چرا «روبرتو باجو»ی افسانه‌ای مربیگری نمی‌کند؟

روبرتو باجو ایتالیایی در ۵۵ سالگی حتی فراموش کرده که آخرین بار چه زمانی فوتبال بازی کرده است. او بعد از آویختن کفش‌هایش هیچ‌گاه به مربیگری روی نیاورد اما چرا؟

روبرتو باجو ایتالیایی در ۵۵ سالگی حتی فراموش کرده که آخرین بار چه زمانی فوتبال بازی کرده است. او بعد از آویختن کفش‌هایش هیچ‌گاه به مربیگری روی نیاورد اما چرا؟ به گزارش خبرگزاری تسنیم، ۲۸ سال پیش یکی از احساسی‌ترین و خاطره‌انگیزترین لحظه‌های تاریخ فوتبال رخ داد. تیم‌های ملی برزیل و ایتالیا در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ به مصاف هم رفتند. در وقت‌های عادی و اضافه بازی نتوانستند دروازه هم را باز کنند و تعیین تیم قهرمان به ضربه‌های پنالتی کشیده شد. ضربه‌های پنالتی بسیار دراماتیک بود. نتیجه ۳ بر ۲ به سود برزیل بود و روبرو باجو به توپ نزدیک شد و با تمام قدرت آن را به بالای دروازه زد. دروازه‌بان برزیل به زانو افتاد و دستانش را به سمت آسمان بلند کرد. در حالی که مهاجم ایتالیایی همچنان در محوطه نقطه پنالتی باقی ماند و سرش را پایین انداخت. فرانکو باره‌سی، کاپیتان ایتالیا که در آن روز آخرین بازی‌اش را برای تیم ملی کشورش انجام داد برای نخستین بار در دوران فوتبالی‌اش گریه کرد.

حتی اگر روبرتو باجو پنالتی را گل می‌کرد، برزیل باز هم فرصت پیروزی داشت. با این وجود به نظر می‌رسید از دست رفتن ضربه پنالتی روبرتو باجو سرنوشت بود.

روبرتو باجو می‌گوید: سه جام جهانی را به دلیل پنالتی از دست دادم. بدترین لحظه دوران فوتبالی‌ام که هنوز به یاد دارم. اگر فرصت داشتم که چیزی را از زندگی‌ام پاک کنم، همان ضربه پنالتی بود. من خسته بودم اما با تمام توان پشت ضربه قرار گرفتم. هرگز نباید از مسئولیت فرار کنید.

سرنوشت واقعا غم‌انگیز است. ایتالیا پیش از آن به مرحله نیمه‌نهایی جام جهانی ۱۹۹۰ صعود کرده بود و سومین ضربه‌های پنالتی که باجو به آن اشاره بود در جام جهانی ۱۹۹۸ رخ داد. در مرحله یک‌چهارم نهایی ایتالیا با فرانسه بازی کرد و در ضربه‌های پنالتی ۴ بر ۳ شکست خورد. عجیب است که روبرتو باجو پنالتی‌اش را گل کرد اما این برای صعود به نیمه‌نهایی کافی نبود.

روبرتو باجو جوایز زیادی در دوران فوتبالش به دست آورد و نام خود را برای همیشه در تاریخ ثبت کرد. با این وجود او پس از پایان دوران حرفه‌ای خود در فوتبال کار نکرد. در اوایل سال ۲۰۱۰ میلادی در سمت مدیر فنی فدراسیون فوتبال ایتالیا برای جذب استعدادهای جوان مشغول به کار شد. باجو حوصله‌اش سر رفت و کنار کشید. همچنین باجو تمامی مدارک مربیگری و مجوزهای لازم را دارد اما تاکنون در هیچ تیم حرفه‌ای کار نکرده است. او پس از خداحافظی از فوتبال دور شد. باجو زمانی را در مزرعه‌اش در کمون کالدوگنو با خانواده‌اش گذراند و آنجا با آنها استراحت می‌کند. او اعتراف کرد حتی در حیاط خانه‌اش نمی‌تواند با پسرش فوتبال بازی کند. باجو در ۵۵ سالگی حتی به خاطر ندارد آخرین بار چه زمانی فوتبال بازی کرده است.

روبرتو باجو اکنون در فضای رسانه‌ای ظاهر نمی‌شود؛ البته درخواست مردم برای عکس گرفتن را رد نمی‌کند اما تمایلی به فعالیت در شبکه‌های اجتماعی ندارد. باجو فعالیت‌هایی در امور خیریه دارد. او سفیر حسن نیت خواربار و کشاورزی سازمان ملل است. به کشورهای مختلف و محروم جهان سفر و به آنها کمک می‌کند. باجو به دلیل جمع‌آوری کمک برای زلزله‌زدگان هائیتی و ساخت بیمارستان در کشورهای جهان سوم جایزه معتبر اجلاس صلح را دریافت کرد. در ایتالیا نیز روبرتو باجو نشان لیاقت جمهوری را دریافت کرده است.