مردی که از امام خمینی فتوا گرفت و زن شد

آفتاب‌‌نیوز :

«این روزها که خبر تغییر جنسیت شهره لرستانی، بازیگر تلویزیون و سینمای ایران، منتشر شده است، بی‌مناسبت نیست به سه موضوع بپردازیم: تراجنسیتی‌ها، اولین کسی که توانست فتوای تغییر جنسیت بگیرد و بازیگری که سال‌ها پیش تغییر جنیست داد و از یک زن تبدیل شد به مرد.

تراجنسیتی چیست؟

تراجنسیتی (Transgender) به افرادی گفته می‌شود که جنسیت واقعی آنها با جنسیت ظاهری‌شان متفاوت است. مثلا ممکن است فرد از نظر اندامی، مرد باشد ولی تمایلات شدید جنسی و روانی زنانه داشته باشد و از نظر جنسی خود را در درون زن بداند و برعکس. حتی ممکن است رفتارهایی مانند زنانه یا مردانه‌پوشی مفرط، تمایل به رفتارهای جنس دیگر و ... در فرد بروز کند این تمایلات ذاتی‌اند و از بدو تولد در چنین افرادی وجود دارد و اکتسابی نیست.

البته باید تاکید کنیم که هر تمایلی به رفتارهای جنس دیگر به معنای تراجنسیتی‌بودن نیست و به عنوان مثال کارها و رفتارهایی که کودکان در تقلید از بزرگترهای جنس مخالف انجام می‌دهند، اساساً ربطی به این موضوع ندارد و هرگونه عارضه‌یابی باید با نظر متخصصان صورت گیرد. بسیاری از مشکلات صرفاً روحی یا هورمونی‌اند و نشانگر تراجنسی‌بودن افراد نیستند.

نهایتاً برخی از افراد تراجنسیتی تصمیم می‌گیرند به جنسیت درونی‌شان رسمیت ببخشند و با هورمون‌تراپی و عمل‌های جراحی خاصی به جنسیت مطلوب برسند و از زندگی در کالبد جنس مخالف رهایی یابند.

این افراد که اصطلاحاً «ترنس» نامیده می‌شوند، در اقلیت‌اند و از این رو به‌درستی درک نمی‌شوند. ای‌بسا مورد تمسخر قرار گیرند، به آنها انگ‌های غیر اخلاقی زده شود، از گروه همسالان طرد یا از نظر شغلی هم دچار مشکل شوند. این در حالی است که آنها نیز همانند همه انسان‌ها دغدغه جنسیتی دارند و تنها در اقلیت هستند.

در اسلام نیز این مشکل به رسمیت شناخته شده و به ترنس‌ها اجازه داده شده است با تغییر جنسیت به وضعیت دلخواه خود برسند و زندگی جدیدی را با جنسیت جدیدشان آغاز کنند.

در ایران هم مراکزی برای تغییر جنسیت در شهرهایی مانند تهران، مشهد، اردبیل، قم و ... وجود دارد و پزشکان متخصصی عمل‌های جراحی مربوطه را انجام می‌دهند.

قصه عجیب مردی که از امام خمینی فتوا گرفت و زن شد

فریدون مُلک‌آرا در سال ۱۳۲۹ در بندر انزلی متولد شد و دیری نپایید که دریافت یک ترنس است و تمایلات جنسی زنانه دارد.

زمانی که او درصدد تغییر جنسیت بود، فتوای قابل اعتنایی برای این کار وجود نداشت. بنابراین کوشید امام خمینی (ره) را در نجف و پاریس ملاقات کند ولی موفق نشد تا آنکه بعد از پیروزی انقلاب کوشید شانس خود را یک بار دیگر امتحان کند.

آنطور که سایت تخصصی حمایت از تراجنسی‌های ایران (محتا) نوشته است، او سعی کرد امام خمینی (ره) را در جماران ملاقات کند ولی کار ساده‌ای نبود زیرا جماران تحت تدابیر امنیتی شدید بود. ملک‌آرا کت و شلواری پوشید و راهی جماران شد. مأموران امنیتی جلویش را گرفتند و با او برخورد کردند ولی آیت‌الله حسن پسندیده (برادر بزرگ‌تر امام خمینی) پس از دیدن ملک‌آرا اجازهٔ ورودش را داد.

پس از ورود، ملک‌آرا سعی کرد وضعیت خود را توضیح دهد ولی مأموران امنیتی به پارچه‌ای که به دور سینهٔ وی پیچیده شده بود، شک کرده و تصور کردند مواد منفجره حمل می‌کند. بعد از بازکردن پارچه متوجه می‌شوند سینه‌بند است. زنان حاضر در خانه به ملک‌آرا چادری می‌دهند تا خود را بپوشاند. در همین حال پسر امام خمینی، سیداحمد خمینی، وارد شد و تحت تأثیر داستان ملک‌آرا قرار گرفت و قول کمک به ملک‌آرا را داد. ملک‌آرا تحت فشار عصبی بیهوش شد.

ملک‌آرا می‌گوید:

«آنجا بهشت بود. فضا، لحظه و همه چیز برای من بهشت بود. در راهرو بودم و می‌شنیدم که امام خمینی از اطرافیان خود عصبانی هستند و فریاد می‌زنند که چرا با کسی که به ما پناه آورده اینگونه برخورد می‌کنید و باعث آزار این فرد شده‌اید. امام خمینی می‌گفت: «این بنده خداست.»

امام با سه تن از پزشکان مورد اعتماد خود مشورت کرد و درباره تفاوت تراجنسی و دوجنسه و خنثی مشکل از ایشان پرسید. بعد از این همه چیز برای من فرق کرد.»

او خانهٔ آیت‌الله خمینی را ترک کرد و نامه‌ای در دستان وی بود که اجازه می‌داد ملک‌آرا و تمام تراجنسی‌ها در ایران تغییر جنسیت دهند. آن نامه فتوای آیت‌الله خمینی بود؛ همان چیزی بود که ملک‌آرا برایش آمده بود.

فریدون بعد از آن شد مریم خاتون‌پور مُلک‌آرا و برای اینکه از رنج دیگر ترنس‌های ایران بکاهد، انجمن حمایت از بیماران مبتلا به اختلالات هویت جنسی ایران را در سال ۱۳۸۶ بنیان گذاشت و سرانجام ششم فروردین ۱۳۹۱ درگذشت و در آبکنار بندر انزلی آرام گرفت.

سخن آخر

نگاهمان به همه انسان‌ها، انسانی باشد! به افراد تراجنسی، انگ نزنیم. آنها انسان‌هایی دقیقاً مثل بقیه هستند با تمایلات و مشکلات خاص خودشان. اگر کمک‌شان نمی‌کنیم لااقل رنج‌شان را افزون نکنیم.»