بنابر آخرین پژوهش که به مناسبت روز جهانی دیابت منتشر شده است یک‌چهارم افراد مبتلا به دیابت در جهان کمک‌های لازم در این زمینه را دریافت نمی‌کنند.

فدراسیون جهانی دیابت اعلام کرده است حدود ۲۶٪ از مردم که مبتلا به این بیماری می‌شوند اطلاعات و آگاهی‌های کافی را در این زمینه دریافت نمی‌کنند که در‌نتیجه نمی‌توانند به‌خوبی این بیماری را مهار کنند و باعث بروز نارسایی‌ها و اختلالات جسمی گوناگونی مانند سکته، نارسایی‌های کلیوی، نابینایی و قطع انگشتان و هم‌چنین تأثیر ناخوشایند بر سلامت روانی فرد می‌شود.

این پژوهش بر‌مبنای نظر‌سنجی اینترنتی از ۳۲۰۸ نفر از سراسر جهان از جمله کشور‌هایی مانند برزیل، هند و نیجریه انجام گرفته است که یا مبتلا به دیابت یا از پرستاران و مراقبان این بیماران بوده‌اند.

به عنوان فردی که مبتلا به دیابت است نتایج این نظر‌سنجی هیچ باعث تعجب من نشد چون تجربهٔ خود من هم چنین بوده است.

بیماری مرا تشخیص دادند اما هیچ اطلاعاتی به من ندادند

زمانی که هفت سال داشتم در کاستاریکا بیماری دیابت نوع ۱ مرا تشخیص دادند. در تمام این سال‌ها با تمام وجودم نگرانی و اضطراب زندگی با این بیماری را بدون داشتن اطلاعات کافی دربارهٔ آن تجربه کردم.

بیماری دیابت من بر اثر عوارض جانبی دارویی که برای اختلال استخوان‌زایی یا بیماری استخوان شکننده مصرف می‌کردم به‌وجود آمده بود که براثر این بیماری اکنون از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کنم.

مدام و هر روز با این بیماری سر کردن خیلی سخت بود.

در سال‌های نوجوانی، وقتی به نمایشگر مداوم قند خون یا سنسور گلوکز دسترسی نداشتم هر روز دچار وحشت می‌شدم، بیشتر اوقات فراموش می‌کردم که انسولین روزانه را تزریق کرده‌ام و گاهی از ترس اینکه قند خونم به میزان خطرناکی پایین بیاید به اشتباه دو بار انسولین تزریق می‌کردم.

پس از آمدن به بریتانیا در ۲۵ سالگی بود که دربارهٔ بیماری‌ام اطلاعات بیشتری به دست آوردم. اکنون با آگاهی‌ها و ابزار‌ها و تجهیزاتی که سیستم خدمات بهداشت ملی بریتانیا (ان اچ اس) در اختیار من گذاشته است هر روز با اعتماد‌به‌نفس بیشتری کارهای مربوط به بیماری دیابت را انجام می‌‌دهم و در‌نتیجه احساس امنیت بیشتری می‌کنم و بیماری به خوبی تحت کنترل است.

من سراغ شخص دیگری به نام آنا لوسیا از ایالت چی‌واوا در مکزیک که مبتلا به دیابت است رفتم تا ببینم آیا او هم تجربهٔ مشابهی دارد.

او گفت پس از تشخیص بیماری دیابت زندگی او نه فقط برای او بلکه برای همهٔ خانواده‌اش ناگهان دگرگون شد.

آنا‌ لوسیا در سن ۸ سالگی مبتلا به دیابت نوع ۱ و در نتیجه در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شد.

«خودم را حسابی باخته بودم چون فقط یک دختر‌بچه بودم و دیگر حق نداشتم شیرینی بخورم. ناگهان زندگی من تغییر کرد و به من می‌گفتند این را می‌توانی بخوری و آن را نمی‌توانی بخوری».

کلیمنتینا، مادر آنا لوسیا از سرگردانی‌ها و پریشانی‌هایش در پنج روزی که او در بیمارستان بستری بود تعریف می‌کند.

«آنها به من گفتند باید یاد بگیرم تزریق‌های او را انجام دهم چون او هنوز بچه بود. ما هردو با هم شروع کردیم بیماری دیابت را بشناسیم و دربارهٔ آن یاد بگیریم».

اما در تمام دورانی که آنها در تلاش برای مهار این بیماری بودند و آنا لوسیا ناچار هرروز با بیماری دست‌و‌پنجه نرم می‌کرد، فقدان حمایت‌ و اطلاع‌رسانی دربارهٔ چگونگی درمان دیابت گریبانگیر کلیمنتینا و دخترش هم شد.

کلیمنتینا پیشنهاد می‌کند: «باید برنامهٔ ویژه‌ای در مدارس به راه بیفتد که بگوید ما دانش‌آموزانی داریم که مبتلا به دیابت هستند و طرح ما برای آنها چنین است».

دیابت چیست؟

تا به‌‌امروز که آنا لوسیا به ۱۷ سالگی رسیده است با بیشتر مشکلات این بیماری به تنهایی رو‌به‌رو شده است. او به توان‌فرسا بودن این مشکلات اشاره می‌کند: «من کم می‌خوابم چون باید مدام میزان قند خونم را اندازه بگیرم یا چند ساعت پس هر تزریق باید منتظر بمانم.»

او به‌تازگی از یکی از نمایشگر‌های مداوم قند خون یا سنسور گلوکز موجود در بازار به نام فری‌استایل لیبره استفاده می‌کند که با کمک این دستگاه می‌تواند میزان قند خون خود را اندازه بگیرد بدون آنکه نیاز به سوراخ کردن نوک انگشت برای یک قطره خون و دلواپسی تمام شدن نوار‌های تست قند باشد.

او فکر می‌کند اگر این دستگاه زودتر وارد زندگی او شده بود کمک بزرگی به زندگی او به‌‌عنوان فردی مبتلا به دیابت می‌کرد.

هرچند خانواده و دوستانش شبکه‌ای قوی هستند که با تمام توان از او پشتیبانی می‌کنند اما او فکر می‌کند مشکلات این بیماری همراه با استرس متداول درس و مدرسه و امتحانات و تکالیف شدید‌تر می‌شود.

اثر دیابت بر بهداشت روانی

پژوهش فدراسیون جهانی دیابت علاوه بر عوارض جسمی به اثر این بیماری بر بهداشت روانی افراد در صورت نبود آگاهی‌های لازم می‌پردازد.

اندرو بولتون، از فدراسیون جهانی دیابت می‌گوید: «اگر دانش و آگاهی لازم دربارهٔ این بیماری نداشته باشید بی‌تردید دچار اضطراب و هم‌چنین افسردگی می‌شوید».

پژوهش نشان می‌دهد پرستاران و مراقبان و کادر درمان دیابت باید دانش بیشتری در این زمینه کسب کنند چون در نظر‌سنجی کمتر از نیمی از این افراد(حدود ۴۹٪) گفته‌اند که افسردگی را یکی از عوارض ناشی از دیابت می‌دانند.

پروفسور بولتون توضیح می‌دهد: «افرادی که دچار افسردگی می‌شوند کمتر تمایل به اجرای توصیه‌های بهداشتی و درمانی دارند... برای مثال اگر عارضه‌ای در پای خود داشته باشند کفش‌های مخصوص را نمی‌پوشند».

با بررسی دقیق‌تر این پژوهش به‌ویژه در زمینهٔ افسردگی و بهداشت روانی آمار هشدار‌دهنده‌ای مشاهده می‌شود که یک نفر از هر پنج نفر (حدود ۲۰٪) به‌عنوان یکی از عوارض دیابت دچار افسردگی شده است که در افراد نسل زِد به یک‌سوم (حدود ۳۰٪) و در نسل ایگرگ یا هزاره حدود ۲۰٪ است.

پروفسور بولتون می‌گوید دیابت نیاز به اطلاعات موثق و تائید‌شدهٔ متخصصان دارد نه شبکه‌های اجتماعی، چنان که این پژوهش نشان می‌دهد بیشتر افراد برای کسب اطلاعات به شبکه‌های اجتماعی مراجعه می‌کنند.

این نظر‌سنجی نشان می‌دهد چگونه «افراد مبتلا به دیابت در ۹۹٪ موارد خودشان از خود مراقبت می‌کنند» و به طور میانگین سالانه فقط سه ساعت از مشاورهٔ متخصصان برخوردار می‌شوند. پروفسور بولتون تجربهٔ من و آنا لوسیا را ماجرای آشنایی می‌داند.

«زندگی کودک با بیماری دیابت... و دوران نوجوانی که حتی بدون بیماری دیابت هم دشواری‌های خاص خود را دارد و در صورت ابتلا به دیابت مراقبت از خود، تزریق‌های روزانه، پمپ انسولین، مراقبت از تغذیه ... همه اینها چالش بزرگی است».

فدراسیون جهانی دیابت می‌گوید در تلاش برای بهبود وضعیت است و به‌تازگی بیش از ۲۴۰ سازمان در بیش از ۱۶۰ کشور جهان به یاری بیماران دیابتی مشغولند و هدف آنها افزایش آگاهی برای پیشگیری و درمان در «مدرسه‌های دیابت» در برنامه‌های آنلاین است.

فدراسیون جهانی دیابت همراه با انجمن جهانی کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت در تلاش است تا کمبود‌های موجود در زمینهٔ اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی این بیماری در جهان را مرتفع کند به‌ویژه شکاف عمیقی که در این زمینه میان کشور‌های در‌حال‌توسعه و اروپای غربی و آمریکای شمالی وجود دارد.

پروفسور بولتون با این جملات به جمع‌بندی موضوع می‌پردازد: «دیابت مشکلی جهانی است. اکنون حدود ۶۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به این بیماری هستند. افراد هر‌کجای دنیا که باشند باید بتوانند از درمان و اطلاعات کافی در مورد این بیماری برخوردار شوند».

بنابر آخرین پژوهش که به مناسبت روز جهانی دیابت منتشر شده است یک‌چهارم افراد مبتلا به دیابت در جهان کمک‌های لازم در این زمینه را دریافت نمی‌کنند.

فدراسیون جهانی دیابت اعلام کرده است حدود ۲۶٪ از مردم که مبتلا به این بیماری می‌شوند اطلاعات و آگاهی‌های کافی را در این زمینه دریافت نمی‌کنند که در‌نتیجه نمی‌توانند به‌خوبی این بیماری را مهار کنند و باعث بروز نارسایی‌ها و اختلالات جسمی گوناگونی مانند سکته، نارسایی‌های کلیوی، نابینایی و قطع انگشتان و هم‌چنین تأثیر ناخوشایند بر سلامت روانی فرد می‌شود.

این پژوهش بر‌مبنای نظر‌سنجی اینترنتی از ۳۲۰۸ نفر از سراسر جهان از جمله کشور‌هایی مانند برزیل، هند و نیجریه انجام گرفته است که یا مبتلا به دیابت یا از پرستاران و مراقبان این بیماران بوده‌اند.

به عنوان فردی که مبتلا به دیابت است نتایج این نظر‌سنجی هیچ باعث تعجب من نشد چون تجربهٔ خود من هم چنین بوده است.

بیماری مرا تشخیص دادند اما هیچ اطلاعاتی به من ندادند

زمانی که هفت سال داشتم در کاستاریکا بیماری دیابت نوع ۱ مرا تشخیص دادند. در تمام این سال‌ها با تمام وجودم نگرانی و اضطراب زندگی با این بیماری را بدون داشتن اطلاعات کافی دربارهٔ آن تجربه کردم.

بیماری دیابت من بر اثر عوارض جانبی دارویی که برای اختلال استخوان‌زایی یا بیماری استخوان شکننده مصرف می‌کردم به‌وجود آمده بود که براثر این بیماری اکنون از صندلی چرخ‌دار استفاده می‌کنم.

مدام و هر روز با این بیماری سر کردن خیلی سخت بود.

در سال‌های نوجوانی، وقتی به نمایشگر مداوم قند خون یا سنسور گلوکز دسترسی نداشتم هر روز دچار وحشت می‌شدم، بیشتر اوقات فراموش می‌کردم که انسولین روزانه را تزریق کرده‌ام و گاهی از ترس اینکه قند خونم به میزان خطرناکی پایین بیاید به اشتباه دو بار انسولین تزریق می‌کردم.

پس از آمدن به بریتانیا در ۲۵ سالگی بود که دربارهٔ بیماری‌ام اطلاعات بیشتری به دست آوردم. اکنون با آگاهی‌ها و ابزار‌ها و تجهیزاتی که سیستم خدمات بهداشت ملی بریتانیا (ان اچ اس) در اختیار من گذاشته است هر روز با اعتماد‌به‌نفس بیشتری کارهای مربوط به بیماری دیابت را انجام می‌‌دهم و در‌نتیجه احساس امنیت بیشتری می‌کنم و بیماری به خوبی تحت کنترل است.

من سراغ شخص دیگری به نام آنا لوسیا از ایالت چی‌واوا در مکزیک که مبتلا به دیابت است رفتم تا ببینم آیا او هم تجربهٔ مشابهی دارد.

او گفت پس از تشخیص بیماری دیابت زندگی او نه فقط برای او بلکه برای همهٔ خانواده‌اش ناگهان دگرگون شد.

آنا‌ لوسیا در سن ۸ سالگی مبتلا به دیابت نوع ۱ و در نتیجه در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شد.

«خودم را حسابی باخته بودم چون فقط یک دختر‌بچه بودم و دیگر حق نداشتم شیرینی بخورم. ناگهان زندگی من تغییر کرد و به من می‌گفتند این را می‌توانی بخوری و آن را نمی‌توانی بخوری».

کلیمنتینا، مادر آنا لوسیا از سرگردانی‌ها و پریشانی‌هایش در پنج روزی که او در بیمارستان بستری بود تعریف می‌کند.

«آنها به من گفتند باید یاد بگیرم تزریق‌های او را انجام دهم چون او هنوز بچه بود. ما هردو با هم شروع کردیم بیماری دیابت را بشناسیم و دربارهٔ آن یاد بگیریم».

اما در تمام دورانی که آنها در تلاش برای مهار این بیماری بودند و آنا لوسیا ناچار هرروز با بیماری دست‌و‌پنجه نرم می‌کرد، فقدان حمایت‌ و اطلاع‌رسانی دربارهٔ چگونگی درمان دیابت گریبانگیر کلیمنتینا و دخترش هم شد.

کلیمنتینا پیشنهاد می‌کند: «باید برنامهٔ ویژه‌ای در مدارس به راه بیفتد که بگوید ما دانش‌آموزانی داریم که مبتلا به دیابت هستند و طرح ما برای آنها چنین است».

دیابت چیست؟

تا به‌‌امروز که آنا لوسیا به ۱۷ سالگی رسیده است با بیشتر مشکلات این بیماری به تنهایی رو‌به‌رو شده است. او به توان‌فرسا بودن این مشکلات اشاره می‌کند: «من کم می‌خوابم چون باید مدام میزان قند خونم را اندازه بگیرم یا چند ساعت پس هر تزریق باید منتظر بمانم.»

او به‌تازگی از یکی از نمایشگر‌های مداوم قند خون یا سنسور گلوکز موجود در بازار به نام فری‌استایل لیبره استفاده می‌کند که با کمک این دستگاه می‌تواند میزان قند خون خود را اندازه بگیرد بدون آنکه نیاز به سوراخ کردن نوک انگشت برای یک قطره خون و دلواپسی تمام شدن نوار‌های تست قند باشد.

او فکر می‌کند اگر این دستگاه زودتر وارد زندگی او شده بود کمک بزرگی به زندگی او به‌‌عنوان فردی مبتلا به دیابت می‌کرد.

هرچند خانواده و دوستانش شبکه‌ای قوی هستند که با تمام توان از او پشتیبانی می‌کنند اما او فکر می‌کند مشکلات این بیماری همراه با استرس متداول درس و مدرسه و امتحانات و تکالیف شدید‌تر می‌شود.

اثر دیابت بر بهداشت روانی

پژوهش فدراسیون جهانی دیابت علاوه بر عوارض جسمی به اثر این بیماری بر بهداشت روانی افراد در صورت نبود آگاهی‌های لازم می‌پردازد.

اندرو بولتون، از فدراسیون جهانی دیابت می‌گوید: «اگر دانش و آگاهی لازم دربارهٔ این بیماری نداشته باشید بی‌تردید دچار اضطراب و هم‌چنین افسردگی می‌شوید».

پژوهش نشان می‌دهد پرستاران و مراقبان و کادر درمان دیابت باید دانش بیشتری در این زمینه کسب کنند چون در نظر‌سنجی کمتر از نیمی از این افراد(حدود ۴۹٪) گفته‌اند که افسردگی را یکی از عوارض ناشی از دیابت می‌دانند.

پروفسور بولتون توضیح می‌دهد: «افرادی که دچار افسردگی می‌شوند کمتر تمایل به اجرای توصیه‌های بهداشتی و درمانی دارند... برای مثال اگر عارضه‌ای در پای خود داشته باشند کفش‌های مخصوص را نمی‌پوشند».

با بررسی دقیق‌تر این پژوهش به‌ویژه در زمینهٔ افسردگی و بهداشت روانی آمار هشدار‌دهنده‌ای مشاهده می‌شود که یک نفر از هر پنج نفر (حدود ۲۰٪) به‌عنوان یکی از عوارض دیابت دچار افسردگی شده است که در افراد نسل زِد به یک‌سوم (حدود ۳۰٪) و در نسل ایگرگ یا هزاره حدود ۲۰٪ است.

پروفسور بولتون می‌گوید دیابت نیاز به اطلاعات موثق و تائید‌شدهٔ متخصصان دارد نه شبکه‌های اجتماعی، چنان که این پژوهش نشان می‌دهد بیشتر افراد برای کسب اطلاعات به شبکه‌های اجتماعی مراجعه می‌کنند.

این نظر‌سنجی نشان می‌دهد چگونه «افراد مبتلا به دیابت در ۹۹٪ موارد خودشان از خود مراقبت می‌کنند» و به طور میانگین سالانه فقط سه ساعت از مشاورهٔ متخصصان برخوردار می‌شوند. پروفسور بولتون تجربهٔ من و آنا لوسیا را ماجرای آشنایی می‌داند.

«زندگی کودک با بیماری دیابت... و دوران نوجوانی که حتی بدون بیماری دیابت هم دشواری‌های خاص خود را دارد و در صورت ابتلا به دیابت مراقبت از خود، تزریق‌های روزانه، پمپ انسولین، مراقبت از تغذیه ... همه اینها چالش بزرگی است».

فدراسیون جهانی دیابت می‌گوید در تلاش برای بهبود وضعیت است و به‌تازگی بیش از ۲۴۰ سازمان در بیش از ۱۶۰ کشور جهان به یاری بیماران دیابتی مشغولند و هدف آنها افزایش آگاهی برای پیشگیری و درمان در «مدرسه‌های دیابت» در برنامه‌های آنلاین است.

فدراسیون جهانی دیابت همراه با انجمن جهانی کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت در تلاش است تا کمبود‌های موجود در زمینهٔ اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی این بیماری در جهان را مرتفع کند به‌ویژه شکاف عمیقی که در این زمینه میان کشور‌های در‌حال‌توسعه و اروپای غربی و آمریکای شمالی وجود دارد.

پروفسور بولتون با این جملات به جمع‌بندی موضوع می‌پردازد: «دیابت مشکلی جهانی است. اکنون حدود ۶۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به این بیماری هستند. افراد هر‌کجای دنیا که باشند باید بتوانند از درمان و اطلاعات کافی در مورد این بیماری برخوردار شوند».