با غارتگران و آدمکشان چه باید کرد؟ پویا امینی - Gooya News

پویا امینی - ویژه خبرنامه گویا

تقریبا در تمام سالهای کودکی و جوانی تصویری از مردم شریف ایران در ذهن من نقش بست که حاصل تظاهرات های دولتی ، تشییع جنازه های شهدای جنگ و همه جمعیت های مردمی که در صدا و سیما به نمایش در میآمد بود .بنا بر این من و امثال من خود و دوستان و فامیل درجه یک خود را کاملا متفاوت از مردم ایران تصور می کردیم تمام این سالها را در مخالفتی باطنی با این حکومت نکبت به سر کردیم و حتی در بسیاری از مواقع از مطرح کردن ساده ترین اعتقاداتمان حتی برای نزدیکانمان نیز احتیاط می کردیم .

دهه ها گذشت تا به یاری توسعه تکنولوژی و وسایط ارتباط جمعی غیر وابسته به رژیم نکبت اسلامی آرام آرام نگاهمان از خودمان و دورو برمان به دور دست ها رفت آنجا بود که بتدریج فهمیدیم فقط همسایه مان {محمد-دانشجوی برق تهران} و دختر خاله دوستم {فاطمه-دانش آموز} نبودند که اعدام شدند بلکه هزاران جوان در اقصی نقاط کشور به جوخه های اعدام سپرده شدند آنجا بود که فهمیدیم این جوانها از فضا نیامده بودند تا کشور امام زمان را نابود سازند بلکه انسانهایی بوده اند دقیقا مثل خودمان احساس داشتند خانواده هاشان را دوست داشتند و برای جهانی بهتر تلاش می کرده اند و بسیاری از آنان طبعی آرام ،مهربان و غیر خشن داشتند که توسط عده ای حیوان به جوخه های اعدام سپرده شده اند .

عده ای حیوان با در اختیار داشتن منابع سرشار کشوری متمول و با حمایت کارشناسانه ی بسیاری از دانشگاهیان،که سرانجام به تقویت این اقلیت کم سواد ،سیاس و تنگ نظر انجامید و در کنار ایجاد رابطه ای روان با کشور های غربی به منافع متقابل و هنگفت آنان منجر گردید .

حال پس از ۴۲ سال حکومت دینی ، کشوری برجای مانده با اقتصادی ورشکسته ، فاسدترین سیستم اداری ،بالاترین آمار اعدام ، بیشترین نزاع های خیابانی ، بالاترین آمار فحشا و بیشترین اختلاف طبقاتی و محیط زیست آلوده...