناوامی، در ۱۰ آوریل امسال رخ داد، می توان گفت که پاسخ به این سئوال مثبت است. در برخی از ایالات هند این جشن با حوادث نفرت پراکنی و حتی خشونت همراه بود.

در شهر حیدرآباد در جنوب هند، یک نماینده مجلس از حزب حاکم بهاراتیا جاناتا-که در سال ۲۰۲۰،به دلیل نفرت پراکنی حسابش در فیسبوک بسته شده بود- آوازی خواند به این مضمون که هرکسی که برای رام، خدای هندو دعا نمی کند، به زودی مجبور به ترک هند خواهد شد.

چند روز قبل از آن، ویدیویی در اینترنت گذاشته شده بود، که نشان می داد در ایالت اوتار پرادش در شمال هند یک روحانی هندو زنان مسلمان را به ربوده شدن و تجاوز جنسی تهدید می‌کند. تنها یک هفته پس از این که نمایش این ویدیو موجب خشم مردم شده بود، پلیس تشکیل پرونده داده و یک مرد را بازداشت کرد.

در همین زمان، یتی نارسینگهاناند ساراسواتی- یک روحانی دیگر هندو که به دلیل پرونده مرتبط با نفرت پراکنی، با پرداخت وثیقه آزاد شده بود- در دهلی پایتخت طی یک سخنرانی از هندوها خواست که برای حفاظت از جانشان اسلحه به دست بگیرند.

مراسم سخنرانی یاد شده که به گفته پلیس دهلی بدون اجازه برگزار شده بود- ناقض یکی از شرایط آزادی مشروط آقای نارسینگهاناند بود ولی هنوز علیه او اقدامی صورت نگرفته.

برای دهه ها سخنرانی های آکنده از نفرت پراکنی در هند یک مشکل بوده. در سال ۱۹۹۰ در چند مسجد در کشمیر سخنرانی های تحریک آمیزی علیه هندوها پخش شد. این سخنرانی ها باعث شد که هندوها از دره کشمیر که اکثر جمعیتش مسلمان هستند، خارج شوند. در همان سال اِل کِ عدوانی رهبر حزب بهاراتیا جاناتا، پیشگام جنبشی برای احداث یک معبد در شهر آیودیا در شمال هند شد که به تخریب مسجد چند صد ساله بابری، توسط اوباشان هندو انجامید و شورش های خشونت آمیز مهلک قومی را دامن زد.

اما از آنجا که در سال های اخیر هندی ها دائما با سخنرانی های آکنده از نفرت پراکنی و دوگانگی و تضاد محتوای این سخنرانی ها مواجه هستند، این مشکل ابعاد گسترده تری پیدا کرده است.

با توجه به این که رسانه های اجتماعی و کانال های تلویزیونی در تفسیر سخنان و توییت های حتی سیاستمداران کم اهمیت مبالغه می کنند- برای بسیاری از آنها قرار دادن این گونه سخنان در صدر اخبار آسان ترین کار است-همانطور که نیلانجان سیرکار، کارشناس علوم سیاسی می گوید به نظر می رسد لفاظی های نفرت پراکنی "فراگیر" و "بدون وقفه" شده است.

"در گذشته سخنرانی های مملو از نفرت پراکنی معمولا در نزدیک شدن تاریخ انتخابات ایراد می شد. ولی حالا با توجه به تغییر چشم انداز رسانه ای، سیاستمداران متوجه شده اند اگر سخن تهاجمی تهمت آمیزی در یک ایالت زده شود، به خاطر منفعت مستقیم سیاسی می توان بلافاصله در یک ایالت دیگر در نقل قول آن غُلّو کرد."

کانال خبری ان دی تی وی، که در سال ۲۰۰۹ دنبال کردن سخنان نفرت انگیز افراد مهم را شروع و اظهارات موهن و تهاجمی سیاستمداران هندی از جمله وزیران و نمایندگان مجلس را جمع آوری کرده- در ماه ژانویه گزارش داد که از سال ۲۰۱۴ که دولت ملی گرای هندوی نارندرا مودی نخست وزیر، بر سر کار آمده، چنین اظهاراتی چند برابر شده.

شماری از رهبران بهاراتیا جاناتا- از جمله یک وزیر فدرال- متهم شده اند که نفرت پراکنی های آنان نادیده گرفته شده. شماری از سیاستمداران مخالف از جمله اسدالدین اویسی، نماینده مجلس و برادرش اکبرالدین اویسی نیز متهم به نفرت پراکنی شده اند. هر دو نفر این اتهامات را رد کرده اند و اخیرا اکبرالدین اویسی از اتهام دو فقره ایراد سخنان تنفرانگیز در سال ۲۰۱۲، تبرئه شد.

به عقیده کارشناسان، هند دارای قوانین کافی در ارتباط با ممنوعیت نفرت پراکنی است.

آنجانا پراکاش، یک وکیل مدافع بلندپایه است که با مطرح کردن پرونده ای در دادگاه عالی هند خواستار اقدام علیه چند نفر از رهبران مذهبی هندو شده که در حوادث دسامبر گذشته در ایالت اوتاراخند، مردم را به خشونت علیه مسلمانان دعوت کردند. او می گوید اگر چه برای ممنوعیت نفرت پراکنی قوانین کافی وجود دارد، باید قوه مجریه این قوانین را به اجرا بگذارد ولی اکثر مواقع آنان نمی خواهند اقدام کنند.

هند، فاقد تعریف قانونی از نفرت پراکنی است. ولی ماده هایی در قانون وجود دارد که اشکال بخصوصی از نفرت پراکنی را منع می کند-نوشتار و اقداماتی که با آزادی بیان مغایرت دارد. از آن جمله جرم شناختن اقداماتی که می تواند "دشمنی میان گروه های مختلف بر اساس مذهب" را ترویج کند و "اقدامات عمدی بدخواهانه که به قصد برانگیختن احساسات مذهبی هر طبقه ای با توهین به مذهب یا باورهای مذهبی" باشد.

موضوع سخنرانی های نفرت انگیز اغلب در دادگاه های هند مطرح می شود. ولی قوه قضاییه بیشتر مواقع مواظب بوده که محدودیت هایی به آزادی بیان تحمیل نشود.

بسیاری از رهبران حزب بهاراتیا جاناتا از جمله یک وزیر دولت آقای مودی، متهم به نفرت پراکنی شده اند.

در سال ۲۰۱۴، در عرضحالی به دادگاه عالی هند، صدور دستورالعملی برای محدودیت اشاعه سخنان نفرت انگیز توسط رهبران سیاسی و مذهبی درخواست شده بود. اگر چه دادگاه امکان تاثیر منفی این گونه سخنان بر مردم را پذیرفته بود از این که از قوانین موجود فراتر رود، خودداری کرد. ولی از کمیسیونِ قانون- یک نهاد مستقل از کارشناسان قانونی که به دولت مشورت می دهد- خواست که موضوع را بررسی کند.

این کمیسیون در سال ۲۰۱۷ در گزارش خود به دولت توصیه کرد که ماده های جداگانه ای که مختص جرم شناختن نفرت پراکنی باشد، به حقوق جزای هند اضافه شود.

ولی بسیاری از کارشناسان حقوقی از الحاقیه های پیشنهادی، ابراز نگرانی کردند.

آدیتیا ورما، یک حقوقدان دادگاه عالی می گوید: "وقتی آنچه که نفرت پراکنی محسوب می شود، هم اکنون جرم شناخته شده، وضع قانونی که بخصوص نفرت پراکنی را توصیف می کند یا ابعاد آن را وسیع‌تر می کند چندان فایده ای نخواهد داشت."

او اضافه می کند که نگرانی دیگر استقلالِ نهادی است و می گوید به طور مثال در بریتانیا پلیس مقامات ارشد دولت -از جمله بوریس جانسون نخست وزیر- را برای نقض مقررات مرتبط با اپیدمی کرونا و شرکت در میهمانی ها جریمه کرده است.

ولی در هند این کار غیر معمولی نیست که نهادهای دولتی مانند پلیس به دلیل فشار سیاسی مایل به اجرای وظایفشان نباشند.

آدیتا ورما، می گوید ممکن است بعضی از ماده های قانون مبهم باشد ولی در هند چیزی که مهم تر است نادیده گرفتن قوانین صریح و غیرقابل بحث است.

به عقیده خانم پراکاش این "کوتاهی در انجام وظیفه" است و عواقب جدی دارد.

"اگر کسی را که مبادرت به نفرت پراکنی می کند مجازات نکنید قانون چطور می تواند بازدارنده باشد؟"

موقعی که لفاظی های نفرت برانگیز امری عادی تلقی می گردد، هزینه بیشتر و آزاردهنده ای باید پرداخت شود.

نیلانجان سیرکار می گوید: "وقتی شرایط محیط نامطلوب است، ارعاب و ترس مردم تا آن حد زیاد می شود که قبل از این که حتی به فعالیت های عادی اجتماعی و سیاسی دست بزنند، دو بار فکر می کنند. هزینه واقعی این است."

آیا در هند کسانی که نفرت پراکنی می‌کنند از مجازات مصون می‌مانند؟

با توجه به اتفاقاتی که در روزهای منتهی به فستیوال هندوها موسوم به رام ناوامی، در ۱۰ آوریل امسال رخ داد، می توان گفت که پاسخ به این سئوال مثبت است. در برخی از ایالات هند این جشن با حوادث نفرت پراکنی و حتی خشونت همراه بود.

در شهر حیدرآباد در جنوب هند، یک نماینده مجلس از حزب حاکم بهاراتیا جاناتا-که در سال ۲۰۲۰،به دلیل نفرت پراکنی حسابش در فیسبوک بسته شده بود- آوازی خواند به این مضمون که هرکسی که برای رام، خدای هندو دعا نمی کند، به زودی مجبور به ترک هند خواهد شد.

چند روز قبل از آن، ویدیویی در اینترنت گذاشته شده بود، که نشان می داد در ایالت اوتار پرادش در شمال هند یک روحانی هندو زنان مسلمان را به ربوده شدن و تجاوز جنسی تهدید می‌کند. تنها یک هفته پس از این که نمایش این ویدیو موجب خشم مردم شده بود، پلیس تشکیل پرونده داده و یک مرد را بازداشت کرد.

در همین زمان، یتی نارسینگهاناند ساراسواتی- یک روحانی دیگر هندو که به دلیل پرونده مرتبط با نفرت پراکنی، با پرداخت وثیقه آزاد شده بود- در دهلی پایتخت طی یک سخنرانی از هندوها خواست که برای حفاظت از جانشان اسلحه به دست بگیرند.

مراسم سخنرانی یاد شده که به گفته پلیس دهلی بدون اجازه برگزار شده بود- ناقض یکی از شرایط آزادی مشروط آقای نارسینگهاناند بود ولی هنوز علیه او اقدامی صورت نگرفته.

برای دهه ها سخنرانی های آکنده از نفرت پراکنی در هند یک مشکل بوده. در سال ۱۹۹۰ در چند مسجد در کشمیر سخنرانی های تحریک آمیزی علیه هندوها پخش شد. این سخنرانی ها باعث شد که هندوها از دره کشمیر که اکثر جمعیتش مسلمان هستند، خارج شوند. در همان سال اِل کِ عدوانی رهبر حزب بهاراتیا جاناتا، پیشگام جنبشی برای احداث یک معبد در شهر آیودیا در شمال هند شد که به تخریب مسجد چند صد ساله بابری، توسط اوباشان هندو انجامید و شورش های خشونت آمیز مهلک قومی را دامن زد.

اما از آنجا که در سال های اخیر هندی ها دائما با سخنرانی های آکنده از نفرت پراکنی و دوگانگی و تضاد محتوای این سخنرانی ها مواجه هستند، این مشکل ابعاد گسترده تری پیدا کرده است.

با توجه به این که رسانه های اجتماعی و کانال های تلویزیونی در تفسیر سخنان و توییت های حتی سیاستمداران کم اهمیت مبالغه می کنند- برای بسیاری از آنها قرار دادن این گونه سخنان در صدر اخبار آسان ترین کار است-همانطور که نیلانجان سیرکار، کارشناس علوم سیاسی می گوید به نظر می رسد لفاظی های نفرت پراکنی "فراگیر" و "بدون وقفه" شده است.

"در گذشته سخنرانی های مملو از نفرت پراکنی معمولا در نزدیک شدن تاریخ انتخابات ایراد می شد. ولی حالا با توجه به تغییر چشم انداز رسانه ای، سیاستمداران متوجه شده اند اگر سخن تهاجمی تهمت آمیزی در یک ایالت زده شود، به خاطر منفعت مستقیم سیاسی می توان بلافاصله در یک ایالت دیگر در نقل قول آن غُلّو کرد."

کانال خبری ان دی تی وی، که در سال ۲۰۰۹ دنبال کردن سخنان نفرت انگیز افراد مهم را شروع و اظهارات موهن و تهاجمی سیاستمداران هندی از جمله وزیران و نمایندگان مجلس را جمع آوری کرده- در ماه ژانویه گزارش داد که از سال ۲۰۱۴ که دولت ملی گرای هندوی نارندرا مودی نخست وزیر، بر سر کار آمده، چنین اظهاراتی چند برابر شده.

شماری از رهبران بهاراتیا جاناتا- از جمله یک وزیر فدرال- متهم شده اند که نفرت پراکنی های آنان نادیده گرفته شده. شماری از سیاستمداران مخالف از جمله اسدالدین اویسی، نماینده مجلس و برادرش اکبرالدین اویسی نیز متهم به نفرت پراکنی شده اند. هر دو نفر این اتهامات را رد کرده اند و اخیرا اکبرالدین اویسی از اتهام دو فقره ایراد سخنان تنفرانگیز در سال ۲۰۱۲، تبرئه شد.

به عقیده کارشناسان، هند دارای قوانین کافی در ارتباط با ممنوعیت نفرت پراکنی است.

آنجانا پراکاش، یک وکیل مدافع بلندپایه است که با مطرح کردن پرونده ای در دادگاه عالی هند خواستار اقدام علیه چند نفر از رهبران مذهبی هندو شده که در حوادث دسامبر گذشته در ایالت اوتاراخند، مردم را به خشونت علیه مسلمانان دعوت کردند. او می گوید اگر چه برای ممنوعیت نفرت پراکنی قوانین کافی وجود دارد، باید قوه مجریه این قوانین را به اجرا بگذارد ولی اکثر مواقع آنان نمی خواهند اقدام کنند.

هند، فاقد تعریف قانونی از نفرت پراکنی است. ولی ماده هایی در قانون وجود دارد که اشکال بخصوصی از نفرت پراکنی را منع می کند-نوشتار و اقداماتی که با آزادی بیان مغایرت دارد. از آن جمله جرم شناختن اقداماتی که می تواند "دشمنی میان گروه های مختلف بر اساس مذهب" را ترویج کند و "اقدامات عمدی بدخواهانه که به قصد برانگیختن احساسات مذهبی هر طبقه ای با توهین به مذهب یا باورهای مذهبی" باشد.

موضوع سخنرانی های نفرت انگیز اغلب در دادگاه های هند مطرح می شود. ولی قوه قضاییه بیشتر مواقع مواظب بوده که محدودیت هایی به آزادی بیان تحمیل نشود.

بسیاری از رهبران حزب بهاراتیا جاناتا از جمله یک وزیر دولت آقای مودی، متهم به نفرت پراکنی شده اند.

در سال ۲۰۱۴، در عرضحالی به دادگاه عالی هند، صدور دستورالعملی برای محدودیت اشاعه سخنان نفرت انگیز توسط رهبران سیاسی و مذهبی درخواست شده بود. اگر چه دادگاه امکان تاثیر منفی این گونه سخنان بر مردم را پذیرفته بود از این که از قوانین موجود فراتر رود، خودداری کرد. ولی از کمیسیونِ قانون- یک نهاد مستقل از کارشناسان قانونی که به دولت مشورت می دهد- خواست که موضوع را بررسی کند.

این کمیسیون در سال ۲۰۱۷ در گزارش خود به دولت توصیه کرد که ماده های جداگانه ای که مختص جرم شناختن نفرت پراکنی باشد، به حقوق جزای هند اضافه شود.

ولی بسیاری از کارشناسان حقوقی از الحاقیه های پیشنهادی، ابراز نگرانی کردند.

آدیتیا ورما، یک حقوقدان دادگاه عالی می گوید: "وقتی آنچه که نفرت پراکنی محسوب می شود، هم اکنون جرم شناخته شده، وضع قانونی که بخصوص نفرت پراکنی را توصیف می کند یا ابعاد آن را وسیع‌تر می کند چندان فایده ای نخواهد داشت."

او اضافه می کند که نگرانی دیگر استقلالِ نهادی است و می گوید به طور مثال در بریتانیا پلیس مقامات ارشد دولت -از جمله بوریس جانسون نخست وزیر- را برای نقض مقررات مرتبط با اپیدمی کرونا و شرکت در میهمانی ها جریمه کرده است.

ولی در هند این کار غیر معمولی نیست که نهادهای دولتی مانند پلیس به دلیل فشار سیاسی مایل به اجرای وظایفشان نباشند.

آدیتا ورما، می گوید ممکن است بعضی از ماده های قانون مبهم باشد ولی در هند چیزی که مهم تر است نادیده گرفتن قوانین صریح و غیرقابل بحث است.

به عقیده خانم پراکاش این "کوتاهی در انجام وظیفه" است و عواقب جدی دارد.

"اگر کسی را که مبادرت به نفرت پراکنی می کند مجازات نکنید قانون چطور می تواند بازدارنده باشد؟"

موقعی که لفاظی های نفرت برانگیز امری عادی تلقی می گردد، هزینه بیشتر و آزاردهنده ای باید پرداخت شود.

نیلانجان سیرکار می گوید: "وقتی شرایط محیط نامطلوب است، ارعاب و ترس مردم تا آن حد زیاد می شود که قبل از این که حتی به فعالیت های عادی اجتماعی و سیاسی دست بزنند، دو بار فکر می کنند. هزینه واقعی این است."