تحقیقات نشان می‌دهد که تقریباً ۲ میلیارد دلار در ۱۲ ماه گذشته برای خرید زمین‌های مجازی هزینه شده است، و مردم و شرکت‌ها برای به دست آوردن جای پایی در متاورس رقابت می‌کنند.

ولی ما سال‌ها فاصله داریم با ظهور متاورس به عنوان یک فضای آنلاین واحد فراگیر که مردم در آن در واقعیت مجازی زندگی، کار و بازی کنند. در نتیجه، آیا خرید زمین یک قمار بزرگ است؟

«نمایش کار خودم»

آواتار انجی تامپسون هنرمند با موهای موهاکی قرمز تیره و سیگار دايمی‌اش شباهت زیادی به یک زمین‌دار متمول ندارد. ولی او از نسل افرادی است که مدعی جهان‌های مجازی تازه‌اند.

او می‌گوید: «من اولین قطعه متاورس‌ام را در ژوئیه سال ۲۰۲۰ خریدم و حدود ۱۵۰۰ پوند برای‌اش پول دادم. اين را برای نمایش کار خودم خریدم ولی برای اجرای برنامه‌های متاورس نیز که مروج هنر من و هنر افراد ديگر نیز باشد از آن استفاده می‌کنم.»

انجی اهل برایتون است و دو نمایشگاه مملو از آثار هنری عجیب و زیبای دیجیتال در زمین خودش در دنیای واکسِل‌ها ساخته است که به رمزارز به فروش می‌رسند.

قطعه‌های زمین انجی به اندازه یک خانه کوچک خانوادگی است (اگر با اندازه آواتارش مقایسه‌اش کنید). مرتفع‌ترین‌شان سه طبقه دارد و تراسی روی پشت بام با خط‌کشی عابر راه راه سیاه و سفید و يک تاکسی صورتی که مدام فقط محض تفریح به این سو و آن سو رانندگی می‌کند.

ولی حس واقعی از مقیاس این دنیا را از آسمان درک می‌کنید.

انجی توضیح می‌دهد که: «کلید اف را نگه دارید و می‌توانید پرواز کنید به بالا و محله مرا ببینید.» از بالای نمایشگاه او می‌توانید هزاران جعبه یکسان زمین ببینید که در درازای افق پهن شده‌اند.

واکسل‌ها یکی از ده‌ها دنیای مجازی هستند که خود را به عنوان متاورس‌ها توصیف می‌کنند. چيز سردرگم‌کننده‌ای است چون مردم خيلی أوقات درباره «متاورس» حرف می‌زنند انگار فقط یکی است. ولی تا وقتی که یکی از پلتفرم‌ها قدرت و تسلط پیدا کند يا این دنیاهای مجزا به هم بپیوندند، شرکت‌ها در نسخه‌های خودشان زمین و تجارب‌شان را به فروش می‌گذارند..

محققان شرکت تحلیل‌گران متاورس داپ رادار می‌گویند که فقط در همین سال گذشته پولی به ارزش ۱.۹۳ میلیارد دلار با رمزارز صرف خرید زمین مجازی شده است و ۲۲ ميلیون دلار آن صرف ۳۰۰۰ قطعه زمین در واکسل شده است.

داپ رادار می‌تواند بر اینها نظارت داشته باشد چون واکسل‌ها در سیستم رمزارز اتریوم ساخته شده‌اند که مانند هر ارز مجازی دیگری، هر تراکنش آن در یک بلاک‌چِین عمومی ثبت و منتشر می‌شود.

يکی از محبوب‌ترین دنیاها جهان کارتونی دیسنترالند است. این دنیا در سال ۲۰۲۰ راه‌اندازی شد و قطعه‌های زمین آن به قیمت هزاران و گاهی میلیون‌ها دلار به فروش می‌روند. سامسونگ، یو پی اس و ساتبی از جمله شرکت‌هایی هستند که در آن زمین خریده‌اند، فروشگاه ساخته‌اند و مرکز بازدیدکنندگان دارند.

برند مد لوکس فیلیپ پلین نیز صاحب قطعه‌ای به اندازه چهار میدان فوتبال است و امیدوار است که در نهایت در آن يک فروشگاه و نمايشگاه متاورس داشته باشد.

اما آقای پلين صاحب آن می‌گوید که مادرش با این خرید ۱.۵ میلیون دلاری‌اش متقاعد نشده است.

او می‌گوید: «مادرم به من تلفن زد و گفت: «چه کار کردی؟ چرا؟ ديوانه شده‌ای؟ چرا این قدر پول خرج می‌کنی؟ اين چیه؟»».

آقای پلین بیش از یک سال است که در فضای آنلاین با ۲۴ رمزارز مختلف کالا می‌فروشد. اوایل سال ۲۰۲۲، او فروشگاه تازه‌ای در خیابان اولد باند لندن باز کرد که البسه و توکن‌های غیرقابل تعویض (NFT) در ازای رمزارزهایی مثل بیت‌کوین و اتریوم و همچنین پوند می‌فروشد.

او می‌گوید باز کردن این فروشگاه به او کمک کرد مطالب بیشتری درباره متاورس بیاموزد و می‌افزاید:‌ «با صرف این همه پول روی یک قطعه زمین قدم جسورانه‌ای برداشتم. ولی فکر می‌کردم که بیش از ۲۴ سال است که این برند را دارم و اگر قرار بود از نو شروع کنم چه کار می‌کردم؟»

اما با سقوط عمومی ارزش رمزارزها، داپ رادار می‌گوید که ارزش املاک متاورس نزدیک به پایین‌ترین سطح یک ساله بوده است

در سندباکس، یکی دیگر از متاورس‌های رمزی، آدیداس، آتاری، یوبی‌سافت، بایننس، وارنر میوزیک و گوچی فقط بعضی از شرکت‌های چندملیتی هستند که زمین می‌خرند و تجربه إيجاد می‌کنند تا محصولات و خدمات‌شان را بفروشند و تبلیغ کنند.

گوچی در روبلاکس نیز فضایی را ساخته است. روبلاکس در کنار پلتفرم‌های عظيم بازی ديگری مثل ماينکرافت و فورت‌نایت در زمره رایج‌ترین و پررونق‌ترین متاورس‌های نوپا است.

این شرکت‌های بازی زمین نمی‌فروشند و بدون استفاده از هر نوع فناوری بلاک‌چین اداره می‌شوند. ولی اینها هم‌اکنون برخی از مؤلفه‌های کلیدی را دارند که نویسندگان علمی-تخیلی می‌گویند برای یک متاورس واقعی به آن نیاز داریم:

«گوچی تاون» از زمان راه‌اندازی در امسال بیش از ۳۶ میلیون بازدیدکننده داشته است و نایکی لند ظرف ۱۱ ماه بیش از ۲۵ ميلیون بازدیدکننده داشته است. در گوچی تاون، بازیکنان می‌توانند برای آواتارهای‌شان با پول واقعی لباس بخرند. در نایکی لند می‌توانند برای آواتارهای‌شان با امتیازهای به دست آمده در بازی‌ها تی‌شرت و کفش بخرند.

به نظر می‌رسد که مد صنعتی است که بیش از همه مشتاق استفاده از فرصت‌ها و خطرات وابسته به متاورس است.

خانه مد فبریکنت که فقط دیجیتال است و مقرش در آمستردام است، فقط برای آواتارها لباس می‌سازد، و مجموعه‌ها و لباس‌های سفارشی برای کاربران دیسنترالند، سندباکس و سایر متاورس‌های رمزارزی طراحی می‌کند..

یکی از بنیان‌گذاران و طراح اصلی آن، امبر یی اسلوتن می‌گوید: «وقتی کار را شروع کردیم همه می‌گفتند ديوانه‌ایم چون می‌گفتند «خوب این به چه دردی می‌خورد؟» ولی ما قویاً معتقد به این بودیم که در آینده مردم اشیاء ديجیتال خواهند پوشید.»

رکورد فروش فبریکنت تا به حال یک لباس دیجیتال است که ۱۹ هزار دلار فروخته شده، هر چند به عنوان توکن‌غیرقابل تعویض - یک اثر هنری دیجیتال - فروش رفته است و آواتار صاحبش آن را نپوشیده است.

این شرکت فقط با سرمایه‌گذارانی که روی این فکر شرط بسته بودند که به زودی ما بخشی از زندگی‌مان را در متاورس سپری خواهیم کرد، ۱۴ ميلیون دلار سرمایه جمع کرده است.

ولی حتمی نیست که آیا اين اتفاق می‌افتد و چه زمانی رخ می‌دهد. متاورس‌های رمزی عموماً جمعیت پراکنده‌ای دارند و فقط وقتی زمانی که برنامه يا مراسمی در جریان باشد واقعا استفاده می‌شوند و تازه آن وقت هم فقط هزاران نفر، نه میلیون‌ها نفر، در آن حضور پیدا می‌کنند.

حتی در دنیای مجازی‌ای که متا، صاحب فیس‌بوک و اينستاگرام، میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری می‌کند، یادداشت‌های درز پیدا کرده نشان می‌دهد که مردم مدتی طولانی در آن‌ها نمی‌مانند.

ولی خانم اسلوتن معتقد است که با توسعه یافتن این دنیاها، مردم هم خواهند آمد: «بدون شک بازارهای بزرگی برای آن به وجود خواهد آمد چون اگر به نسل جوان‌تر فکر کنید، آنها همین الان دارند بازی می‌کنند. برای آنها تمایزی میان دنیای مجازی و واقعی نیست. ولی باز هم باید این فضا را ایجاد کرد.»

تحقیقات نشان می‌دهد که تقریباً ۲ میلیارد دلار در ۱۲ ماه گذشته برای خرید زمین‌های مجازی هزینه شده است، و مردم و شرکت‌ها برای به دست آوردن جای پایی در متاورس رقابت می‌کنند.

ولی ما سال‌ها فاصله داریم با ظهور متاورس به عنوان یک فضای آنلاین واحد فراگیر که مردم در آن در واقعیت مجازی زندگی، کار و بازی کنند. در نتیجه، آیا خرید زمین یک قمار بزرگ است؟

«نمایش کار خودم»

آواتار انجی تامپسون هنرمند با موهای موهاکی قرمز تیره و سیگار دايمی‌اش شباهت زیادی به یک زمین‌دار متمول ندارد. ولی او از نسل افرادی است که مدعی جهان‌های مجازی تازه‌اند.

او می‌گوید: «من اولین قطعه متاورس‌ام را در ژوئیه سال ۲۰۲۰ خریدم و حدود ۱۵۰۰ پوند برای‌اش پول دادم. اين را برای نمایش کار خودم خریدم ولی برای اجرای برنامه‌های متاورس نیز که مروج هنر من و هنر افراد ديگر نیز باشد از آن استفاده می‌کنم.»

انجی اهل برایتون است و دو نمایشگاه مملو از آثار هنری عجیب و زیبای دیجیتال در زمین خودش در دنیای واکسِل‌ها ساخته است که به رمزارز به فروش می‌رسند.

قطعه‌های زمین انجی به اندازه یک خانه کوچک خانوادگی است (اگر با اندازه آواتارش مقایسه‌اش کنید). مرتفع‌ترین‌شان سه طبقه دارد و تراسی روی پشت بام با خط‌کشی عابر راه راه سیاه و سفید و يک تاکسی صورتی که مدام فقط محض تفریح به این سو و آن سو رانندگی می‌کند.

ولی حس واقعی از مقیاس این دنیا را از آسمان درک می‌کنید.

انجی توضیح می‌دهد که: «کلید اف را نگه دارید و می‌توانید پرواز کنید به بالا و محله مرا ببینید.» از بالای نمایشگاه او می‌توانید هزاران جعبه یکسان زمین ببینید که در درازای افق پهن شده‌اند.

واکسل‌ها یکی از ده‌ها دنیای مجازی هستند که خود را به عنوان متاورس‌ها توصیف می‌کنند. چيز سردرگم‌کننده‌ای است چون مردم خيلی أوقات درباره «متاورس» حرف می‌زنند انگار فقط یکی است. ولی تا وقتی که یکی از پلتفرم‌ها قدرت و تسلط پیدا کند يا این دنیاهای مجزا به هم بپیوندند، شرکت‌ها در نسخه‌های خودشان زمین و تجارب‌شان را به فروش می‌گذارند..

محققان شرکت تحلیل‌گران متاورس داپ رادار می‌گویند که فقط در همین سال گذشته پولی به ارزش ۱.۹۳ میلیارد دلار با رمزارز صرف خرید زمین مجازی شده است و ۲۲ ميلیون دلار آن صرف ۳۰۰۰ قطعه زمین در واکسل شده است.

داپ رادار می‌تواند بر اینها نظارت داشته باشد چون واکسل‌ها در سیستم رمزارز اتریوم ساخته شده‌اند که مانند هر ارز مجازی دیگری، هر تراکنش آن در یک بلاک‌چِین عمومی ثبت و منتشر می‌شود.

يکی از محبوب‌ترین دنیاها جهان کارتونی دیسنترالند است. این دنیا در سال ۲۰۲۰ راه‌اندازی شد و قطعه‌های زمین آن به قیمت هزاران و گاهی میلیون‌ها دلار به فروش می‌روند. سامسونگ، یو پی اس و ساتبی از جمله شرکت‌هایی هستند که در آن زمین خریده‌اند، فروشگاه ساخته‌اند و مرکز بازدیدکنندگان دارند.

برند مد لوکس فیلیپ پلین نیز صاحب قطعه‌ای به اندازه چهار میدان فوتبال است و امیدوار است که در نهایت در آن يک فروشگاه و نمايشگاه متاورس داشته باشد.

اما آقای پلين صاحب آن می‌گوید که مادرش با این خرید ۱.۵ میلیون دلاری‌اش متقاعد نشده است.

او می‌گوید: «مادرم به من تلفن زد و گفت: «چه کار کردی؟ چرا؟ ديوانه شده‌ای؟ چرا این قدر پول خرج می‌کنی؟ اين چیه؟»».

آقای پلین بیش از یک سال است که در فضای آنلاین با ۲۴ رمزارز مختلف کالا می‌فروشد. اوایل سال ۲۰۲۲، او فروشگاه تازه‌ای در خیابان اولد باند لندن باز کرد که البسه و توکن‌های غیرقابل تعویض (NFT) در ازای رمزارزهایی مثل بیت‌کوین و اتریوم و همچنین پوند می‌فروشد.

او می‌گوید باز کردن این فروشگاه به او کمک کرد مطالب بیشتری درباره متاورس بیاموزد و می‌افزاید:‌ «با صرف این همه پول روی یک قطعه زمین قدم جسورانه‌ای برداشتم. ولی فکر می‌کردم که بیش از ۲۴ سال است که این برند را دارم و اگر قرار بود از نو شروع کنم چه کار می‌کردم؟»

اما با سقوط عمومی ارزش رمزارزها، داپ رادار می‌گوید که ارزش املاک متاورس نزدیک به پایین‌ترین سطح یک ساله بوده است

در سندباکس، یکی دیگر از متاورس‌های رمزی، آدیداس، آتاری، یوبی‌سافت، بایننس، وارنر میوزیک و گوچی فقط بعضی از شرکت‌های چندملیتی هستند که زمین می‌خرند و تجربه إيجاد می‌کنند تا محصولات و خدمات‌شان را بفروشند و تبلیغ کنند.

گوچی در روبلاکس نیز فضایی را ساخته است. روبلاکس در کنار پلتفرم‌های عظيم بازی ديگری مثل ماينکرافت و فورت‌نایت در زمره رایج‌ترین و پررونق‌ترین متاورس‌های نوپا است.

این شرکت‌های بازی زمین نمی‌فروشند و بدون استفاده از هر نوع فناوری بلاک‌چین اداره می‌شوند. ولی اینها هم‌اکنون برخی از مؤلفه‌های کلیدی را دارند که نویسندگان علمی-تخیلی می‌گویند برای یک متاورس واقعی به آن نیاز داریم:

«گوچی تاون» از زمان راه‌اندازی در امسال بیش از ۳۶ میلیون بازدیدکننده داشته است و نایکی لند ظرف ۱۱ ماه بیش از ۲۵ ميلیون بازدیدکننده داشته است. در گوچی تاون، بازیکنان می‌توانند برای آواتارهای‌شان با پول واقعی لباس بخرند. در نایکی لند می‌توانند برای آواتارهای‌شان با امتیازهای به دست آمده در بازی‌ها تی‌شرت و کفش بخرند.

به نظر می‌رسد که مد صنعتی است که بیش از همه مشتاق استفاده از فرصت‌ها و خطرات وابسته به متاورس است.

خانه مد فبریکنت که فقط دیجیتال است و مقرش در آمستردام است، فقط برای آواتارها لباس می‌سازد، و مجموعه‌ها و لباس‌های سفارشی برای کاربران دیسنترالند، سندباکس و سایر متاورس‌های رمزارزی طراحی می‌کند..

یکی از بنیان‌گذاران و طراح اصلی آن، امبر یی اسلوتن می‌گوید: «وقتی کار را شروع کردیم همه می‌گفتند ديوانه‌ایم چون می‌گفتند «خوب این به چه دردی می‌خورد؟» ولی ما قویاً معتقد به این بودیم که در آینده مردم اشیاء ديجیتال خواهند پوشید.»

رکورد فروش فبریکنت تا به حال یک لباس دیجیتال است که ۱۹ هزار دلار فروخته شده، هر چند به عنوان توکن‌غیرقابل تعویض - یک اثر هنری دیجیتال - فروش رفته است و آواتار صاحبش آن را نپوشیده است.

این شرکت فقط با سرمایه‌گذارانی که روی این فکر شرط بسته بودند که به زودی ما بخشی از زندگی‌مان را در متاورس سپری خواهیم کرد، ۱۴ ميلیون دلار سرمایه جمع کرده است.

ولی حتمی نیست که آیا اين اتفاق می‌افتد و چه زمانی رخ می‌دهد. متاورس‌های رمزی عموماً جمعیت پراکنده‌ای دارند و فقط وقتی زمانی که برنامه يا مراسمی در جریان باشد واقعا استفاده می‌شوند و تازه آن وقت هم فقط هزاران نفر، نه میلیون‌ها نفر، در آن حضور پیدا می‌کنند.

حتی در دنیای مجازی‌ای که متا، صاحب فیس‌بوک و اينستاگرام، میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری می‌کند، یادداشت‌های درز پیدا کرده نشان می‌دهد که مردم مدتی طولانی در آن‌ها نمی‌مانند.

ولی خانم اسلوتن معتقد است که با توسعه یافتن این دنیاها، مردم هم خواهند آمد: «بدون شک بازارهای بزرگی برای آن به وجود خواهد آمد چون اگر به نسل جوان‌تر فکر کنید، آنها همین الان دارند بازی می‌کنند. برای آنها تمایزی میان دنیای مجازی و واقعی نیست. ولی باز هم باید این فضا را ایجاد کرد.»