رهبری که قرار است به نجات ایران بیاید، کورش عرفانی - Gooya News

در روز نهم نوامبر ۱۹۷۸، برابر با هیجدهم آبان ۱۳۵۷، ویلیام سولیوان، سفیر وقت آمریکا در ایران، در گزارش خود برای واشنگتن ضمن تشریح وضعیت نامطمئن رژیم شاه هشدار می‌دهد که شاید مجبور باشیم به «نافکرکردنی فکر کنیم». (Thinking the unthinkable). اشاره وی به ناگزیر شدن آمریکا به پذیرش پایان رژیم شاه و جایگزینی آن با حکومت آخوندها بود.
به نظر می‌رسد اینک پس از نزدیک به ۴۴ سال از گذشت این تاریخ، یک بار دیگر در شرایطی قرار گرفته‌ایم که می‌بایست در مورد ایران به «نافکرکردنی فکر کنیم». اما اگر در آن زمان اشاره سفیر آمریکا به نافکرکردنی اشاره به یک امر مشخص و معین داشت، این بار طیفی از موقعیت‌ها در مقابل ماست که ضمن داشتن این خصلت، باید مورد فکر قرار گیرند.
نگارنده در این جا به چهار مورد از این موقعیت‌ها اشاره می‌کند که قبل از این همگی را در مقالات و برنامه‌های تلویزیونی خود گفته و بازگویی کرده و این بار هم جز یادآوری نیست:
۱) بن بست عمدی برجام: اگر زمانی قراردادی به اسم برجام سبب ساز امید نجات برای رژیم بود اینک منبع نگرانی برای ریزش آن شده است. این تحول از یک سو به دلیل گذر زمان و تغییر شرایط بین المللی و از سوی دیگر به خاطر بازتعریف مفاد آن از زمان خروج دولت ترامپ در سال ۲۰۱۸ به این سو است. اگر متن توافق هنوز شباهت هایی کلی به برجام نخست دارد، جزییات، اضافات و شرایط اجرایی آن متفاوت است و مزایای آن در قیاس با برجام نخست، اندک و ناچیز. ضررهای برجام اولیه برای رژیم از منافع آن کمتر بود، اما حالا زیان‌های برجام تازه به مراتب از نفع آن بیشتر است. غریزه‌ی آخوندی-پاسداری ایجاب می‌کند که از آن پرهیز کنند. این پرهیز از قبول برجام اما هزینه‌ی سنگینی دارد، هم تحریم‌های بیشتر را با خویش دارد و هم خطر حمله‌ی نظامی را. با این وجود حتی این هزینه‌ها از میزان ضررهای برجام جدید برای رژیم قابل قبول تر جلوه می‌کنند. ضمن این که، در این میان، ممکن است به بمب اتمی هم دسترسی پیدا و معادله به صورت کیفی تغییر کند. به این ترتیب می‌توان نتیجه گرفت که یکی از موقعیت‌های نافکرکردنی همانا افزایش بحران اتمی، تنش زایی توقف ناپذیر آن و دریک نقطه، تصمیم آمریکا و اسرائیل برای حمله‌ی نظامی به مراکز اتمی و آغاز یک جنگ تمام عیار باشد. این جنگ چیزی از ایران و ایرانی به جای نخواهد گداشت و آن چه باید به واسطه‌ی بروز جنگ به آن فکر کنیم همانا تجزیه و نابودی ایران به عنوان یک دولت-ملت، با سرزمین سوخته‌ی برجا مانده از جنگ است.