ایران به این واقعیت پی‌ برده است که «جام زهر» تلخ نیست؟ - Gooya News

رهبر جمهوری اسلامی ایران این «جام» را «زهر» می‌پندارد، اما این نه زهر که کلید حل چالش‌های پیش ‌رو است

حسن المصطفی - ایندیپندنت فارسی

جنگ ایران و عراق نه تنها برای دو کشور درگیر نبرد دردناک بود، بلکه رخدادی بزرگ و محوری بود که همه کشورها و مردم منطقه خلیج فارس را بدون استثنا تحت تاثیر قرار داد. این جنگ هزینه بسیاری داشت، شمار زیادی از نظامیان و غیرنظامیان کشته شدند، هزاران مادر داغدیده در گورستان‌های ایران و عراق گریه کردند و تعداد بی‌شماری در این جنگ مجروح شدند و اعضای بدن خود را از دست دادند.

اکنون زمان یادآوری درد و اشک و بازگرداندن کینه بین اعراب و ایرانیان نیست و باید همه از این اندیشه‌ بیمارگونه و نژادپرستانه رهایی یابند و توجه خود را به جنگی که حدود هفت سال و ۱۰ ماه ادامه داشت، متمرکز کنند و از درس‌ها و تجربه‌های آن استفاده کنند. در جنگ ایران و عراق، اقتصاد دو کشور به سمت فروپاشی سوق داده شد، شعارهای فرقه‌ای بالا گرفت و به تشدید خشونت منجر شد. منطقه خلیج فارس، به‌ویژه کویت و عربستان سعودی شاهد بمب‌گذاری‌های بسیاری بودند. سپس گروه‌های مسلح کوچکی شکل گرفتند که تاسیسات مهم و حیاتی در منطقه شرقی عربستان سعودی، به‌ویژه شهرهای جبیل و راس‌تنوره را که کارخانه‌های نفت و پتروشیمی دارند هدف قرار دادند.

شورای امنیت سازمان ملل متحد در ژوئیه ۱۹۸۷ قطعنامه ۵۸۹ را تصویب کرد و در آن خواستار پایان جنگ بین عراق و ایران، احترام به مرزهای دو کشور و تبادل اسیران جنگی شد. با این حال، جنگ بین نیروهای دو کشور تا اوت ۱۹۸۸ که تهران و بغداد پایان جنگ را پذیرفتند، ادامه یافت.

علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی که در آن زمان ریاست مجلس شورای اسلامی را بر عهده داشت، با قدرت، نفوذ، واقع‌گرایی سیاسی و فراست خود توانست خمینی، بنیان‌گذار جمهوری اسلامی را به پذیرش قطعنامه ۵۸۹ ترغیب کند. در نتیجه، جنگ ایران و عراق، با تلاش شخصی رفسنجانی که از شخصیت‌های نزدیک به آیت‌الله خمینی بود، پایان یافت و رهبر جمهوری اسلامی پذیرش قطعنامه ۵۸۹ را به نوشیدن «جام زهر» توصیف کرد.

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

رفسنجانی همان‌قدر که شاگردی وفادار بود و به استادش، خمینی ارادت داشت، دوراندیش و واقع‌گرا بود. او می‌دانست سیاست «هنر ممکنات» است و جمهوری اسلامی برای بقای خود، باید یک کشور با ثبات، جامعه ‌ای با تحصیلات عالی و یک اقتصاد قدرتمند بسازد و از مرحله «انقلاب» به «دولت» گذر کند و نهادهای دولتی نباید تنها به سردادن شعارهای ایدئولوژیک بپردازند.