«لاسیدن نهادهای آمریکایی با حکومت تهران» - Gooya News

صد نفر آینه به دست، سکینه کچل سرشو می بست

هادی کی‌کاووسی - ایندیپندنت فارسی

فیلم «هزار و یک روز» ساخته حبیب احمدزاده، عنوان دیگری هم دارد: «افسانه بناسان، غول چراغ جادو»؛ غولی که به دست کارگردان تدارک دیده شده است تا از چراغ بیرون بیاید و منادی صلح در آن سوی مرزها باشد.پیش از این غول صلح‌طلب، رمان «شطرنج با ماشین قیامت» احمدزاده بود که به دلیل «اثری جنگی» بودن، از سوی حکومت تقدیر شد و نیز به همین دلیل، به چاپ‌های متعدد و ترجمه‌های برون‌مرزی بسیاری سپرده شد.

صحنه‌ای از فیلم «اجاره‌نشین‌ها» ساخته داریوش مهرجویی

***

در تبلیغات این کتاب عنوان شد که کتابی است درباره صلح و نه جنگ. احمدزاده که پیش‌تر در گفت‌گویی، برای نشان دادن چیستی جنگ، با توسل به سخنی منتسب به «زینب» در برابر «یزید» در صحرای کربلا، می‌گوید «ما رایت الا جمیلا» (چیزی جز زیبایی ندیدم)، در بیرون از مرزها هنر خود را در خدمت صلح می‌داند و نه جنگ. این دوگانگی، محصول سیاستی است که درون مرزهای خود جنگ را زیبا می‌داند و موافق آن است، و بیرون مرزها، آن را زشت می‌خواند و مخالف آن است.

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

پرویز پرستویی که شش سال پیش در جریان اکران فیلم «بادیگارد»، قاسم سلیمانی را موجودی «فرازمینی» نامیده بود، در نشست رسانه‌ای سال گذشته فیلم «هزار و یک روز»، فیلم را درباره صلح، و احمدزاده را پیام‌رسان صلح به جهان معرفی کرده بود. این دوگانه جنگ و صلح با غول‌ها و موجودات فرازمینی‌اش، در این سالیان همواره علاوه بر اعتراض به اکران، پرسشی را نیز از میزبانان این دسته از فیلم‌ها داشته است؛ اینکه اساسا حکومتی که متهم به اعمال ضدبشری و غیرانسانی است، چرا باید چنین آزادانه کالاهای فرهنگی- تبلیغی خود را به عرصه نمایش بین‌المللی بگذارد. فیلم «هزار و یک روز» در حالی تحت لوای صلح و اثر ضدجنگ اکران می‌شود که حامی این صدور فرهنگی، به موشک‌ها و سلاح‌هایش افتخار می‌کند و اثری از صلح در رفتارش دیده نمی‌شود.

تجلیل از «اطلاعات سینمایی» آیت‌الله خمینی در جشنواره لس‌آنجلس

اول آوریل ۱۹۹۰، در شب سالگرد تاسیس نظام جمهوری اسلامی ایران، جشنواره‌ای در لس‌آنجلس آمریکا افتتاح می‌شود به نام «مروری بر یک دهه سینمای جمهوری اسلامی ایران». در بروشور اولین جشنواره سینمایی جمهوری اسلامی ایران در ایالات ‌متحده، برگزارکنندگان به تجلیل از دانش و اطلاعات سینمایی آیت‌الله‌ خمینی می‌پردازند و سعی دارند تصویری متفاوت از حکومت به نمایش بگذارند. در حالیکه فقط دو سال از واقعه کشتار زندانیان عقیدتی سیاسی سال ۱۳۶۷ گذشته است و حکومت هیچ توضیحی درباره این اعدام‌ها و جنایت‌های دیگرش نداده است، چنین تدارکی، به واکنش‌هایی می‌انجامد. گروهی از فیلم‌سازان، بازیگران، و هنرمندان ایرانی در تبعید، مقابل سینمای جشنواره، پلاکارد به دست می‌ایستند تا به این «جشن» اعتراض کنند. از جمله این معترضان، پرویز صیاد است. او که در کتاب «راه دشوار سینمای تبعید» گزارش مفصلی درباره این حضور نوشته است، آن را در اعتراض به «لاسیدن نهادهای آمریکایی با حکومت تهران» دانسته و معتقد است که «برگزاری دهه سینمای جمهوری اسلامی عملا باب مناسبات فرهنگی جمهوری اسلامی را با جهانیان گشود».