محققان با مطالعه بقایای انسان‌های به جا مانده از شهر پمپئی، اسرار ژنتیکی را از استخوان‌های زن و مردی استخراج کردند که در زیر خاکستر‌های آتشفشانی این شهر مدفون شده بودند.

این اولین "ژنوم انسان پمپئی" مجموعه تقریبا کاملی از "دستورالعمل‌های ژنتیکی" قربانیان این حادثه است که در دی‌ان‌ای استخراج شده از استخوان‌های آن‌ها بوده است.

این دی‌ان‌ای در اجسادی که در خاکستر محصور شده بودند، حفظ شده بود.

بقایای این دو جسد ابتدا در سال ۱۹۳۳ و در محلی که باستان شناسان پمپئی "خانه صنعتگر" نامیده‌اند، کشف شد.

این دو نفر ۲۴ اوت سال ۷۹ پس از میلاد، یعنی زمانی که آتشفشان فوران کرد، در گوشه اتاق ناهارخوری بوده و به نظر می‌رسد در حال خوردن غذا بودند.

مطالعه‌ای که اخیرا انجام شده، نشان می‌دهد که ابری عظیم از خاکستر ناشی از فوران کوه "وزوو" احتمالا در کمتر از ۲۰ دقیقه باعث مرگ ساکنان این شهر شده است.

به گفته دکتر سرنا ویوا، انسان شناس از دانشگاه سالنتو، "این دو قصد فرار نداشتند".

دکتر ویوا به بی‌بی‌سی گفت: "از وضعیت قرار گرفتن اجسادشان روی زمین به نظر می‌رسد که آن‌ها فرار نکردند و پاسخ به این که چرا فرار نکردند شاید به وضعیت سلامتی آن‌ها مربوط باشد."

در مطالعه روی استخوان‌های آن‌ها، سرنخ‌هایی به دست آمده است.

پروفسور گابریل اسکورانو از مرکز ژئوژنتیک لوندبک در کپنهاگ که سرپرستی این تحقیقات را برعهده دارد، توضیح داده که "همه چیز مربوط به حفظ اسکلت این دو بود. این اولین چیزی بود که به آن نگاه کردیم و امیدوار کننده به نظر می‌رسید، بنابراین تصمیم گرفتیم استخراج دی‌ان‌ای را انجام دهیم."

آن طور که پروفسور اسکورانو توضیح داد نگهداری قابل توجه از بقایای این اجساد و تازه‌ترین فناوری‌های آزمایشگاهی به دانشمندان این امکان را داد که اطلاعات زیادی از "مقدار بسیار کمی استخوان‌های پودر شده " استخراج کنند.

او همچنین گفت: "ماشین‌های توالی یابی جدید قادرند همزمان چندین ژنوم کامل را بخوانند."

این مطالعه ژنتیکی نشان داد که اسکلت این مرد حاوی دی‌ان‌ای باکتری‌های عامل سل است که نشان می‌دهد این فرد احتمالا قبل از مرگش به این بیماری مبتلا بوده و قطعه‌ای از استخوان در پایه جمجمه او هم حاوی مقدار کافی از دی‌ان‌ای دست نخورده بود که به کمک آن تعیین کل کد ژنتیکی امکان پذیر بود.

این بررسی همچنین مشخص کرد "نشانگرهای ژنتیکی" یا نقاط مرجع قابل تشخیص در کد ژنتیکی این فرد با افرادی دیگر که در ایتالیا و در دوران امپراتوری روم زندگی می‌کردند، مشترک بوده است.

اما این فرد همچنین حاوی گروهی از ژن‌ها است که معمولا در ژنوم افراد ساکن در جزیره ساردینیا یافت می‌شد و این نشان می‌دهد که احتمالا در آن زمان سطح بالایی از تنوع ژنتیکی در سراسر ایتالیا وجود داشته است.

پروفسور اسکورانو همچنین گفت در مطالعات بیولوژیکی پمپئی، چیزهای بیشتری برای آموختن وجود دارد از جمله این که از دی‌ان‌ای موجود در محیط باستانی آن زمان می‌توان اطلاعات بیشتری در مورد تنوع زیستی در آن دوران به دست آورد.

او افزوده: "پمپئی مانند یک جزیره روم باستان است. ما تصویری از یک روز در سال ۷۹ بعد از میلاد داریم."

دکتر ویوا هم می‌افزاید که هر بدن انسان در پمپئی "یک گنج" است.

به گفته او "این افراد شاهدان خاموش یکی از شناخته شده‌ترین رویدادهای تاریخی در جهان هستند. کار روی آن‌ها بسیار احساسی و یک امتیاز بزرگ است."

محققان با مطالعه بقایای انسان‌های به جا مانده از شهر پمپئی، اسرار ژنتیکی را از استخوان‌های زن و مردی استخراج کردند که در زیر خاکستر‌های آتشفشانی این شهر مدفون شده بودند.

این اولین "ژنوم انسان پمپئی" مجموعه تقریبا کاملی از "دستورالعمل‌های ژنتیکی" قربانیان این حادثه است که در دی‌ان‌ای استخراج شده از استخوان‌های آن‌ها بوده است.

این دی‌ان‌ای در اجسادی که در خاکستر محصور شده بودند، حفظ شده بود.

بقایای این دو جسد ابتدا در سال ۱۹۳۳ و در محلی که باستان شناسان پمپئی "خانه صنعتگر" نامیده‌اند، کشف شد.

این دو نفر ۲۴ اوت سال ۷۹ پس از میلاد، یعنی زمانی که آتشفشان فوران کرد، در گوشه اتاق ناهارخوری بوده و به نظر می‌رسد در حال خوردن غذا بودند.

مطالعه‌ای که اخیرا انجام شده، نشان می‌دهد که ابری عظیم از خاکستر ناشی از فوران کوه "وزوو" احتمالا در کمتر از ۲۰ دقیقه باعث مرگ ساکنان این شهر شده است.

به گفته دکتر سرنا ویوا، انسان شناس از دانشگاه سالنتو، "این دو قصد فرار نداشتند".

دکتر ویوا به بی‌بی‌سی گفت: "از وضعیت قرار گرفتن اجسادشان روی زمین به نظر می‌رسد که آن‌ها فرار نکردند و پاسخ به این که چرا فرار نکردند شاید به وضعیت سلامتی آن‌ها مربوط باشد."

در مطالعه روی استخوان‌های آن‌ها، سرنخ‌هایی به دست آمده است.

پروفسور گابریل اسکورانو از مرکز ژئوژنتیک لوندبک در کپنهاگ که سرپرستی این تحقیقات را برعهده دارد، توضیح داده که "همه چیز مربوط به حفظ اسکلت این دو بود. این اولین چیزی بود که به آن نگاه کردیم و امیدوار کننده به نظر می‌رسید، بنابراین تصمیم گرفتیم استخراج دی‌ان‌ای را انجام دهیم."

آن طور که پروفسور اسکورانو توضیح داد نگهداری قابل توجه از بقایای این اجساد و تازه‌ترین فناوری‌های آزمایشگاهی به دانشمندان این امکان را داد که اطلاعات زیادی از "مقدار بسیار کمی استخوان‌های پودر شده " استخراج کنند.

او همچنین گفت: "ماشین‌های توالی یابی جدید قادرند همزمان چندین ژنوم کامل را بخوانند."

این مطالعه ژنتیکی نشان داد که اسکلت این مرد حاوی دی‌ان‌ای باکتری‌های عامل سل است که نشان می‌دهد این فرد احتمالا قبل از مرگش به این بیماری مبتلا بوده و قطعه‌ای از استخوان در پایه جمجمه او هم حاوی مقدار کافی از دی‌ان‌ای دست نخورده بود که به کمک آن تعیین کل کد ژنتیکی امکان پذیر بود.

این بررسی همچنین مشخص کرد "نشانگرهای ژنتیکی" یا نقاط مرجع قابل تشخیص در کد ژنتیکی این فرد با افرادی دیگر که در ایتالیا و در دوران امپراتوری روم زندگی می‌کردند، مشترک بوده است.

اما این فرد همچنین حاوی گروهی از ژن‌ها است که معمولا در ژنوم افراد ساکن در جزیره ساردینیا یافت می‌شد و این نشان می‌دهد که احتمالا در آن زمان سطح بالایی از تنوع ژنتیکی در سراسر ایتالیا وجود داشته است.

پروفسور اسکورانو همچنین گفت در مطالعات بیولوژیکی پمپئی، چیزهای بیشتری برای آموختن وجود دارد از جمله این که از دی‌ان‌ای موجود در محیط باستانی آن زمان می‌توان اطلاعات بیشتری در مورد تنوع زیستی در آن دوران به دست آورد.

او افزوده: "پمپئی مانند یک جزیره روم باستان است. ما تصویری از یک روز در سال ۷۹ بعد از میلاد داریم."

دکتر ویوا هم می‌افزاید که هر بدن انسان در پمپئی "یک گنج" است.

به گفته او "این افراد شاهدان خاموش یکی از شناخته شده‌ترین رویدادهای تاریخی در جهان هستند. کار روی آن‌ها بسیار احساسی و یک امتیاز بزرگ است."