پنجاه سال پس از ثبت تصویر «دختر ناپالم» در ویتنام؛ عکاس و دختر قربانی از آن روز می گویند

پنجاه سال پس از ثبت تصویر «دختر ناپالم» در ویتنام؛ عکاس و دختر قربانی از آن روز می‌گویند 

عکس مشهور عکاس آسوشیتدپرس - کپی رایت Nick Ut.

زمانی که هواپیماهای جنگی در ژوئن ۱۹۷۲ روستایی در ویتنام را با بمب‌های حاوی «ناپالم» بمباران کردند، عکاسی تصویری را ثبت کرد که به نماد وحشت جنگ تبدیل شد: دختر کوچک ویتنامی برهنه و وحشت‌زده در حال فرار بود. این عکس یکی از چشمگیر‌ترین عکس‌های قرن بیستم توصیف شده است.

این عکس از سوی نیک اوت، عکاسی که عکس‌هایش را در آن زمان برای آسوشیتدپرس می‌فرستاد گرفته شده و سوژه این عکس «کیم فو» است که بعدها به کانادا مهاجرت کرد و اکنون در آن کشور با همسرش زندگی می‌کند. او اکنون یک مادربزرگ است.

نیک اوت زمانی که این عکس را ثبت کرد ۲۱ ساله بود و پس از مرگ برادرش که در آسوشیتدپرس عکاسی می‌کرد جای او را گرفت و در این خبرگزاری استخدام شد.

او هزاران تصویر از جنگ را ثبت کرده است. نیک اوت در تاریخ هشت ژوئن ۱۹۷۲ در نزدیکی روستای محل زندگی آن دختر بچه بود که به یکباره مورد حمله هواپیماهای ویتنام جنوبی قرار گرفت و بمب‌های ناپالم بر روی سر سربازان و غیرنظامیان آوار شد. او صدای گریه فو را شنید که در حال فرار از روستا بود و سپس این عکس را ثبت کرد.

نیک اوت در ملاقاتی با کیم فو درباره آن روز توضیح می‌دهد: «دوربینم را در دست داشتم و عکس گرفتم. وقتی از پسر عکس گرفتم درست جلوی دوربین من جان باخت. اما چشمم متوجه کیم شد که بدون لباس درحال دویدن بود. دیدم در حال سوختن است. وقتی رد شد به بدنش نگاه می‌کردم و می‌دانستم که ممکن است در همان لحظه بمیرد.»

کیم فو و نیک اوت آسوشیتدپرس

او توضیح داد که تمام تجهیزات و دوربینش را در بزرگراه گذاشت تا به این دختر کمک کند.

نیک، فو را سوار خودرویش کرد و به بیمارستان برد و به این طریق زندگی این دختر بچه نجات پیدا کرد. ۶۵ درصد بدن فو بر اثر بمباران سوخته بود.

کیم نیز درباره آن روز می‌گوید که اتفاق واقعی در آن روز رخ داد: «من متعجب بودم که چگونه توانستم زنده بمانم.»

وی از نیک اوت تشکر می‌کند: «بسیار شکرگزارم که هنوز زنده‌ام و از او [نیک] بسیار ممنونم که در آن لحظه آنجا بود و کارش را به‌عنوان یک عکاس انجام داد.»

کیم فو و نیک اوت آسوشیتدپرس

این زن ویتنامی اضافه می‌کند: «اول از همه می‌خواهم باشم، می‌خواهم بگویم از عمو اوت بسیار ممنونم. نه تنها عکس من را در آن لحظه گرفت که لحظه‌ای از تاریخ جنگ ویتنام را ثبت کرد و به مردم نشان داد که جنگ چقدر وحشتناک است و به ویژه برای کودکانی که از جنگ رنج می‌برند.»

وی ۵۰ سال پس از ثبت این تصویر تاکید می‌کند: «من سوژه آن عکس هستم. و برای من شگفت‌انگیز است که چگونه ۵۰ سال بعد از آن عکس به‌عنوان قربانی جنگ بیرون آمدم. آن تاثیر بزرگی در سراسر دنیا داشت. مردم را تحت تاثیر قرار داد اما هم اکنون بعد از ۵۰ سال من دیگر قربانی جنگ نیستم. من یک عکس جدید از زندگی خودم دارم که تصویری از عشق، امید و بخشش است.»

وی تصریح کرد که هم اکنون یک بازمانده‌ای است که برای صلح فریاد می‌زند.

منبع: يورونيوز


فیلمها و خبرهای بیشتر در کانال تلگرام پیک ایران