التهاب زیر پوست شهرهای ایران؛ باید منتظر اعتراض ها و سرکوب های شدید تر باشیم؛ ف. م. سخن - Gooya News

نسل های جدید که دوران انقلاب ۵۷ را ندیده اند احتمالا نمی دانند که سال ۵۷، سالی پر از التهاب در زیر پوست شهر ها بود.

همه، حیران و سرگردان از اتفاقاتی که در حال افتادن بود، با گوش کردن به رادیو بی بی سی و رادیو مسکو سعی می کردند بفهمند چه اتفاقی در شُرُفِ افتادن است.

روزنامه های رسمی سعی می کردند وضعیت را کاملا عادی نشان دهند ولی گهگاه خبرهایی منتشر می کردند که نشان از وخامت اوضاع داشت. سیاستمداران سعی می کردند اوضاع را آرام نشان دهند و حقیقت این بود که جز احساس التهاب و تک و توکِ حرکت های اعتراضی خبر دیگری نبود.

اما مردم با وجود فقدان رسانه های فراگیر امروزی، کاملا متوجه بودند که وضعیت عادی نیست.

در این سال بود که عده ای از نمایندگان مجلس به عنوان مخالف سیاست های دولت و نه شخص پادشاه، صریحا معضلات اجتماعی و اقتصادی را بازگو می کردند و نشان می دادند که این التهاب ساختگی نیست.

رادیو تلویزیون کماکان برنامه ها را به روال همیشگی نشان می داد و فیلم و سریال و شو و رقص و آواز بر قرار بود. اما در لابه لای این برنامه ها، ده پانزده دقیقه میان برنامه ی «آقای مربوطه» و شوهای «مهندس بیلی» و فریدون فرخزاد به نکاتی اشاره می کردند که پیشتر به آن ها اشاره نمی شد.

در تهران حتی رادیوی جدیدالتاسیس «تهران» و در شمال رادیو «دریا» شروع به فعالیت کردند.

رییس رادیو تهران که اسم شان را متاسفانه فراموش کرده ام، نه تنها رییس بزرگ ترین شرکت کامپیوتری وقت بود بلکه شو هم اجرا می کرد و رادیو تهران را یکی از شاد ترین و پر موسیقی ترین رادیوهای ایران کرده بود.

اما هیچ یک از این ها باعث کاهش التهاب و کاهش تاثیر آن بر جامعه نمی شد.

ماشین انقلاب استارت زده بود و آرام آرام داشت سرعت می گرفت.