جمهوری کودک کش، دُران صدرایی - Gooya News

مارک تواین نویسنده ی نامدار آمریکایی در یکی از سخنرانی خود در مورد کودکان چنین گفته است: "ما همه ژنرال يا شاعريا دولتمرد نبوديم. اما زمانی که موضوع کودک پيش می آيد همه ی ما يک وجه مشترک داريم وآن اينکه همه مان زمانی کودک بوديم". (1) در رابطه با اهمیت جهان شمول کودک رابیندرانات تاگور، شاعر و نویسنده ی بنگالی و برنده ی جایزه ی ادبی نوبل، می گوید: "در ساحل جهان بی کران نشست بزرگ کودکان درجریان است." او زایش کودک را پیروزی بشریت خوانده است:

"شاه و گدا، قدیس و گنه کار

دانا و ابله

جملگی زانو بر زمین می نهند و

غریو از دل سر می دهند

پیروزی از آن انسان است

اینک نوزاد

نوزاد زندگی بخش." (2)

رعایت حقوق کودک از دیر باز بخشی از عرف و عادت جوامع مختلف بوده است. در جنوب ایران راهزنانی که با کمین کردن در گردنه ها به غارت کاروانیان دست می یازیدند، قبل از غارت، زنان و کودکان را جدا می ساختند و حداکثر احترام را نسبت به آنان روا می داشتند. در کتاب "اینچه محمد" نوشته یاشار کمال می خوانیم که وکیل امنیه رد اینچه محمد یاغی را تا غاری در کوه پی می گیرد، لیکن زمانی که از کوه بالا می رود و به دهانه ی غار می رسد زن اینچه محمد را در شرایط وضع حمل می یابد. او با خیل ژاندارم های خود باز می گردد و زن و شوهر به حال خود می گذارد.

اهمیت جهانی کودک و حقوق جهانشمول و تقسیم ناپذیرش بود که سازمان ملل متحد را واداشت که پس از ده سال تلاش پی گیر، در بیستمین روز نوامبر سال 1989، منشور حقوق کودک را به عنوان "فرمان بزرگ حقوق کودکان" به تصویب برساند. تا به امروز تمامی کشورهای جهان (باستثنای سومالی و آمریکا) این منشور را به تصویب رسانیده اند. منشور حقوق کودک دارای سه پروتکل اختیاری است که اولی در مورد منع سربازگیری کودکان است و دومی در رابطه با منع فروش و فحشای کودکان و استفاده پورنوگرافیک از آنهاست. سومین پروتکل به کمیته ی حقوق کودکان ملل متحد تحت شرایطی صلاحیت قضایی می دهد که به شکایات مربوط به تخطی کشورها از رعایت حقوق کودک رسیدگی کند. منشور حقوق کودک بر اصل دفاع از اصل دفاع از بهترین منافع کودک استوار است. ماده ی 37 این منشور مجازات اعدام، حبس ابد بدون امکان آزادی بعلاوه ی هر نوع شکنجه و رفتار اهانت بار را نسبت به کودکان ممنوع کرده است. براساس ماده ماده 38 هیچ دولتی نمی تواند خود سرانه و بصورت غیر قانونی کودک را بازداشت کند. ماده 40 از حقوق کودکان متهم به خلافکاری دفاع می کند.

جمهوری اسلامی ایران، از بدو به قدرت رسیدنش، همواره حقوق زنان و کودکان را به طرزی ددمنشانه ای زیر پا نهاده است. ابتدا به سراغ کودکان بهایی رفتند و درهمان سال ها، دختر بچه ی بهایی مونا محمود نژاد را در سن 17 سالگی اعدام کردند. اوریانا فالاچی، خبرنگار ایتالیایی، به تاریخ دوم مهرماه سال 1358، هشت ماه پس از به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی، ضمن مصاحبه ای با خمینی از او می پرسد: "به مورد زن هجده ساله ای توجه کنید که آبستن بوده و به عنوان اینکه زنا کرده اورا چند هفته پیش در بهشهر اعدام کردند." خمینی ابتدا موضوع را بکلی انکار می کند: "آبستن؟ دروغ، دروغ. این مثل همان چیزی است که می گویند پستان زنان را می برند. در اسلام این چیزها اتفاق نمی افتد. در اسلام ما زنان آبستن را تیرباران نمی کنیم." فالاچی برای حرف خود سند می آورد: "امام، اینها دروغ نیستند. تمام روزنامه ‏های ایرانی این خبر را گزارش کردند و در رابطه با موضوع در تلویزیون بحث شد چرا که به معشوق زن فقط صد ضربه شلاق زدند." خمینی خود را به تجاهل می زند و بعد با خونسردی از کنار مسئله می گذرد: "اگر حقیقت داشته باشد به این معنی است که هرچه بر سر آن زن آمده حقش بوده است. من در مورد جزئیات چه می دانم. این زن ممکن است کارهای جدّی تری را انجام داده باشد. از دادگاهی بپرس که حکم را در باره ی این زن صادر کرده است. صحبت کردن در مورد این چیزها را بس کن. دارم خسته می شوم. این ها موضوعات مهمی نیستند." (3)

در جریان حمله ارتش و پاسداران جمهوری اسلامی به کردستان در 28 مرداد سال 1358، و پی آمدهای بعدی آن، کودکان بسیاری جان خود را از دست دادند. قاضی مرگ رژیم، شیخ صادق خلخالی، در سنندج آذر کشسب دارابی کودک 12 ساله را، که به صورت او تف انداخته بود، به جوخه ی اعدام سپرد. روز یازدهم شهریور، نیروهای مسلح جمهوری اسلامی به فرماندهی مصطفی چمران، ۶۸ تن از اهالی روستای قارنا (واقع در 5 کیلومتری شهرستان نقده)، از جمله شش کودک خرد سال، را قتل عام کردعام کردند و زخمی همیشگی بر پیکر کردستان نهادند. در تاریخ 7 فروردین 1359 نیروهای پاسدار و بسیجی به مردم غیر نظامی روستای قلاتان (بین نقده و اشنویه ) حمله ور شدند و حداقل سیزده تن را قتل عام کردند، از جمله رمضان پنهار 11 ساله، اسماعیل احمدی 15 ساله، جلال بيدوخ ١٨ ساله، عبدالله آه لياني ١٩ ساله، احمد گلابي ٢١ ساله و حسن حمزه كوكه ٢٢ ساله. تاکنون هیچکدام از عاملین این دو کشتار حساب پس نداده اند.

در سال 1360، نه تنها صدها زن و مرد در زندان ها و خیابان ها اعدام شدند، بلکه رژیم از کودکان خردسال نیز در آن سال و سال های بعد نگذشت. رژیم جمهوری اسلامی داغ ننگ اعدام نفیسه اشرف جهانی، ده ساله و فرزانه صبوری 16 ساله را به اتهام فعالیت سیاسی و محمود عسگری و عیاض مرهونی را به اتهام همجنس گرایی بر جبین دارد. یکی از آخرین جنایات رژیم اعدام محسن قنبرزهی، در زاهدان در 12 شهریور 1401 است. او در زمان بازداشت 16 سال داشت و به اتهام اقدام علیه امنیت کشور و ارتباط با گروه های بیگانه اعدام شد.

ایجاد نیروی بسیج و استفاده ی جنگ طلبانه از کودکان از سیاست های آگانه و برنامه ریزی شده ی جمهوری اسلامی بود. در جریان جنگ هشت ساله ی ایران و عراق کودکان ده سال به بالا برای رفتن به جبهه سرباز گیری شدند. این کودکان "قبل از اینکه به جبهه اعزام شوند به مدت 14 روز دوره می دیدند. مرگ محتمل بود و اعتقاد به اینکه شهادت گذرنامه ی ورود به بهشت است جنبه ی مطلق و بدون چون و چرا داشت." (4) از این کودکان بسیجی برای مین روبی استفاده کردند. بسیاری از آنان جان خود را بر روی میدان های مین گذاری شده از دست دادند.