طالبان در تلاش است تا کنترل خود بر نهادهای افغانستان را برقرار کند، اما یک منطقه خاکستری بزرگ وجود دارد. اکثر حدود ۷۰ نمایندگی دیپلماتیک در خارج از کشور که هنوز فعالند، مستقل از رژیم طالبان و بدون هیچ گونه حمایت مستقم مالی از کابل، کار می‌کنند.

هیچ کشوری تاکنون دولت طالبان را به رسمیت نشناخته است.

زبیر احمد، خبرنگار بی‌بی‌سی به سفارت افغانستان در دهلی رفته است.

بازدیدکنندگان از سفارت افغانستان در دهلی پایتخت هند - که در محوطه وسیعی در قلب منطقه دیپلماتیک شهر قرار دارد - هنگام ورود به ساختمان با عکسی از اشرف غنی، رئیس جمهور پیشین روبرو می‌شوند. آقای غنی در ماه اوت/آگوست گذشته در حالی از افغانستان گریخت که طالبان به پایتخت نزدیک شدند و نظام تحت حمایت آمریکا در کابل فروپاشید.

عکس او همچنین بر دیوار دفتر فرید ماموندزی، سفیری که هنوز پرچم سه رنگ سیاه، قرمز و سبز «جمهوری اسلامی افغانستان» که آقای غنی در راس آن بود، نصب است.

آقای ماموندزی می‌گوید: «ما با طالبان هماهنگی چندانی نداریم». کارمندانش همچنان امور صدور ویزا و گذرنامه را به نام نظام پیشین که در آن مقرر شده‌اند، انجام می‌دهند.

در ۱۰ ماه پس از به قدرت رسیدن، طالبان توانسته تنها به چهار کشور روسیه، پاکستان، چین و ترکمنستان، دیپلمات‌های خود را بفرستد. اما حتی این کشورها نیز به صورت رسمی، شناسایی دیپلماتیک به حاکمان جدید افغانستان اعطا نکرده‌اند.

هند به سفارت افغانستان در دهلی اجازه داده است که به عنوان ادامه دولت پیشین فعالیت کند. همان‌طوری که در دوره قبلی قدرت طالبان در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ نیز سفارت این کشور به نمایندگی از دولت برهان الدین ربانی، رئیس جمهور وقت به کارش ادامه داد.

با وجود تغییر قدرت در کابل، آقای ماموندزی می‌گوید این سفارت همچنان از قوانین و سیاست‌های دولت قبلی که او را مقرر کرده است، پیروی می‌کند.

او می‌گوید: «ما هنوز نماینده جمهوری سابق، دموکراسی سابق خود هستیم. ما از [طالبان] دستور نمی‌گیریم.»

در حالی که طالبان می‌خواهد کنترل نمایندگی‌های افغانستان در سراسر جهان را به دست بگیرد، تا حدودی به دلیل کمبود پول نتوانسته این کار را انجام دهد. اقتصاد افغانستان از زمانی که آن‌ها قدرت را به دست گرفتند در حال سقوط آزاد بوده است - کمک‌های خارجی خشک شده و دارایی‌های ارزی کشور در خارج مسدود است. جامعه جهانی پول را به پیشرفت در زمینه‌هایی مانند حقوق بشر و رفتار با زنان پیوند زده است.

آقای ماموندزی همچنین می‌گوید سفارت دهلی و اکثر همکاران او در سایر کشورها گفته‌اند که کنترل رژیم طالبان را تنها به یک شرط می‌پذیرند که طالبان ابتدا باید یک دولت ملی فراگیر، متکثر و پذیرش حقوق اساسی زنان ایجاد کند.

در اوایل، طالبان پس از رسیدن به قدرت، به صورتی نشان داد که ممکن است رویکرد انعطاف پذیرتری را در قبال حقوق زنان در پیش بگیرد. اما در چند ماه گذشته، چند دستور سختگیرانه، از جمله الزام زنان به پوشیدن صورت، اعمال کرده است.

هفته گذشته، زمانی که بیش از ۱۰۰۰ نفر در مرگبارترین زلزله دو دهه اخیر افغانستان کشته شدند، ده‌ها مهاجر افغان نیز در باغ سفارت در دهلی دور هم جمع شدند - برخی از آنها آمده بودند تا کارهای اداری خود را انجام دهند، برخی دیگر ازخبرهای رسیده از کشور مضطرب بودند.

آقای ماموندزی می‌گوید این سفارت به صدور و تمدید ویزا و گذرنامه به نام دولت سابق ادامه می‌دهد - که اساسا، توسط مقام‌های طالبان نیز پذیرفته شده است.

او می‌گوید: «[حتی] رهبران طالبان با پاسپورت‌های (نظام) جمهوری سفر می‌کنند»، چراکه کشورها پاسپورت‌ها و سایر اسناد صادر شده توسط طالبان را به رسمیت نمی‌شناسند.

در حالی که شمار افرادی که از هند به افغانستان سفر می‌کنند از زمان تسلط طالبان به طور قابل توجهی کاهش یافته است، بسیاری هنوز برای دیدار با خانواده یا دریافت مدارک خود به افغانستان بر می‌گردند.

بنا به تخمین سفارت افغانستان در دهلی حدود ۱۰۰,۰۰۰ شهروند افغانستان در هند زندگی می‌کنند. سفیر می‌گوید، حدود ۳۰,۰۰۰ تا ۳۵,۰۰۰ آنها، مهاجر و نزدیک به ۱۵,۰۰۰ دانشجو هستند.

سفارت و کنسولگری‌های افغانستان در شهرهای حیدرآباد و بمبئی، البته که در خلأ کار نمی‌کنند - آنها روزانه، با بخش کنسولی وزارت خارجه در کابل در ارتباطند بر سر اسناد و مدارک برای شهروندان افغان از جمله صدور گواهی ازدواج، طلاق، ولادت و فوت.

موضوع دیگری که نیاز به هماهنگی نزدیک با طالبان دارد، کمک‌های بشردوستانه است.

او می‌گوید: «هند پس از زلزله، به کابل کمک فرستاده است. ما باید با وزارت خارجه در کابل هماهنگی کنیم.»

کمبود بودجه

آقای ماموندزی می‌گوید عواید (تعرفه‌های) نمایندگی‌های افغانستان در هند پس از سرنگونی حکومت آقای غنی به میزان قابل توجهی کاهش یافته است.

او می‌گوید: «زمانی بود که از اینجا، هر هفته، ۱۰ تا ۱۵ پرواز به کابل داشتیم. داد و ستد زیاد بود. ما کاملاً درگیر و مصروف بودیم. حالا دیگر نیست. عواید ۸۰ درصد کم شده است.»

در کشورهای دیگر نیز وضعیت به همین صورت است. در ماه می، آمریکا سفارت افغانستان در واشنگتن و کنسولگری‌ها در نیویورک و لس آنجلس را گرفت و بست. چراکه این نمایندگی‌ها با «محدودیت‌های مالی شدیدی روبرو بودند که ادامه فعالیت را ناممکن می‌کرد».

در هند، آقای ماموندزی و کارکنانش هر پول خردی را حساب می‌کنند، برای ادامه کار این نمایندگی.

در دهلی، سفارت مالک ساختمان اصلی و اقامتگاه کارمندانش است، بنابراین در اجاره بها صرفه‌جویی می‌شود. همچنین از طریق تعرفه‌های کنسولی، عواید بدست می‌آید.

وی می‌افزاید که حقوق ۲۱ دیپلمات افغانستان در دهلی، بمبئی و حیدرآباد را به میزان قابل توجهی کم کرده‌اند.

او گفت: «ما برای سرزمین مادری خود، برای دموکراسی کار می‌کنیم. این بهای کوچکی است که باید پرداخت.»

طالبان در تلاش است تا کنترل خود بر نهادهای افغانستان را برقرار کند، اما یک منطقه خاکستری بزرگ وجود دارد. اکثر حدود ۷۰ نمایندگی دیپلماتیک در خارج از کشور که هنوز فعالند، مستقل از رژیم طالبان و بدون هیچ گونه حمایت مستقم مالی از کابل، کار می‌کنند.

هیچ کشوری تاکنون دولت طالبان را به رسمیت نشناخته است.

زبیر احمد، خبرنگار بی‌بی‌سی به سفارت افغانستان در دهلی رفته است.

بازدیدکنندگان از سفارت افغانستان در دهلی پایتخت هند - که در محوطه وسیعی در قلب منطقه دیپلماتیک شهر قرار دارد - هنگام ورود به ساختمان با عکسی از اشرف غنی، رئیس جمهور پیشین روبرو می‌شوند. آقای غنی در ماه اوت/آگوست گذشته در حالی از افغانستان گریخت که طالبان به پایتخت نزدیک شدند و نظام تحت حمایت آمریکا در کابل فروپاشید.

عکس او همچنین بر دیوار دفتر فرید ماموندزی، سفیری که هنوز پرچم سه رنگ سیاه، قرمز و سبز «جمهوری اسلامی افغانستان» که آقای غنی در راس آن بود، نصب است.

آقای ماموندزی می‌گوید: «ما با طالبان هماهنگی چندانی نداریم». کارمندانش همچنان امور صدور ویزا و گذرنامه را به نام نظام پیشین که در آن مقرر شده‌اند، انجام می‌دهند.

در ۱۰ ماه پس از به قدرت رسیدن، طالبان توانسته تنها به چهار کشور روسیه، پاکستان، چین و ترکمنستان، دیپلمات‌های خود را بفرستد. اما حتی این کشورها نیز به صورت رسمی، شناسایی دیپلماتیک به حاکمان جدید افغانستان اعطا نکرده‌اند.

هند به سفارت افغانستان در دهلی اجازه داده است که به عنوان ادامه دولت پیشین فعالیت کند. همان‌طوری که در دوره قبلی قدرت طالبان در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ نیز سفارت این کشور به نمایندگی از دولت برهان الدین ربانی، رئیس جمهور وقت به کارش ادامه داد.

با وجود تغییر قدرت در کابل، آقای ماموندزی می‌گوید این سفارت همچنان از قوانین و سیاست‌های دولت قبلی که او را مقرر کرده است، پیروی می‌کند.

او می‌گوید: «ما هنوز نماینده جمهوری سابق، دموکراسی سابق خود هستیم. ما از [طالبان] دستور نمی‌گیریم.»

در حالی که طالبان می‌خواهد کنترل نمایندگی‌های افغانستان در سراسر جهان را به دست بگیرد، تا حدودی به دلیل کمبود پول نتوانسته این کار را انجام دهد. اقتصاد افغانستان از زمانی که آن‌ها قدرت را به دست گرفتند در حال سقوط آزاد بوده است - کمک‌های خارجی خشک شده و دارایی‌های ارزی کشور در خارج مسدود است. جامعه جهانی پول را به پیشرفت در زمینه‌هایی مانند حقوق بشر و رفتار با زنان پیوند زده است.

آقای ماموندزی همچنین می‌گوید سفارت دهلی و اکثر همکاران او در سایر کشورها گفته‌اند که کنترل رژیم طالبان را تنها به یک شرط می‌پذیرند که طالبان ابتدا باید یک دولت ملی فراگیر، متکثر و پذیرش حقوق اساسی زنان ایجاد کند.

در اوایل، طالبان پس از رسیدن به قدرت، به صورتی نشان داد که ممکن است رویکرد انعطاف پذیرتری را در قبال حقوق زنان در پیش بگیرد. اما در چند ماه گذشته، چند دستور سختگیرانه، از جمله الزام زنان به پوشیدن صورت، اعمال کرده است.

هفته گذشته، زمانی که بیش از ۱۰۰۰ نفر در مرگبارترین زلزله دو دهه اخیر افغانستان کشته شدند، ده‌ها مهاجر افغان نیز در باغ سفارت در دهلی دور هم جمع شدند - برخی از آنها آمده بودند تا کارهای اداری خود را انجام دهند، برخی دیگر ازخبرهای رسیده از کشور مضطرب بودند.

آقای ماموندزی می‌گوید این سفارت به صدور و تمدید ویزا و گذرنامه به نام دولت سابق ادامه می‌دهد - که اساسا، توسط مقام‌های طالبان نیز پذیرفته شده است.

او می‌گوید: «[حتی] رهبران طالبان با پاسپورت‌های (نظام) جمهوری سفر می‌کنند»، چراکه کشورها پاسپورت‌ها و سایر اسناد صادر شده توسط طالبان را به رسمیت نمی‌شناسند.

در حالی که شمار افرادی که از هند به افغانستان سفر می‌کنند از زمان تسلط طالبان به طور قابل توجهی کاهش یافته است، بسیاری هنوز برای دیدار با خانواده یا دریافت مدارک خود به افغانستان بر می‌گردند.

بنا به تخمین سفارت افغانستان در دهلی حدود ۱۰۰,۰۰۰ شهروند افغانستان در هند زندگی می‌کنند. سفیر می‌گوید، حدود ۳۰,۰۰۰ تا ۳۵,۰۰۰ آنها، مهاجر و نزدیک به ۱۵,۰۰۰ دانشجو هستند.

سفارت و کنسولگری‌های افغانستان در شهرهای حیدرآباد و بمبئی، البته که در خلأ کار نمی‌کنند - آنها روزانه، با بخش کنسولی وزارت خارجه در کابل در ارتباطند بر سر اسناد و مدارک برای شهروندان افغان از جمله صدور گواهی ازدواج، طلاق، ولادت و فوت.

موضوع دیگری که نیاز به هماهنگی نزدیک با طالبان دارد، کمک‌های بشردوستانه است.

او می‌گوید: «هند پس از زلزله، به کابل کمک فرستاده است. ما باید با وزارت خارجه در کابل هماهنگی کنیم.»

کمبود بودجه

آقای ماموندزی می‌گوید عواید (تعرفه‌های) نمایندگی‌های افغانستان در هند پس از سرنگونی حکومت آقای غنی به میزان قابل توجهی کاهش یافته است.

او می‌گوید: «زمانی بود که از اینجا، هر هفته، ۱۰ تا ۱۵ پرواز به کابل داشتیم. داد و ستد زیاد بود. ما کاملاً درگیر و مصروف بودیم. حالا دیگر نیست. عواید ۸۰ درصد کم شده است.»

در کشورهای دیگر نیز وضعیت به همین صورت است. در ماه می، آمریکا سفارت افغانستان در واشنگتن و کنسولگری‌ها در نیویورک و لس آنجلس را گرفت و بست. چراکه این نمایندگی‌ها با «محدودیت‌های مالی شدیدی روبرو بودند که ادامه فعالیت را ناممکن می‌کرد».

در هند، آقای ماموندزی و کارکنانش هر پول خردی را حساب می‌کنند، برای ادامه کار این نمایندگی.

در دهلی، سفارت مالک ساختمان اصلی و اقامتگاه کارمندانش است، بنابراین در اجاره بها صرفه‌جویی می‌شود. همچنین از طریق تعرفه‌های کنسولی، عواید بدست می‌آید.

وی می‌افزاید که حقوق ۲۱ دیپلمات افغانستان در دهلی، بمبئی و حیدرآباد را به میزان قابل توجهی کم کرده‌اند.

او گفت: «ما برای سرزمین مادری خود، برای دموکراسی کار می‌کنیم. این بهای کوچکی است که باید پرداخت.»