سنگ‌های متحرک دره مرگ و کشف معمای آنها

دره مرگ Death Valley، دره‌ای بیابانی در نزدیکی مرز دو ایالت کالفرنیا و نوادا در شرق ایالات متحده است که پست‌ترین، خشک‌ترین و گرم‌ترین نقطه در آمریکای شمالی محسوب می‌شود. این دره، اما علاوه بر جاذبه‌های طبیعی خود، یک معمای بزرگ و عجیب را نیز در دل جای داده که مربوط به سنگ‌های متحرک است. سنگ‌هایی که به دور از چشم ما به حرکت در می‌آیند و اثر این حرکت را نیز برای ما بجای می‌گذارند.

سنگ‌های عجیب دره مرگ، گویی شب‌ها به راه می‌افتند و در طول روز استراحت می‌کنند تا خود را برای حرکت بعدی آماده کنند. اما این حرکت همیشه رخ نمی‌دهد و گاه برای ماه‌ها بدون حرکت باقی می‌مانند. مدتهاست که ما می‌دانیم این سنگ‌ها واقعا حرکت می‌کنند و ردی که از حرکت آن‌ها باقی می‌ماند واقعی است، اما چگونگی آن برای ما به صورت یک معمای هیجان انگیز باقی مانده بود. برخی نیروی مغناطیسی زمین را عامل این حرکت فرض کرده اند و برخی دیگر از موجودات فضایی سخن به میان می‌آورند که می‌خواهند با این حرکت چیزی را به ما بفهمانند.

گمانه زنی‌ها و حتی کمین‌ها برای گرفتن فیلم از حرکت ین سنگ‌ها بی نتیجه ماند تا اینکه در اگوست سال ۲۰۱۴ یک محقق به نام ریچارد دی. نوریس به همراه پسر عمویش جیمز ام. نوریس عزم خود را جزم کردند تا وقت خود را صرف کشف این راز کنند. برای کشف این راز، این دو محقق برنامه‌ای به نام Slithering Stones Research Initiative را به راه انداختند. این پروژه شامل قرار دادن ردیاب‌های جی پی اس بر روی ۱۵ سنگ در بستر خشک دریاچه Racetrack Playa بود. آن‌ها همچنین یک ایستگاه هواشناسی در منطقه برپا کردند تا تأثیر احتمالی آب و هوا بر حرکت سنگ‌ها را بررسی کنند.

رسانه‌های علمی نوشتند؛ پس مدت‌ها صرف وقت و حوصله، این محققان دریافتند که این اتفاق فقط در شرایط خاصی در زمستان رخ می‌دهد. هنگامی که درجه حرارت در طول شب کاهش می‌یابد، بستر دریاچه یخ می‌زند که سطح نازکی از یخ را تشکیل می‌دهد. با طلوع خورشید، یخ‌ها شروع به ذوب شدن می‌کنند و سپس با کمک باد، سنگ‌ها بر روی این سطح لغزنده به حرکت در می‌آیند. آن‌ها روی یخ می‌لغزند و ردی از سفر خود به جا می‌گذارند که تا پیش از این بسیاری از ما را گیج کرده بود. مدتی بعد با قرار دادن دوربین‌های متعدد آن‌ها سرانجام توانستند برای اولین بار حرکت این سنگ‌ها را به ثبت برسانند. تصاویر نشان می‌داد که این سنگ‌ها تا سرعتی در حدود ۱۵ فوت در دقیقه، بسته به سرعت باد، به حرکت در می‌آمدند.

در طول حدود یک سال بررسی مداوم، این دانشمندان خوش شانس شاهد حرکت حدود ۶۰ سنگ در این منطقه بودند که در مجموع شامل طی مسافتی در حدود ۷۰۰ فوت بود. آن‌ها متوجه شدند که حرکت این سنگ‌ها به شرایط آب و هوایی خاصی نیاز دارد. در ابتدا نیاز به کاهش قابل توجه دما در اواخر شب برای ایجاد صفحه‌های یخی است و سپس سرعت وزش باد که می‌بایست حداقل ۱۰ مایل بر ساعت باشد تا بتواند سنگ‌ها را به حرکت در بیاورد. تمام این شرایط به طور معمول در زمستان ایجاد می‌شود و برای همین است که ما اغلب رد حرکت این سنگ‌ها را در این فصل مشاهده می‌کنیم.