در ستایش ژوزه مورینیو؛ از گور برخاسته

به گزارش "ورزش سه"، ‌داوینچی می‌گوید: "وقتی فکر می‌کردم دارم زندگی کردن را یاد می‌گیرم، فهمیدم که در حال فهمیدن چطور مردن هستم."

تقریبا یک سال پیش، درست ۶ روز قبل از فینال EFL CUP، تاتنهام در اقدامی سوال برانگیز، ژوزه مورینیو را برکنار کرد تا برای اولین بار از سال ۲۰۰۲ او یک باشگاه را بدون حتی یک جام ترک کند. تاتنهام ۶ روز بعد برابر سیتی در فینال شکست خورد و باز هم چیزی دستگیرش نشد. 

ژوزه چند هفته بعد به عنوان سرمربی رم معرفی شد تا انگار همه موافق باشند که دوران حضور او در تیم‌های درجه یک به پایان رسیده. رم حتی صد درصد هم به لیگ کنفرانس نرفته بود و باید در پلی آف بازی می‌کرد. ژوزه موفق شد با کنار زدن ترابزون‌اسپور راهی مرحله گروهی جامی شود که برای اولین بار در حال برگزاری بود.

از روزی که لیگ قهرمانان را با پورتو بالای سر برد شاید فکر می‌کرد که دنیا همیشه همینطور برایش می‌چرخد. پیشنهادات وسوسه‌انگیز، تیم‌های پر ستاره، بودجه‌های کلان و در نهایت جام‌های سطح اول. اما بعد از ۱۸ سال، روزگار طور دیگری برای ژوزه چرخید.

همه می‌دانیم که در طول این سال‌ها مورینیو کجا بوده و جام‌هایش را حفظیم. همه می‌دانیم که چطور در آخرین فصل حضور در رئال کل رختکن علیه او بودند. رئالی‌ها یادشان می‌آید که او در آخرین روزهای حضورش در برنابئو گفت: من می‌روم جایی که دوستم داشته باشند. یادمان هست که ژوزه چطور در برابر استیوی جی و لیورپول دستش را محکم بر سینه می‌کوبید و چطور به ونگر می‌گفت "متخصص شکست." هواداران یونایتد می‌دانند اوضاع چطور با پوگبا و چند ستاره دیگر طوری به هم ریخت که حتی سه جام هم برای شیاطین سرخ کافی نبود که او روی نیمکت بماند. یک سال بی کار بود و دست آخر تاتنهام هم به او تیر خلاص را زد.

طرح با الهام از پوستر فیلم THE REVENANT اثر الخاندرو گونسالس اینیاریتو

از تیر خلاص تاتنهام تا به امروز دقیقا ۴۰۲ روز می‌گذرد و حالا ژوزه رم را نه با میلیون‌ها یورو بازیکن سرشناس، نه با حضور هر لحظه در جلد روزنامه‌ها و مجلات و نه با دوربین ۲۴ ساعته شبکه‌های معروف تلویزیونی در رختکن برای ساخت مستند آخر فصل، به اولین جام اروپایی تاریخ خودش رسانده.

در نگاه اول شاید لیگ کنفرانس اروپا به عنوان یک رقابت اروپایی درجه سه برای سرمربی فاتح دو دوره لیگ قهرمانان با پورتو و اینتر، موفقیت نباشد. شاید خودش هم وقتی تیمش دروازه فاینورد را در نیمه اول باز کرد و سعی داشت نیمکت را آرام کند، همین حس را داشت. اما این جام برای ژوزه که از آخرین جامش در فوتبال دقیقا ۵ سال می‌گذرد، صرفا یک جام دیگر در کارنامه او نیست. 

این جام فراتر از همان معنای عام، به همه نشان داد که می‌تواند خودش را به همان جای همیشگی بازگرداند. هنوز یادش مانده چطور در یک فینال پیروز شود و هنوز یادش می‌آید که چطور انگیزه را به تک تک بازیکنان منتقل کند. می‌داند که چطور مردم یک شهر را به خیابان‌ها بکشاند. حتی با یک جام درجه سه. حتی با تیم ششم جدول. حتی با رم.

حالا ژوزه از گور برخاسته. چون هم چطور زندگی کردن را می‌داند. و هم چطور مردن را یاد گرفته...

علیرضا رحیم‌زاده