زمزمه های بازگشت «مردِ خاکستری» / ناطق‌نوری لیدر «جریان سوم» می‌شود؟

«حدس می زنم نظر مقام معظم رهبری آقای ناطق نوری است» ۲۵ سال از این جمله‌ای که مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی گفت تا از این طریق جاده‌ای برای ریاست جمهوری رئیس مجلس پنجم باز شود، می‌گذرد. سالی که رقابت تمام عیار میان جامعه روحانیت مبارز و مجمع روحانیون مبارز به عنوان تقابل سنت و مدرنیته بعد از پیروزی انقلاب اسلامی رقم خورد.

در طول این دو دهه اتفاقات زیادی رخ داد و دست تحولات، آنقدر زمین و زمان سیاست را دگرگون کرد که حالا دیگر هیچ نشانه‌ای از آن روزها باقی نمانده؛ دیگر نه از آن رقابت‌های پر حرارت خبری هست و نه از آن صف کشی حامیان مردمی سیاسیون در خیابان؛ رقابت‌ها هم معنای دیگری پیدا کرده است و حریفان قدیمی امروز رفیقان صمیمی شده‌اند؛ البته با کمی چاشنی عزلت نشینی.

علی‌اکبر ناطق نوری، وزیر دولت میرحسین موسوی و محبوب اصولگرایان در دهه ۷۰ یکی از مهمترین بازیگران صحنه سیاست ایران در ۴۰ سال اخیر است که غبار این تغییرات بر قد و قامتش هویداست.

آغاز عزلت‌نشینی و دل‌بریدن از راستی‌ها

نام علی اکبر ناطق نوری به جامعه روحانیت مبارز گره خورده هر چه باشد او در حلقه موسسین این تشکل قرار دارد؛ تشکلی که چندان وفادار به صاحبانش نبود و آنها را کنار زد یا دست کم برای ماندنشان روی خوشی نشان‌ نداد. هرچند اغلب افراد، ماجرای دل خوری‌های ناطق نوری از هم‌کیشان و هم‌قطارانش را به سال ۸۸ و انتخابات پر حرف و حدیث آن سال مرتبط می‌دانند اما به نظر می‌رسد ریشه این دل کندن و دل بریدن را باید در ۴ سال قبل از آن جستجو کرد؛ همان زمانی که تنور نهمین انتخابات ریاست جمهوری حسابی داغ شده بود و اصولگرایان خود را برای کارزاری تمام عیار آماده می‌کردند. همان روزها بود که ناطق نوری «شورای هماهنگی نیروهای انقلاب» را با هدف حمایت از «علی لاریجانی» ایجاد کرد تا او را به ساختمان خیابان پاستور برساند.

تصمیمی که با تک‌روی‌های محمود احمدی‌نژاد و طیف همراهان آن روزهای او به سرانجام نرسید و همین موضوع باعث شد تا اولین بذر تفرقه در جریان راست کاشته شود. حمایت تمام قد ناطق نوری از لاریجانی در آن سال گویی کینه‌ای را در دل احمدی‌نژادی‌ها قرار داد اما برای تلافی آن ۴ سال صبر کرد؛ تا اینکه در بزنگاه انتخابات ۸۸ و مناظره با میرحسین موسوی آن لحظه موعود فرا رسید.

احمدی‌نژاد از همان دقیقه اول توپخانه‌ اتهاماتش را به سمت هاشمی رفسنجانی و علی اکبر ناطق نوری که از حلقه‌های اولیه اصولگرایان سنتی بودند نشانه رفت. هرچند در آن مقطع انتظار می‌رفت جامعه روحانیت مبارز به حمایت از این عضو خود برخیزد و نسبت به تهمت‌هایی که در برابر چشم میلیون‌ها نفر آن هم از تریبون رسانه ملی مطرح شد واکنشی نشان دهد اما این انتظار هیچگاه پاسخ داده نشد.

سکوت آن روزها نقطه آغازی برای دور شدن ناطق نوری از خانه همیشگی اش«جامعه روحانیت مبارز» بود.

مرد خاکستری انتخابات

پرده‌نشینی ناطق نوری که بعد از انتخابات ۸۸ از لیست سیاه اصلاح‌طلبان خارج شده بود و حالا لقب «شیخ نور» را گرفته بود تا سال ۹۲ ادامه داشت و وقتی دو جریان تصمیم گرفتند با هم هم‌کاسه شوند تا رقیب مشترک یعنی اصولگرایان رادیکال را کنار بزنند، ناطق نوری هم مانند هاشمی رفسنجانی، حسن روحانی و علی لاریجانی و رقیب قدیمی‌اش یعنی خاتمی، به حلقه بازیگردانان انتخابات پیوست.

سال ۹۶ هم دوباره سناریو تکرار شد و سران دو جریان کنار هم آمدند با این تفاوت که یار کلیدی‌شان یعنی «هاشمی رفسنجانی» چند ماه قبل از انتخابات دار فانی را وداع گفت و نیاز بود تا در میان معتدلین کسی به جای او ایفای نقش کند؛ موضوعی که باعث شد همه نگاه‌ها به سمت ناطق نوری بچرخد.

بیشتر بخوانید :

• روزنامه اصولگرا: کروبی ، مهاجرانی ، عبدالله نوری و بهزاد نبوی،انقلابی بودند اما انقلابی نماندند