هر چه زمان بیشتر می‌گذرد، ریزگردها به عنوان عامل آلودگی هوا به فهرست دیگر عوامل در کلان‌شهرهای ایران اضافه می‌شود.

حالا تهران، که باید در فصل فروردین آلودگی هوای نسبتا کمتری داشته باشد، بیش از پیش قربانی طوفان‌های گرد و غباری می‌شود که هم منشاء خارجی دارند هم داخلی.

ظاهرا این بار منشاء ریزگردها خارجی است چرا که در عراق هم اوضاع آلودگی هوا و مشکلات تنفسی به مرحله بحرانی رسیده است.

اما تالاب‌ها و دریاچه‌های خشکیده در داخل ایران هم شاید همزمان با گرد و غبارهایی که از ورای مرزها می‌رسند، مزید علت شوند.

بیشتر بخوانید:

برای مردم بعضی از نقاط ایران مثل استان‌های خوزستان و سیستان و بلوچستان ریزگردها واقعیت زندگی است که باید در سال چندین و چند بار انتظارش را کشید.

حل مشکل ریزگردها مثل منشاء آن، هم به سیاست‌ها و عزم داخلی مربوط می‌شود هم خارجی.

هنوز در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا اراده مشترک و جدی‌ برای مهار ریزگردها شکل نگرفته و دولت‌ها در این زمینه همکاری نمی‌کنند.

در داخل هم عوامل ریزگردها جزو همان عواملی است که منابع طبیعی و آبی ایران را به این روز انداخته و احتمال آسیب‌های تغییرات اقلیمی را بالا برده است.

به‌غیر از ریزگردها

آنچه ناظران را بیش از پیش نگران کرده این است که به‌غیر از ریزگردها که امروز مورد توجه است؛ دولت برای حل آلودگی مزمن هوا جدی نیست.

میلیون‌ها خودرو فرسوده همچنان در جاده‌های ایران جولان می‌دهند: از موتورسیکلت کاربراتوری گرفته تا خودروهای سنگین دیزلی.

هر بار که به نظر می‌رسد شاید برنامه‌ای جدی برای اجرای قانون هوای پاک به مرحله عمل می‌رسد، لابی صنایع به تکاپو می‌افتد.

اعمال نفوذ صنایع ایران اغلب از حمایت دولت برخوردار است چرا که اغلب ادامه وضع موجود آسان‌تر از تغییرات اساسی است.

به همین دلیل است که از تعریف فرسودگی گرفته تا الزام به معاینه فنی و نصب فیلتر دوده تا اجرای ضوابط برای واحدهای صنعتی آلاینده، دولت در مقابل صنعت کوتاه می‌آید.

ولی کارشناسان یادآوری می‌کنند که این کوتاه آمدن دولت، هزینه‌های دیگری را تحمیل می‌کند که پنهان هستند ولی عوارضش احساس می‌شود.

از جمله هزینه‌های جانی و مالی ادامه آلودگی هوا که در آخرین برآورد رسمی، سالی ۴۱ هزار مرگ زودرس در ایران اعلام شده است.

این رقم بسیار محافظه‌کارانه است چرا که آمار مرگ‌و‌میر ناشی از آلودگی هوا در بریتانیا، که هوای شهرهایش به مراتب کمتر از هوای شهرهای ایران آلوده است، آمار رسمی دقیقا ۴۰ هزار نفر برآورد شده است.

تازه در مورد همان ۴۰ هزار نفر هم هزینه‌هایی مثل دوا و درمان برای بیماری‌های ناشی از آلودگی هوا و تاثیر آن در کاهش بهره‌وری اقتصادی انسانها در نظر گرفته نشده است.

آلودگی هوا در جهان سالی ۸ میلیون نفر را به کام مرگ می‌فرستد. می‌توان از بسیاری این مرگ‌ها پیشگیری کرد.

در ایران هم بسیاری از هزینه‌های آلودگی هوا قابل پیشگیری است به شرط آنکه مجریان مُر قانون را اجرا کنند.

راه دیگر پیشگیری از بعضی هزینه‌های آلودگی هوا، داشتن ساز‌و‌کار پیش‌بینی و هشدارهای به‌موقع است.

اعلام دیرهنگام تعطیلی مدارس تهران، زمانی که همه دانش آموزان در مدرسه بودند، نشان می‌دهد در این حوزه هم تقسیم کار و جدیتی وجود ندارد.

هر چه زمان بیشتر می‌گذرد، ریزگردها به عنوان عامل آلودگی هوا به فهرست دیگر عوامل در کلان‌شهرهای ایران اضافه می‌شود.

حالا تهران، که باید در فصل فروردین آلودگی هوای نسبتا کمتری داشته باشد، بیش از پیش قربانی طوفان‌های گرد و غباری می‌شود که هم منشاء خارجی دارند هم داخلی.

ظاهرا این بار منشاء ریزگردها خارجی است چرا که در عراق هم اوضاع آلودگی هوا و مشکلات تنفسی به مرحله بحرانی رسیده است.

اما تالاب‌ها و دریاچه‌های خشکیده در داخل ایران هم شاید همزمان با گرد و غبارهایی که از ورای مرزها می‌رسند، مزید علت شوند.

بیشتر بخوانید:

برای مردم بعضی از نقاط ایران مثل استان‌های خوزستان و سیستان و بلوچستان ریزگردها واقعیت زندگی است که باید در سال چندین و چند بار انتظارش را کشید.

حل مشکل ریزگردها مثل منشاء آن، هم به سیاست‌ها و عزم داخلی مربوط می‌شود هم خارجی.

هنوز در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا اراده مشترک و جدی‌ برای مهار ریزگردها شکل نگرفته و دولت‌ها در این زمینه همکاری نمی‌کنند.

در داخل هم عوامل ریزگردها جزو همان عواملی است که منابع طبیعی و آبی ایران را به این روز انداخته و احتمال آسیب‌های تغییرات اقلیمی را بالا برده است.

به‌غیر از ریزگردها

آنچه ناظران را بیش از پیش نگران کرده این است که به‌غیر از ریزگردها که امروز مورد توجه است؛ دولت برای حل آلودگی مزمن هوا جدی نیست.

میلیون‌ها خودرو فرسوده همچنان در جاده‌های ایران جولان می‌دهند: از موتورسیکلت کاربراتوری گرفته تا خودروهای سنگین دیزلی.

هر بار که به نظر می‌رسد شاید برنامه‌ای جدی برای اجرای قانون هوای پاک به مرحله عمل می‌رسد، لابی صنایع به تکاپو می‌افتد.

اعمال نفوذ صنایع ایران اغلب از حمایت دولت برخوردار است چرا که اغلب ادامه وضع موجود آسان‌تر از تغییرات اساسی است.

به همین دلیل است که از تعریف فرسودگی گرفته تا الزام به معاینه فنی و نصب فیلتر دوده تا اجرای ضوابط برای واحدهای صنعتی آلاینده، دولت در مقابل صنعت کوتاه می‌آید.

ولی کارشناسان یادآوری می‌کنند که این کوتاه آمدن دولت، هزینه‌های دیگری را تحمیل می‌کند که پنهان هستند ولی عوارضش احساس می‌شود.

از جمله هزینه‌های جانی و مالی ادامه آلودگی هوا که در آخرین برآورد رسمی، سالی ۴۱ هزار مرگ زودرس در ایران اعلام شده است.

این رقم بسیار محافظه‌کارانه است چرا که آمار مرگ‌و‌میر ناشی از آلودگی هوا در بریتانیا، که هوای شهرهایش به مراتب کمتر از هوای شهرهای ایران آلوده است، آمار رسمی دقیقا ۴۰ هزار نفر برآورد شده است.

تازه در مورد همان ۴۰ هزار نفر هم هزینه‌هایی مثل دوا و درمان برای بیماری‌های ناشی از آلودگی هوا و تاثیر آن در کاهش بهره‌وری اقتصادی انسانها در نظر گرفته نشده است.

آلودگی هوا در جهان سالی ۸ میلیون نفر را به کام مرگ می‌فرستد. می‌توان از بسیاری این مرگ‌ها پیشگیری کرد.

در ایران هم بسیاری از هزینه‌های آلودگی هوا قابل پیشگیری است به شرط آنکه مجریان مُر قانون را اجرا کنند.

راه دیگر پیشگیری از بعضی هزینه‌های آلودگی هوا، داشتن ساز‌و‌کار پیش‌بینی و هشدارهای به‌موقع است.

اعلام دیرهنگام تعطیلی مدارس تهران، زمانی که همه دانش آموزان در مدرسه بودند، نشان می‌دهد در این حوزه هم تقسیم کار و جدیتی وجود ندارد.