«رژه افتخار همیشه درباره مقاومت و عقب راندن ساختارهای تبعیض و به حاشیه رانده شدن بوده است.»

ویکتور امانوئل بیش از هر کس دیگری می‌داند به عنوان عضوی از جامعه «ال‌جی‌بی‌تی‌کیو پلاس» تبعات زندگی در کشوری که همجنسگرایی در آن غیرقانونی است، چیست.

(ال‌جی‌بی‌تی‌کیو پلاس در مجموع به افرادی گفته می‌شود که خود را لزبین، گی، دوجنس‌گرا یا ترنس‌جندر (تراجنسیتی) می‌دانند و افرادی که جنسیت خود را فراتر از هنجارهای سنتی جامعه معرفی می‌کنند.)

پارسال چند مرد این یوتیوبر اهل لاگوس نیجریه را ربودند و دو روز شکنجه کردند. اما این تجربه وحشتناک ویکتور را مصمم‌تر کرد که بیشتر از هویت خود دفاع کند؛ آن هم در جامعه‌ای که روابط جنسی خارج از هنجارهای جامعه و حتی ابراز علاقه علنی به هم‌جنس غیرقانونی است.

او به بی‌بی‌سی گفت: «در نیجریه وضعیت برای اعضای جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیوپلاس بسیار خطرناک است، مخصوصا وقتی مثل من آشکارسازی کرده باشید و هویت جنسی خود علنی اعلام کنید.»

ویکتور امانوئل اضافه می‌کند:‌ «ماه افتخار بسیار مهم است چون زمانی است که کنار هم، البته مخفیانه،‌جمع می‌شویم،‌ تا یکدیگر و جامعه‌مان را پیدا کنیم. این واقعا برای دوام و بقای ما اهمیت زیادی دارد. اینکه بین خودمان همبستگی بیابیم و همچنین راهبردهایی برای پیشبرد مبارزات رهایی‌بخش اقلیت‌های جنسی و جنسیتی برنامه‌ریزی کنیم.»

رابطه همجنسگراها در نیمی از کشورهای آفریقا غیرقانونی است و برای مثال در نیجریه، مجازات آن ۱۴ سال زندان است. ویکتور به آن «همجنسگراهراسی و ترنس‌هراسی دولتی» می‌گوید.

گرچه خطرات زیادی وجود دارد اما او به مبارزه در راه حمایت از حقوق افراد جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس در کشورش ادامه می‌دهد. در ماه افتخار او در یک فستیوال فیلم کوییر، حراج پاپ آرت، یک مهمانی زیرزمینی، و یک مجلس دوست‌‌یابی و مهمانی باله شرکت کرده که البته همه آنها برای حفظ امنیت شرکت‌کنندگان مخفیانه بوده است.

ماه ژوئن (۱۱ خرداد تا ۹ تیر ماه) در سراسر جهان ماه افتخار و راهپیمایی جامعه اقلیت جنسی و جنسیتی است و به افرادی مانند ویکتور کمک می‌کند تا به مبارزه برای برابری و امنیت جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس دامه دهند.

اما همه این چیزها چگونه شروع شد؟

قیام در استون‌وال

در اولین ساعات روز ۲۸ ژوئن ۱۹۶۹ (۷ تیر ۱۳۴۸) شهر نیویورک بعد از داغ‌ترین روز سال، هنوز در حال پختن بود.

انتخابات شهرداری نزدیک بود و این منجر به افزایش سرکوب گروه‌های خرده‌فرهنگ، باندهای خلافکار و جامعه کوییر (غیر دگرجنس‌گرا)‌ شده بود که اصولا هدف برخورد پلیس نیویورک بودند. پاتوق این گروه‌ها میکده استون وال در خیابان کریستوفر محله گرینیج ویلج نیویورک بود.

آن زمان رابطه جنسی توافقی بین مردان یا بین زنان در همه ایالت‌های آمریکا جز ایلینوی غیرقانونی بود.

افراد همجنسگرا نمی‌توانستند در دولت آمریکا یا ارتش استخدام شوند. و افرادی که علنی اعلام می‌کردند همجنسگرا هستند اجازه کسب و کار در بسیاری از مشاغل از جمله حقوق و پزشکی را دریافت نمی‌کردند.

قوانین محلی فروش مشروبات الکلی در نیویورک به این صورت بود که دادن مشروب به گی‌ها و لزبین‌ها می‌توانست باعث بسته شدن فروشگاه یا میکده شود با این توضیح که عامل «بی‌نظمی» است.

رقصیدن با یک همجنس هم می‌توانست از دسته جرایم مرتبط با «فحشا» تفسیر شود.

شهر یک جعبه چوبی آماده حریق بود و آنچه بعدا اتفاق افتاد، جرقه‌هایی برای راه افتادن یک انقلاب جهانی بود.

آن شب حدود شش مامور پلیس وارد میکده استون وال شدند و نزدیک به ۲۰۰ مشتری از جمله افراد همجنسگرا، تراجنسیتی، درگ کوئین‌ها (زن پوش) تا نوجوانان فراری را از میکده بیرون کردند و به خیابان فرستادند.

بر اساس بعضی از گزارش‌ها، ابتدا جو میان مشتریان مانند آغاز یک فستیوال بود اما دقایقی بعد جمعیت برای تلافی به سوی پلیس‌ها هجوم بردند و آنها هم برای امنیت خود به داخل میکده عقب‌نشینی کردند.

ابتدا به سمت پلیس سکه پرتاب می‌شد اما به تدریج قطعه‌های پرتاب شده بزرگ و بزرگ‌تر شد و کار به بطری شیشه‌ای و آجر کشید.

یک سطل زباله به سمت پنجره پرتاب شد و از مایع داخل فندک برای آتش زدن چیزهایی که پرتاب می‌شد، استفاده شد. یک دستگاه پارکومتر هم از خیابان کنده و به عنوان ضربه‌گیر جلوی در گذاشته شد.

جنبش حقوق همجنسگرایان در آن شب شروع نشد اما با اتفاقات ساعات و روزهای بعد از پرتاب اولین سکه، قدرت گرفت.

ماه افتخار چگونه شروع شد؟

در اولین سالگرد شورش استون وال، راهپیمایی و تظاهراتی در گرینیچ ویلج سازماندهی شد و پس از طی ۵۲ بلوک از خیابان ششم نیویورک به سنترال پارک رسید.

هماهنگی گروه را برندا هوارد، یک زن یهودی دوجنسگرا به عهده داشت که به خاطر تلاش‌هایش در اولین راهپیمایی اقلیت جنسی و جنسیتی، «مادر افتخار» نامیده می‌شود.

بر اساس گزارش‌ها تخمین زده می‌شود که بین سه هزار تا ۱۵ هزار نفر در اولین راهپیمایی افتخار که به عنوان روز آزادی خیابان کریستوفر شناخته می‌شود، شرکت کرده باشند. تظاهراتی که مقدمه تظاهرات سالانه هزاران نفر در سراسر جهان شد.

در واقع در آلمان این تظاهرات هنوز با عنوان روز خیابان کریستوفر شناخته می‌شود.

الن برویدی در پنجاهمین سالگرد رژه افتخار استون وال به بی‌بی‌سی گفته بود: «این طبیعی و لازم بود. اگر اولین بار در سال ۱۹۷۰ در نیویورک اتفاق نمی‌افتاد، در لندن، مادرید یا در مکزیکوسیتی اتفاق می‌افتاد.»

برویدی به عنوان یکی از سازماندهندگان اولین راهپیمایی افتخار در کنار هوارد، گفت آن زمان محور تظاهرات بیش از آنکه درباره تغییر قوانین باشد، درباره سرنگونی ساختارهای سرکوب بود.

«پیام اصلی این بود: 'ما اینجاییم. ما کوییر هستیم. به آن عادت کنید.' اما من احساس می‌کردم که چیزی فراتر جریان دارد. اینکه تلاش کنیم و نقش‌مان را در انقلاب ایفا کنیم.»

او می‌گوید: «فکر نمی‌کنم هیچ کدام از ما برای حق خدمت سربازی یا حق ازدواج راهپیمایی می‌کردیم.»

راهپیمایی افتخار در طول دهه‌های پس از اولین رژه، تغییرات بسیاری کرده و به سراسر جهان گسترش یافته است. با این حال، همانطور که رژه در نقاط مختلف جهان سفر کرد، برای حقوق و امنیت افراد ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس با فرهنگ‌های مختلف آن کشورها سازگار شد.

به گزارش ایکوال‌دکس که وضعیت و حقوق جهانی جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس را در سراسر جهان رصد می‌کند، در حال حاضر همجنسگرایی در ۶۹ کشور غیرقانونی است و در ۹ کشور از جمله ایران، عربستان سعودی و افغانستان مجازات مرگ دارد.

در قطر رابطه جنسی توافقی میان شرکای هم‌جنس می‌تواند تا سه سال زندان و جریمه نقدی در پی داشته باشد. حتی می‌تواند در این کشور مجازات اعدام در پی داشته باشد هرچند تا کنون مورد شناخته‌شده‌ای از اجرای حکم اعدام به دلیل همجنسگرایی گزارش نشده است. با این حال به خاطر انتخاب قطر به عنوان میزبان جام جهانی فوتبال در اواخر امسال، انتقادهای گسترده‌ای در این زمینه وجود دارد.

در سال‌های اخیر بسیاری از کشورها به سمت جرم‌زدایی از همجنسگرایی حرکت کرده‌اند.

در سال ۲۰۲۰ میلادی گابن در غرب آفریقای مرکزی، بعد از یک سال، قانون مجازات همجنسگرایی را لغو کرد. این قانون برای همجنسگرایان شش ماه زندان و مجازات نقدی سنگین تعیین می‌کرد.

سال قبل آن دادگاه عالی بوتسوانا در جنوب آفریقا، حکم داد که از همجنسگرایی جرم‌زدایی شود. در ترینیداد، توباگو،‌ آنگولا، موزامبیک و سیشل هم از آزادی جنسی حمایت شده است.

نتایج پژوهش درباره اقلیت‌های جنسی ایران: بیش از ۶۰ درصد قربانی خشونت خانواده هستند

اما این موضوع در همه جای جهان مصداق ندارد. در سنگاپور دادگاه با درخواست لغو قانونی که رابطه جنسی همجنسگرایان را ممنوع می‌کرد، مخالفت کرد. حکمی در کنیا قوانین مجرمانه همجنسگرایی را تایید کرد و در نیجریه و اوگاندا قوانین ضدهمجنسگرایی سفت و سخت‌تر شد.

در کشورهایی که جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیو پلاس آن از حقوق برابر با سایر شهروندان برخوردار نیستند، رژه افتخار به رشد زیرزمینی ادامه می‌دهد؛ مانند کشور نیجریه که ویکتور در تعدادی از رویدادهای مخفی مربوط به ماه افتخار شرکت کرده است.

در ایران برای مثال به گفته دانشکده سواز لندن، گروه‌هایی شکل گرفته‌‌اند که جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس ایرانی در تبعید، از آنها حمایت می‌کنند.

در جهان روند رو به رشدی در راستای روامداری با اقلیت‌های جنسی و جنسیتی شکل گرفته است. در دهه گذشته تعداد کشورهایی که ازدواج همجنسگرایان را قانونی کرده‌اند، از ۱۹ به ۵۲ کشور رسیده است.

با این حال مواردی وجود دارد که نشان می‌دهد کشورهایی که به داشتن سطح بالای پذیرش جامعه اقلیت جنسی و جنسیتی شهره هستند، قوانینی وضع کرده‌‌اند که ظاهرا مخالف این روند مداراگرانه است.

در ایالات متحده آمریکا، جایی که استون وال از آنجا آغاز شد، یکی از ایالت‌ها قانونی به نام «لایحه حقوق والدین در آموزش» وضع کرده است که منتقدان به آن می‌گویند لایحه «از همجنسگراها حرف نزن». بر اساس این لایحه در فلوریدا، معلمان نباید به کودکان در زمینه تفاوت‌های جنسی و جنسیتی و گرایش‌های جنسی آموزش بدهند وگرنه خطر شکایت حقوقی آنها را تعقیب می‌کند.

رژه افتخار همچنان مهم است

در حالی که سرکوب افراد جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس ادامه دارد، راهپیمایی افتخار به عنوان یک جنبش سیاسی تلاش خود را برای برابری‌جویی و رفتار عادلانه با این جامعه در سراسر جهان ادامه می‌دهد.

ماه افتخار امسال با یک تراژدی همراه بود. در آستانه رژه افتخار در اسلو در نروژ دو نفر در اثر تیراندازی یک مرد مسلح در سه کلوپ، میکده موسیقی جاز و کافه پاتوق همجنسگرایان کشته شدند. ۲۱ نفر هم زخمی شدند.

کریستین سوان ملبای، مدیر یک شرکت نرم‌افزار کامپیوتر، هنگام تیراندازی در میکده لندن، یکی از سه مکان مورد حمله، حضور داشت. با اینکه از این اتفاق ترسیده بود و بیم جانش را داشت، مردم را تشویق می‌کرد که در راهپیمایی افتخار در روز بعد شرکت کنند.

با این حال پلیس که تیراندازی را یک حمله «تروریستی اسلامی» خوانده بود، به دلایل امنیتی اعلام کرد تمام مراسم روز بعد باید لغو شود.

کریستین به بی‌بی‌سی گفت:‌ «من و بسیاری دیگر مثل من، احساس می‌‌کنیم لغو ثانیه آخری و ظاهرا احتمال پوچ حفظ امنیت افراد کوییر و همراهان در تظاهراتی شبیه این، آزاردهنده و نقص 'قراردادهای اجتماعی' است که ما بر پایه آن در نروژ زندگی می‌کنیم.»

«پس از تیراندازی جمعی در سال ۲۰۱۱ [که در آن ۷۷ نفر در یک تروریسم داخلی به دست آندرس برویک کشته شدند]، ۱۰۰ هزار نفر برای اعلام همبستگی جمع شدند. اما حالا تجمع ما امن نیست؟ فکر کنم این غیرمنصفانه است.»

با این حال بسیاری از معترضان در نروژ تنها چند روز بعد از حادثه تیراندازی به کلوپ همجنسگرایان، با برگزاری تظاهراتی کوچک‌تر، تصمیم مقام‌ها را به چالش کشیدند.

امسال ماه افتخار شاهد افزایش تنش‌های دیپلماتیک هم بود چون کویت یک مقام ارشد آمریکایی را به دلیل توییت‌هایش احضار کرد. او به نقل از جو بایدن، رییس‌جمهور آمریکا، نوشته بود تمام انسان‌ها «فارغ از آنکه چه هستند و چه کسی را دوست‌ دارند، باید بتوانند بدون ترس زندگی کنند.»

این توییت همراه با پرچم رنگین‌کمانی اقلیت جنسی و جنسیتی، به انگلیسی و عربی و به مناسبت آغاز ماه افتخار نوشته شده بود. اما مقام‌های کویتی از سفارت آمریکا به دلیل «حمایت از همجنسگرایی» انتقاد کردند و گفتند نباید تکرار شود.

همچنین در این ماه روزنامه استرالیایی سیدنی مورنینگ هرالد، به شدت مورد انتقاد قرار گرفت که «قضاوت ضعیف» سردبیری روزنامه باعث شده ربل ویلسون، بازیگر هالیوود، مجبور به اظهار علنی گرایش‌ جنسی‌اش شود.

ربل ویلسون در اینستاگرامش درباره رابطه‌اش با رامونا آگروما، طراح، نوشت اما بعدا مشخص شد که نویسنده روزنامه قبلا با خانم ویلسون تماس گرفته و گفته از همجنسگرا بودن او مطلع است و می‌خواهد این مطلب را بنویسد و خانم ویلسون ۲۷ ساعت فرصت دارد به آن واکنش نشان بدهد و نظرش را بگوید. رویدادی که به گفته بسیاری باعث شده بود خانم ویلسون مجبور شود در اینستاگرامش از رابطه‌اش بنویسد.

روزنامه استرالیایی در این رابطه معذرت‌خواهی کرد.

«حیات ما در سرپیچی است»

ماه افتخار به برجسته‌کردن جوامع کوییر و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی کمک می‌کند و زمینه‌ای را فراهم می‌کند تا مسائلی که هر روز و هر سال بر افراد این جامعه اثر می‌گذارد، مطرح شود.

ویکتور در لاگوس از کانال یوتیوب خود به نام «ویک‌واندر» برای مبارزه با ظلمی استفاده می‌کند که در نیجریه به او و افراد مشابه تحمیل می‌شود.

قانون ممنوعیت ازدواج همجنسگرایان در سال ۲۰۱۴ به تصویب رسید و او در حال حاضر تلاش می‌کند تا با اصلاحیه‌ای که به دنبال جرم‌انگاری «پوشیدن لباس جنس مقابل» است، مبارزه کند.

همچنین در سال‌های اخیر او با هدف لغو قانون ممنوعیت ازدواج همجنسگرایان در نیجریه،‌ اعتصاب‌غذاهای یک نفری کرده و هشتگ‌هایی را در شبکه‌های اجتماعی فراگیر کرده که هدفشان عادی‌سازی زندگی افراد اقلیت جنسی و جنسیتی در جامعه است.

او می‌گوید: «ما در سرپیچی زندگی می‌‌کنیم. هنجارها را به چالش می‌کشیم و خودمان جشن می‌گیریم.»

«آرزوی من داشتن کشوری است که حقوق و امتیازهای انسانی‌مان مورد حمایت و احترام باشد…. جایی که پذیرش و مدارای بیشتری وجود داشته باشد. جایی که افراد کوییر بتوانند زندگی و کار و پیشرفت کنند و مجبور نباشند برای حیات، شغل یا آزادی‌شان بجنگند.»

«رژه افتخار همیشه درباره مقاومت و عقب راندن ساختارهای تبعیض و به حاشیه رانده شدن بوده است.»

ویکتور امانوئل بیش از هر کس دیگری می‌داند به عنوان عضوی از جامعه «ال‌جی‌بی‌تی‌کیو پلاس» تبعات زندگی در کشوری که همجنسگرایی در آن غیرقانونی است، چیست.

(ال‌جی‌بی‌تی‌کیو پلاس در مجموع به افرادی گفته می‌شود که خود را لزبین، گی، دوجنس‌گرا یا ترنس‌جندر (تراجنسیتی) می‌دانند و افرادی که جنسیت خود را فراتر از هنجارهای سنتی جامعه معرفی می‌کنند.)

پارسال چند مرد این یوتیوبر اهل لاگوس نیجریه را ربودند و دو روز شکنجه کردند. اما این تجربه وحشتناک ویکتور را مصمم‌تر کرد که بیشتر از هویت خود دفاع کند؛ آن هم در جامعه‌ای که روابط جنسی خارج از هنجارهای جامعه و حتی ابراز علاقه علنی به هم‌جنس غیرقانونی است.

او به بی‌بی‌سی گفت: «در نیجریه وضعیت برای اعضای جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیوپلاس بسیار خطرناک است، مخصوصا وقتی مثل من آشکارسازی کرده باشید و هویت جنسی خود علنی اعلام کنید.»

ویکتور امانوئل اضافه می‌کند:‌ «ماه افتخار بسیار مهم است چون زمانی است که کنار هم، البته مخفیانه،‌جمع می‌شویم،‌ تا یکدیگر و جامعه‌مان را پیدا کنیم. این واقعا برای دوام و بقای ما اهمیت زیادی دارد. اینکه بین خودمان همبستگی بیابیم و همچنین راهبردهایی برای پیشبرد مبارزات رهایی‌بخش اقلیت‌های جنسی و جنسیتی برنامه‌ریزی کنیم.»

رابطه همجنسگراها در نیمی از کشورهای آفریقا غیرقانونی است و برای مثال در نیجریه، مجازات آن ۱۴ سال زندان است. ویکتور به آن «همجنسگراهراسی و ترنس‌هراسی دولتی» می‌گوید.

گرچه خطرات زیادی وجود دارد اما او به مبارزه در راه حمایت از حقوق افراد جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس در کشورش ادامه می‌دهد. در ماه افتخار او در یک فستیوال فیلم کوییر، حراج پاپ آرت، یک مهمانی زیرزمینی، و یک مجلس دوست‌‌یابی و مهمانی باله شرکت کرده که البته همه آنها برای حفظ امنیت شرکت‌کنندگان مخفیانه بوده است.

ماه ژوئن (۱۱ خرداد تا ۹ تیر ماه) در سراسر جهان ماه افتخار و راهپیمایی جامعه اقلیت جنسی و جنسیتی است و به افرادی مانند ویکتور کمک می‌کند تا به مبارزه برای برابری و امنیت جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس دامه دهند.

اما همه این چیزها چگونه شروع شد؟

قیام در استون‌وال

در اولین ساعات روز ۲۸ ژوئن ۱۹۶۹ (۷ تیر ۱۳۴۸) شهر نیویورک بعد از داغ‌ترین روز سال، هنوز در حال پختن بود.

انتخابات شهرداری نزدیک بود و این منجر به افزایش سرکوب گروه‌های خرده‌فرهنگ، باندهای خلافکار و جامعه کوییر (غیر دگرجنس‌گرا)‌ شده بود که اصولا هدف برخورد پلیس نیویورک بودند. پاتوق این گروه‌ها میکده استون وال در خیابان کریستوفر محله گرینیج ویلج نیویورک بود.

آن زمان رابطه جنسی توافقی بین مردان یا بین زنان در همه ایالت‌های آمریکا جز ایلینوی غیرقانونی بود.

افراد همجنسگرا نمی‌توانستند در دولت آمریکا یا ارتش استخدام شوند. و افرادی که علنی اعلام می‌کردند همجنسگرا هستند اجازه کسب و کار در بسیاری از مشاغل از جمله حقوق و پزشکی را دریافت نمی‌کردند.

قوانین محلی فروش مشروبات الکلی در نیویورک به این صورت بود که دادن مشروب به گی‌ها و لزبین‌ها می‌توانست باعث بسته شدن فروشگاه یا میکده شود با این توضیح که عامل «بی‌نظمی» است.

رقصیدن با یک همجنس هم می‌توانست از دسته جرایم مرتبط با «فحشا» تفسیر شود.

شهر یک جعبه چوبی آماده حریق بود و آنچه بعدا اتفاق افتاد، جرقه‌هایی برای راه افتادن یک انقلاب جهانی بود.

آن شب حدود شش مامور پلیس وارد میکده استون وال شدند و نزدیک به ۲۰۰ مشتری از جمله افراد همجنسگرا، تراجنسیتی، درگ کوئین‌ها (زن پوش) تا نوجوانان فراری را از میکده بیرون کردند و به خیابان فرستادند.

بر اساس بعضی از گزارش‌ها، ابتدا جو میان مشتریان مانند آغاز یک فستیوال بود اما دقایقی بعد جمعیت برای تلافی به سوی پلیس‌ها هجوم بردند و آنها هم برای امنیت خود به داخل میکده عقب‌نشینی کردند.

ابتدا به سمت پلیس سکه پرتاب می‌شد اما به تدریج قطعه‌های پرتاب شده بزرگ و بزرگ‌تر شد و کار به بطری شیشه‌ای و آجر کشید.

یک سطل زباله به سمت پنجره پرتاب شد و از مایع داخل فندک برای آتش زدن چیزهایی که پرتاب می‌شد، استفاده شد. یک دستگاه پارکومتر هم از خیابان کنده و به عنوان ضربه‌گیر جلوی در گذاشته شد.

جنبش حقوق همجنسگرایان در آن شب شروع نشد اما با اتفاقات ساعات و روزهای بعد از پرتاب اولین سکه، قدرت گرفت.

ماه افتخار چگونه شروع شد؟

در اولین سالگرد شورش استون وال، راهپیمایی و تظاهراتی در گرینیچ ویلج سازماندهی شد و پس از طی ۵۲ بلوک از خیابان ششم نیویورک به سنترال پارک رسید.

هماهنگی گروه را برندا هوارد، یک زن یهودی دوجنسگرا به عهده داشت که به خاطر تلاش‌هایش در اولین راهپیمایی اقلیت جنسی و جنسیتی، «مادر افتخار» نامیده می‌شود.

بر اساس گزارش‌ها تخمین زده می‌شود که بین سه هزار تا ۱۵ هزار نفر در اولین راهپیمایی افتخار که به عنوان روز آزادی خیابان کریستوفر شناخته می‌شود، شرکت کرده باشند. تظاهراتی که مقدمه تظاهرات سالانه هزاران نفر در سراسر جهان شد.

در واقع در آلمان این تظاهرات هنوز با عنوان روز خیابان کریستوفر شناخته می‌شود.

الن برویدی در پنجاهمین سالگرد رژه افتخار استون وال به بی‌بی‌سی گفته بود: «این طبیعی و لازم بود. اگر اولین بار در سال ۱۹۷۰ در نیویورک اتفاق نمی‌افتاد، در لندن، مادرید یا در مکزیکوسیتی اتفاق می‌افتاد.»

برویدی به عنوان یکی از سازماندهندگان اولین راهپیمایی افتخار در کنار هوارد، گفت آن زمان محور تظاهرات بیش از آنکه درباره تغییر قوانین باشد، درباره سرنگونی ساختارهای سرکوب بود.

«پیام اصلی این بود: 'ما اینجاییم. ما کوییر هستیم. به آن عادت کنید.' اما من احساس می‌کردم که چیزی فراتر جریان دارد. اینکه تلاش کنیم و نقش‌مان را در انقلاب ایفا کنیم.»

او می‌گوید: «فکر نمی‌کنم هیچ کدام از ما برای حق خدمت سربازی یا حق ازدواج راهپیمایی می‌کردیم.»

راهپیمایی افتخار در طول دهه‌های پس از اولین رژه، تغییرات بسیاری کرده و به سراسر جهان گسترش یافته است. با این حال، همانطور که رژه در نقاط مختلف جهان سفر کرد، برای حقوق و امنیت افراد ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس با فرهنگ‌های مختلف آن کشورها سازگار شد.

به گزارش ایکوال‌دکس که وضعیت و حقوق جهانی جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس را در سراسر جهان رصد می‌کند، در حال حاضر همجنسگرایی در ۶۹ کشور غیرقانونی است و در ۹ کشور از جمله ایران، عربستان سعودی و افغانستان مجازات مرگ دارد.

در قطر رابطه جنسی توافقی میان شرکای هم‌جنس می‌تواند تا سه سال زندان و جریمه نقدی در پی داشته باشد. حتی می‌تواند در این کشور مجازات اعدام در پی داشته باشد هرچند تا کنون مورد شناخته‌شده‌ای از اجرای حکم اعدام به دلیل همجنسگرایی گزارش نشده است. با این حال به خاطر انتخاب قطر به عنوان میزبان جام جهانی فوتبال در اواخر امسال، انتقادهای گسترده‌ای در این زمینه وجود دارد.

در سال‌های اخیر بسیاری از کشورها به سمت جرم‌زدایی از همجنسگرایی حرکت کرده‌اند.

در سال ۲۰۲۰ میلادی گابن در غرب آفریقای مرکزی، بعد از یک سال، قانون مجازات همجنسگرایی را لغو کرد. این قانون برای همجنسگرایان شش ماه زندان و مجازات نقدی سنگین تعیین می‌کرد.

سال قبل آن دادگاه عالی بوتسوانا در جنوب آفریقا، حکم داد که از همجنسگرایی جرم‌زدایی شود. در ترینیداد، توباگو،‌ آنگولا، موزامبیک و سیشل هم از آزادی جنسی حمایت شده است.

نتایج پژوهش درباره اقلیت‌های جنسی ایران: بیش از ۶۰ درصد قربانی خشونت خانواده هستند

اما این موضوع در همه جای جهان مصداق ندارد. در سنگاپور دادگاه با درخواست لغو قانونی که رابطه جنسی همجنسگرایان را ممنوع می‌کرد، مخالفت کرد. حکمی در کنیا قوانین مجرمانه همجنسگرایی را تایید کرد و در نیجریه و اوگاندا قوانین ضدهمجنسگرایی سفت و سخت‌تر شد.

در کشورهایی که جامعه ال‌جی‌بی‌تی‌کیو پلاس آن از حقوق برابر با سایر شهروندان برخوردار نیستند، رژه افتخار به رشد زیرزمینی ادامه می‌دهد؛ مانند کشور نیجریه که ویکتور در تعدادی از رویدادهای مخفی مربوط به ماه افتخار شرکت کرده است.

در ایران برای مثال به گفته دانشکده سواز لندن، گروه‌هایی شکل گرفته‌‌اند که جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس ایرانی در تبعید، از آنها حمایت می‌کنند.

در جهان روند رو به رشدی در راستای روامداری با اقلیت‌های جنسی و جنسیتی شکل گرفته است. در دهه گذشته تعداد کشورهایی که ازدواج همجنسگرایان را قانونی کرده‌اند، از ۱۹ به ۵۲ کشور رسیده است.

با این حال مواردی وجود دارد که نشان می‌دهد کشورهایی که به داشتن سطح بالای پذیرش جامعه اقلیت جنسی و جنسیتی شهره هستند، قوانینی وضع کرده‌‌اند که ظاهرا مخالف این روند مداراگرانه است.

در ایالات متحده آمریکا، جایی که استون وال از آنجا آغاز شد، یکی از ایالت‌ها قانونی به نام «لایحه حقوق والدین در آموزش» وضع کرده است که منتقدان به آن می‌گویند لایحه «از همجنسگراها حرف نزن». بر اساس این لایحه در فلوریدا، معلمان نباید به کودکان در زمینه تفاوت‌های جنسی و جنسیتی و گرایش‌های جنسی آموزش بدهند وگرنه خطر شکایت حقوقی آنها را تعقیب می‌کند.

رژه افتخار همچنان مهم است

در حالی که سرکوب افراد جامعه ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس ادامه دارد، راهپیمایی افتخار به عنوان یک جنبش سیاسی تلاش خود را برای برابری‌جویی و رفتار عادلانه با این جامعه در سراسر جهان ادامه می‌دهد.

ماه افتخار امسال با یک تراژدی همراه بود. در آستانه رژه افتخار در اسلو در نروژ دو نفر در اثر تیراندازی یک مرد مسلح در سه کلوپ، میکده موسیقی جاز و کافه پاتوق همجنسگرایان کشته شدند. ۲۱ نفر هم زخمی شدند.

کریستین سوان ملبای، مدیر یک شرکت نرم‌افزار کامپیوتر، هنگام تیراندازی در میکده لندن، یکی از سه مکان مورد حمله، حضور داشت. با اینکه از این اتفاق ترسیده بود و بیم جانش را داشت، مردم را تشویق می‌کرد که در راهپیمایی افتخار در روز بعد شرکت کنند.

با این حال پلیس که تیراندازی را یک حمله «تروریستی اسلامی» خوانده بود، به دلایل امنیتی اعلام کرد تمام مراسم روز بعد باید لغو شود.

کریستین به بی‌بی‌سی گفت:‌ «من و بسیاری دیگر مثل من، احساس می‌‌کنیم لغو ثانیه آخری و ظاهرا احتمال پوچ حفظ امنیت افراد کوییر و همراهان در تظاهراتی شبیه این، آزاردهنده و نقص 'قراردادهای اجتماعی' است که ما بر پایه آن در نروژ زندگی می‌کنیم.»

«پس از تیراندازی جمعی در سال ۲۰۱۱ [که در آن ۷۷ نفر در یک تروریسم داخلی به دست آندرس برویک کشته شدند]، ۱۰۰ هزار نفر برای اعلام همبستگی جمع شدند. اما حالا تجمع ما امن نیست؟ فکر کنم این غیرمنصفانه است.»

با این حال بسیاری از معترضان در نروژ تنها چند روز بعد از حادثه تیراندازی به کلوپ همجنسگرایان، با برگزاری تظاهراتی کوچک‌تر، تصمیم مقام‌ها را به چالش کشیدند.

امسال ماه افتخار شاهد افزایش تنش‌های دیپلماتیک هم بود چون کویت یک مقام ارشد آمریکایی را به دلیل توییت‌هایش احضار کرد. او به نقل از جو بایدن، رییس‌جمهور آمریکا، نوشته بود تمام انسان‌ها «فارغ از آنکه چه هستند و چه کسی را دوست‌ دارند، باید بتوانند بدون ترس زندگی کنند.»

این توییت همراه با پرچم رنگین‌کمانی اقلیت جنسی و جنسیتی، به انگلیسی و عربی و به مناسبت آغاز ماه افتخار نوشته شده بود. اما مقام‌های کویتی از سفارت آمریکا به دلیل «حمایت از همجنسگرایی» انتقاد کردند و گفتند نباید تکرار شود.

همچنین در این ماه روزنامه استرالیایی سیدنی مورنینگ هرالد، به شدت مورد انتقاد قرار گرفت که «قضاوت ضعیف» سردبیری روزنامه باعث شده ربل ویلسون، بازیگر هالیوود، مجبور به اظهار علنی گرایش‌ جنسی‌اش شود.

ربل ویلسون در اینستاگرامش درباره رابطه‌اش با رامونا آگروما، طراح، نوشت اما بعدا مشخص شد که نویسنده روزنامه قبلا با خانم ویلسون تماس گرفته و گفته از همجنسگرا بودن او مطلع است و می‌خواهد این مطلب را بنویسد و خانم ویلسون ۲۷ ساعت فرصت دارد به آن واکنش نشان بدهد و نظرش را بگوید. رویدادی که به گفته بسیاری باعث شده بود خانم ویلسون مجبور شود در اینستاگرامش از رابطه‌اش بنویسد.

روزنامه استرالیایی در این رابطه معذرت‌خواهی کرد.

«حیات ما در سرپیچی است»

ماه افتخار به برجسته‌کردن جوامع کوییر و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی کمک می‌کند و زمینه‌ای را فراهم می‌کند تا مسائلی که هر روز و هر سال بر افراد این جامعه اثر می‌گذارد، مطرح شود.

ویکتور در لاگوس از کانال یوتیوب خود به نام «ویک‌واندر» برای مبارزه با ظلمی استفاده می‌کند که در نیجریه به او و افراد مشابه تحمیل می‌شود.

قانون ممنوعیت ازدواج همجنسگرایان در سال ۲۰۱۴ به تصویب رسید و او در حال حاضر تلاش می‌کند تا با اصلاحیه‌ای که به دنبال جرم‌انگاری «پوشیدن لباس جنس مقابل» است، مبارزه کند.

همچنین در سال‌های اخیر او با هدف لغو قانون ممنوعیت ازدواج همجنسگرایان در نیجریه،‌ اعتصاب‌غذاهای یک نفری کرده و هشتگ‌هایی را در شبکه‌های اجتماعی فراگیر کرده که هدفشان عادی‌سازی زندگی افراد اقلیت جنسی و جنسیتی در جامعه است.

او می‌گوید: «ما در سرپیچی زندگی می‌‌کنیم. هنجارها را به چالش می‌کشیم و خودمان جشن می‌گیریم.»

«آرزوی من داشتن کشوری است که حقوق و امتیازهای انسانی‌مان مورد حمایت و احترام باشد…. جایی که پذیرش و مدارای بیشتری وجود داشته باشد. جایی که افراد کوییر بتوانند زندگی و کار و پیشرفت کنند و مجبور نباشند برای حیات، شغل یا آزادی‌شان بجنگند.»