نمی‌شود مقابل این سیل سهمگین ایستاد / این لیورپول؛ بهترین چیزی که می‌شود بود

اجتناب ناپذير است. زماني‌كه قدم به قدم شاهد رويداد مهم تاريخي هستي، راه گريزي نيست. شايد همه چيز ناگهان فرو ريزد. نابود و منهدم. از دست رفته. ولي هيچ‌يك از ما بدون اميد روز را آغاز نمي‌كنيم. چشم گشودن، بلند كردن سر را از روي بالشت، و ايستادن، همه نشاني از اميد، در دل ماست.
بله اجتناب ناپذيره، اين روزها در دنياي فوتبال، ليورپول انگلستان، در تمامي جبهه‌ها، سراسيمه و بي وقفه، براي فتح تمامي آنچه هست و نيست، تلاش مي‌كند و از ته دل مي‌جنگد. مربي و بازيكنان و هواداران و حتي طرفداران معتدل تيم‌هاي ديگر، به‌طور حتم به جز اورتون و تيم‌هاي شهر منچستر، اميدوارند، تاريخ در برابر چشمانشان ورق خورد. تاريخي كه آژاکس آمستردام با يوهان كرايف و رينوس ميشل، ميلان با سه يار هلندي و آريگو ساكي؛ و بارسلونا با مسي و اينيستا و پپ گوارديولا در پيش از آن، صفحات زريني به آن افزودند. قصرهاي بابل ماندگاري كه در طول تاريخ هميشه به يادگار خواهد ماند.

شب گذشته در ديدار اول مرحله نيمه نهايي جام قهرمانان برابر ويارئال و ديدار روز يك‌شنبه در ليگ برتر برابر اورتون، لیورپول در نهایت به آنچه که لیاقتش را داشت؛ رسید. برابر دو تيمي كه در هر دو بازی، با دفاعي بسته و تنگاتنگ دل به مساوي بسته بودند. فشار همه جانبه و بي امان، پِرِس و منگنه مداوم به نتيجه رسيد. پيروزي ديشب حُسن ديگري هم داشت..
باور کنید یا نه، آنها از آن شب حیرت انگیز مقابل بارسلونا در سال ٢٠١٩، در هيچ ديداري در مرحله حذفي ليگ قهرمانان به پيروزي دست نيافته بودند، حتي در مرحله نیمه نهایی. مطمئناً این تکرار پيروزي خارق العاده نبود. ویارئال بارسلونا نیست و این تنها بازی رفت بود. هرطور كه بنگريم، نیمه تمام است. حتی اگر می‌دانیم تساوی معنايش حضور در فينال پاريس خواهد بود. با این حال، این پیروزی، در نوع خود، از يك جنگ سخت و تمام و عيار چيزي كم نداشت.
بیش از یک‌ساعت کوبیدن به دیوار زرد بی نتیجه بود، مقاومت اسپانیایی‌ها ادامه داشت. ویارئال در نیمه اول فوق العاده دفاع کرد، اما نقشه مشابه نیمه دوم، با گل اول لیورپول که از سر و کولش شانس می‌بارید؛ نقش بر آب شد.
شاید در پایان تنها نقطه ضعف لیورپول در این بازی، تعداد گل‌ها بود. با تعداد گل بیشتر این شانس را داشت تا به تعدادی از سربازان خود در دیدار برگشت استراحت دهد.
همیشه گفته‌ام، چنین نکاتی برای تیمی که به دنبال چهارگانه است بسیار مهم است. خصوصا در ۵ دیدار باقی‌مانده لیگ و‌ ادامه کورس با سیتی.
با وجود تمام احترامی که باید برای ویارئال قائل شد، بدون‌شک باید اذعان کرد، سیتی در مراحل حذفی لیگ قهرمانان در نیمه سخت‌تری قرار داشت.
دو تیم پایتخت اسپانیا، در مرحله قبل اتلتیکو و سفر به مادرید و دیدار برگشت در نیمه نهایی با رئال. تهدید بزرگی برای سیتی، جایی‌که در عین حقانیت کامل، گردن غول بزرگ را از تن جدا نکردند.

شب گذشته در BT Sport, ریو فردیناند، مایکل اوون و پیتر کراچ به اتفاق آرا تیم فعلی لیورپول را، پس از پیروزی فوق العاده مسلط برابر ویارئال، به‌عنوان بهترین تیم قرمزها در تاریخ این باشگاه اعلام کردند‌. 
«ما همه شگفت زده‌ایم»، حکایت غیر قابل باور چهارگانه، باورکردنی شده است.
و کارشناسان، فردیناند، اوون و کراچ، تیم را به‌عنوان بهترین تیم آنفیلد پس از یک نمایش ستاره‌ایِ دیگر که به سمت یک «چهارگانه» به‌سختی قابل باور پیش می‌روند، تحسین کردند.
فردیناند، نمادی از دوران منچستریونایتد با فرگوسن پس از بازی در بی‌تی اسپورت صحبت می‌کرد؛ «این بهترین تیم لیورپول است که تا به حال دیده‌ام. بی امان، فشار و کنترل، انرژی، تلاش، سیستم. بنشینید و از آن شگفت زده شوید.
مایکل اوون، ستاره اسبق لیورپول و رئال مادرید، کارشناس همکار با این موضوع موافق بود: «تسلط کامل، در میان ازدحام خط دفاعی. این بهترین تیمی است که تا به حال با پیراهن قرمز وجود داشته است، بازیکنان ویارئال در زمان خروج از زمین چه اتفاقی افتاده؟ غیرممکن است جلوی این سیل سهمگین را گرفت»
در لیگ برتر، لیورپول در حال حاضر تنها یک امتیاز از سیتی فاصله دارد و هر دو تیم در این فصل پنج بازی دیگر در لیگ دارند. فردیناند و اوون معتقدند تیم فعلی قرمزها می‌تواند ميخ خود را چنان بكوبد تا به یک «جاودانگی در دنیای ورزش» دست یابد.

آخرین تیم لیورپول که به کسب سه‌گانه؛ به لیگ، جام حذفی و جام ملت‌های اروپا نزدیک شد، نسخه ۱۹۷۷ بود. تیم محشری با بازیکن محبوب من، کوین کیگان، نام و چهره‌ای آشنا در خانه، حتی مادرم به او ارادت داشت و رهبری باب پیزلی!
تیم پیزلی یکی از بهترین‌های تیم‌های ادوار تاریخ لیورپول بود. و اولین تیم بریتانیایی که برای تصاحب سه‌گانه خیز برداشت. قهرمانی لیگ به شایستگی تصاحب شد. جام قهرمانی اروپا نیز. نخستین بار در تاریخ لیورپول. برابر بورسیا مونشن گلادباخ، تیم بسیار خوب آلمانی آن دوران با بونهوف، فوگتس و آلن سیمونسون دانمارکی که حمید دیوانه‌اش بود. بازی کیگان در آن شب در رم معرکه بود، برابر برتی فوگتس مدافع و مربی مشهور آلمانی. امانش را بریده بود.
تلاش آن‌ها برای کسب سه‌گانه در ومبلی در ماه می با شکست ۲-۱ در جام حذفی ناکام ماند. در مقابل کدام تیم؟ منچستریونایتد.
در اینجا قصد مقایسه کوچکی دارم، تیم محبوب آن دوران ما با تیم حال حاضر. اگرچه دسته اول قدیمی انگلستان با لیگ برتر و لیگ قهرمانان طبیعتا فاصله زیادی دارد.
در آن فصل، لیورپول در ۸ بازی از ۴۲ بازی خود در لیگ شکست خورد. به تاتنهام که در قعر جدول، لیگ را پایان داد، همچنین برابر ویلا در ویلاپارک ۱-۵ شکست خورد. تحت سیستم مدرن سه امتیاز برای یک برد، آنها فصل را با ۸۰ امتیاز به پایان می‌رساندند. کوین کیگان با ۱۲ گل در لیگ بهترین گلزن تیمی بود که در مجموع ۶۲ گل به ثمر رساند.
اکنون این را در نظر داشته باشید، زیرا ما شاهد تلاش تیم فعلی لیورپول و یورگن کلوپ برای کسب سه و احتمالاً چهار جام در این فصل هستیم.
این تیم در حال حاضر ۷۹ امتیازی با پنج بازی باقی‌مانده در لیگ. ۸۵ گل به ثمر رسانده. لیورپول در ۶۷ بازی اخیر خود در تمامی رقابت‌ها در دو فصل، که به مارس گذشته بازمی‌گردد، تنها ۴ بار شکست خورده است.

هدف در اینجا تحقیر تیم بزرگ پیزلی و محبوبم نیست. یادمان باشد لیورپول پیزلی مسیر جدید را برای باشگاه گشود. انتظارات و توقعی بالاتر. نگاه ما را به همه چیز تغییر داد زمانی‌که برای اولین بار لیورپول را در قله فوتبال اروپا قرار داد.
همچنین این تلاشی برای مقایسه کلوپ با پیزلی که تا قبل از ظهور فرگوسن پرافتخارترین سرمربی تاریخ بریتانا بود، کیگان با مو صلاح، که رای من به‌وضوح در کدام صندوق ریخته خواهد شد، یا آلیسون با ری‌کلمنس نیست. همه اینها به اندازه تلاش مقایسه ترنت الکساندر-آرنولد با «فیل نیل» است، بی معنی و احمقانه و کاملا بی ربط. دوره‌های مختلف، سبک‌های مختلف. ورزشکاران مختلف.
اما نگاه به سال ۱۹۷۷ تا حدی آموزنده است. از این راه قادریم تا مسیر و راه لیورپول را در جاده کلوپ در چارچوبی قرار دهیم. در این فصل می‌توان انتظار داشت که این تیم فصل را با ۹۰ امتیاز یا بیشتر در طول ۴ فصل گذشته، به پایان برساند. اگر دوباره در فینال لیگ قهرمانان حضور نداشته باشند، تعجب آور خواهد بود. آنها در فینال جام حذفی هستند و قبلاً جام کارابائو را برده‌اند.
بنابراین هر اتفاقی که در هفته‌های آینده رخ دهد، عظمت و کارایی این تیم لیورپول خدشه‌دار نمی‌شود. به نظر نمی‌رسد که حتی برای اثبات آن به جام‌های بیشتری نیاز داشته باشد.
نحوه بازی تیم‌های مهمان در آنفیلد گویای همه چیز است. زنگ دیگری در ذهن ما. اورتون یک‌شنبه گذشته دیوار آبی در آنفیلد بنا کرد. و در یکی دیگر از شب‌های اروپایی، ویارئال مانند یک اسفنج زرد بزرگ از نیمه خود تکان نخورد.
این کاری است که رقبا اکنون در آنفیلد انجام می‌دهند. به جز شجاع‌ترین‌ها همه بدون امید می‌آیند. این یک نیمه نهایی در اروپا بود اما ویارئال با عقده حقارت به آن نزدیک شد و تمام شب یک شوت داشت. یک شلیک.
دروازه‌بان تیم، جرونیمو رولی به‌قدری روی ضربه‌های‌ اولش معطل می‌کرد که این تصور ایجاد می‌شد؛ شاید از جوردن پیکفورد دروازه‌بان اورتون دستور می‌گیرد.
آنفیلد در آتش دیدارهای اروپایی می‌سوزد و می‌سوزاند. آتشفشانی است. تنها باشگاه دیگری که در انگلیس لیگ قهرمانان را به این شکل می‌بیند، یونایتد است.

دو فصل پیش بود که لیورپول بعد از آن همه سال دوباره قهرمان لیگ شد. با ۹۹ امتیاز. هیچ کس مطمئن نبود ليورپول با همان دنده ادامه دهد، بتواند پیشرفت كند، بهتر از پيش. جهنم مصدومیت سال گذشته نگران کننده بود. 
اما واقعیت این است؛ لیورپول بهتر شده است، با بهبودي كامل بازيكنان، خيلي بهتر. و نكته مهم تر اينکه هنوز در حال صعود هستند.
بازیکنان جدید جا افتاده‌اند. تیاگو آلکانتارا و لوئیز دیازِ فوق العاده پله‌هاي ترقي را طي مي‌كنند. در این بین بازیکنان دیگر جلوتر آمده‌اند، مثلاً صلاح نسبت به دو سال پیش بازیکن بهتری است. اگرچه كمتر گل مي‌زند ولي بیشتر کار می‌کند، سرش را بالا می‌گیرد. تصاویر را بزرگتر می‌بیند. ويرجيل فان‌دايك بعد از بازگشت از آسیب‌ديدگي، رسما بهترين مدافع مياني جهان است.
ادامه بده لیورپول، برو. بازی پشت بازی. گل بعد از گل. برد، پشت برد. امتياز پشت امتياز. 
اين فصل را حقيقتا مي‌توانند با كسب سه یا چهار جام به پایان برسانند. به همان اندازه ممکن است با يك جام. تیم‌های دیگر آماده‌اند، حي و حاضر.
اما هنوز هم تماشاي آن‌ها را در یک شب اروپايي در آنفیلد در اين دوران با چشمان‌مان مي‌بينيم، تولدي ديگر. تاريخي نو. آنفیلد هفته به هفته شاهد عظمتي تكرار نشدني است. روزي وقتي همه ما به گذشته نگاه می‌کنيم، و متوجه می‌شویم که تاريخ برابر ما ورق خورده است.
فقط چشمان خود را باز نگه داريد.

امیرحسین صدر