آیا ملکه الیزابت نواده پیامبر اسلام است؟ - Gooya News

آرش عزیزی - ایندیپندنت فارسی

اگر به اندازه کافی در اینترنت گشت زده باشید حتما به مقاله‌ای در این مورد برخورده‌اید که می‌گوید ملکه الیزابت دوم احتمالا از نوادگان محمد بن عبدالله، پیامبر اسلام، بوده است. آیا این امر حقیقت دارد و یا از شایعه‌های اینترنتی است که در گروه‌های واتس‌اپ دست به دست می‌شود؟

احتمال خویشاوندی بین رسول‌اللهِ مسلمانان و ملکه بریتانیا به‌خصوص در سال‌های اخیر مطرح شده و برای برخی صرف نظر از واقعیت تاریخی راهی شده برای التیام روابط بین جهان غرب و اسلام. چند سال پیش روزنامه «الاسبوع» مراکش مقاله‌ای به قلم تاریخدانی به نام عبدالحمید العونی منتشر کرد که شجره‌نامه ملکه را از پیامبر تا خودش در طی ۴۳ نسل نشان داده شده بود. این مقاله مورد توجه گسترده رسانه‌های جهان قرار گرفت و حتی علی جمعه، مفتی اعظم سابق مصر، از این خبر استقبال کرد. روزنامه‌های عامه‌پسند بریتانیا همچون «دیلی میل» و «دیلی اکسپرس» نیز وسیعا به آن توجه نشان دادند و رسانه‌های جدی‌تر همچون هفته‌نامه «اکونومیست» و مجله «هیستوری» نیز مقالاتی در این مورد منتشر کردند.

اما این اولین بار نبود که این موضوع مطرح می‌شد. هارولد بروکس بیکر، بانکدار و روزنامه‌نگار آمریکایی-بریتانیایی که به تحقیقات خود درباره نسب‌شناسی معروف بود، در سال ۱۹۸۶ در نامه‌ای به نخست‌وزیر وقت بریتانیا، مارگارت تاچر، نوشته بود: «مردم بریتانیا کم‌تر می‌دانند که خون محمد در رگ‌های ملکه در جریان است.»

بروکز بیکر البته در طول زندگی‌اش نظریات عجیب و غریب زیاد داشت و حتی مدعی بود که در تاریخ انتخابات‌های آمریکا همیشه آن نامزدی پیروز می‌شود که خون خاندان‌های سلطنتی بیشتر در رگ‌هایش جریان داشته باشد.

اما بالاخره تکلیف شجره‌نامه «الاسبوعِ» مراکش و دعاوی مختلف چه می‌شد؟ آیا ملکه الیزابت واقعا نواده پیامبر اسلام است و بدین‌سان خویشاوند دور علی خامنه‌ای؛ ملک عبدالله، پادشاه اردن؛ امامِ اسماعیلی‌ها و نویسنده این سطور (که طبق روایت خانوادگی «سید» است) محسوب می‌شود؟

از اندلس تا لندن

ادعای «الاسبوع» بی‌بنیان نیست، گرچه چنان‌که دو ایراد عمده در مورد آن وجود دارد. اما باید نگاهی به این شجره‌نامه انداخت و دید نسب این ملکه اروپایی اصلا چطور ممکن است به خاندان بنی‌هاشم در جزیره‌العرب بازمی‌گردد؟

در مرکز این ادعا زنی از قرن یازدهم میلادی قرار گرفته که مثل بسیاری زنان تاریخ، چند و چون زندگی‌اش در هزارتوی تاریخ گم شده: شاهدخت زائده اندلسی از شهر اشبیلیه (امروز، سویلِ اسپانیا.)‌

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

زائده متولد دهه‌های آخر قرن یازدهم میلادی و عضوی از خانواده سلطنتی بنوعباد بود که بر اشبیلیه فرمان می‌راندند. بخش اعظم شبه‌‌جزیره ایبریا که امروز اسپانیا و پرتغال است در سده‌های اول اسلام به دست مسلمانان افتاده بود و تمدن الاندلس در جنوب اسپانیای کنونی حاصل این گسترش تاریخی بود. در اواسط قرن هشتم میلادی که حکومت امویان در دمشق در جریان «انقلاب عباسی»‌ ساقط شد، سران بنی امیه به ایبریا گریختند تا «امارت قرطبه» با مرکزیت کوردوبای امروز برپا شود. این حکومت ۲۰۰ سال بعد از «امارت»‌ به «خلافت قرطبه» ارتقا یافت و در تاریخ به عنوان یکی از مهدهای عصر طلایی اسلام به یاد مانده که دستاوردهای بزرگی در زمینه فرهنگ،‌ هنر، معماری و دانش داشت. این خلافت هم اما مثل تمام حکومت‌های تاریخ روزی به زوال کشیده شد و در اوایل قرن یازدهم از میان رفت تا جای خود را به حکومت‌های طوایفی مسلمانان در شهرهای مختلف الاندلس بدهد. بنوعباد از جمله این حکومت‌های طوایفی بودند که در شهر مهم اشبیلیه (سویل) به قدرت رسیدند.

حکومت بنوعباد هم اما دیری نپایید. سومین و آخرین حاکم این دودمان، المعتمد ابن عباد بود، شاعری قهار که با تمام ادیبی‌اش توان حفظ حکومت را نداشت. امروز از معدود یادگارهای فیزیکی او «ستون المعتمد» در قصر سلطنتی آلکازارِ سویل است؛ قصری که در قرن چهاردهم به دست حکام مسیحی کاستیل بر ویرانه‌های «قصر المورق» بنا شد که در جریان سقوط اشبیلیه در قرن سیزدهم ویران شده بود.

چنان‌که از این تاریخ‌ها می‌بینید باز پس گرفتن سویل توسط مسیحیان قرن‌ها پس از المعتمد و سلسله بنوعباد صورت گرفت. در سال ۱۰۹۱ اما حکومت المعتمد نه به دست مسیحیان که به دست سلسله بربرتبار و مسلمان «المرابطون» با مرکزیت شهرِ مراکش خاتمه یافت. المرابطون در واقع با کنار زدن دودمان‌های ضعیف محلی مثل بنوعباد موفق شدند نگذارند الاندلس به دست مسیحیان بیافتد. پنج سال پیش از فتح اشبیلیه آنان به رهبری یوسف بن تاشفین در نبرد تاریخی «الزلاقه» (ساگراخاس) سپاه مشترک سه پادشاهی مسیحی کاستیل، لئون و آراگون را در شمال باداخوز امروزی (در استان اکسترمادورای اسپانیا) شکست دادند. حکومت‌های محلی مسلمانان در آن نبرد به فرمان «جهاد» المرابطون «آری» گفته بودند و کنار آن‌ها جنگیده بودند و العتمد نیز در کنار حکام محلی دیگری همچون عبدالله بن بلقین از قرناطه (گرانادا) و القادر بن ذی‌النون از والنسیا از مهم‌ترین حامیان المرابطون در نبرد بود. در پایان اما المرابطون به دنبال ایجاد مرکزیت بودند و این بود که بنوعباد را از تخت پایین کشیدند. المعتمد به شهر اغماتِ مراکش تبعید شد.