نانوذرات به یاری شناسایی و درمان سرطان می‌آید

دو شرکت بریتانیایی با دریافت بودجه‌ای از دولت به دنبال استفاده از فناوری نانوذرات در شناسایی و درمان بهتر سرطان هستند.

مدیسین دیسکاوری کاتاپولت Medicines Discovery Catapult (MDC) و زریون هلثی‌کِر (Xerion Healthcare) برای تحقیقات در حوزه جراحی مغز، کمک مالی Innovate UK SMART Grant دریافت کردند.

این بودجه به طور خاص برای تحقیقات روی درمان رادیوتراپی پس از جراحی تومور‌های تهاجمی مغزی صرف خواهد شد. MDC یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در Cheshire است که توسط دولت بریتانیا تأمین مالی می‌شود. زریون هلثی‌کِر در آکسفوردشایر مستقر است. این شرکت‌ها بخشی از یک مجموعه تحقیقاتی هستند که سهمی از ۲۵ میلیون پوند بودجه Innovate UK را دریافت خواهند کرد.

میانگین بقای بیماران مبتلا به تومور‌های مغزی به طور متوسط ۱۵ ماه است. رویکرد درمانی کنونی شامل جراحی برای برداشتن هر چه بیشتر تومور و به دنبال آن رادیوتراپی و شیمی درمانی است. با این حال، بازگشت تومور به محل برداشتن معمول بوده و رشد مجدد اغلب سریع است.

زریون هلثی‌کِر، یک SME انشعاب یافته از دانشگاه آکسفورد، درمان منحصر به فرد نانوذره خود را که اثربخشی پرتودرمانی را افزایش می‌دهد، پیشرفت خواهد داد. نانوذرات تقویت‌کننده پرتودرمانی در یک مدل تومور برون‌تنی که در MDC توسعه یافت، استفاده می‌شود. سپس این گروه با استفاده از پلت‌فرم رادیوتراپی پیش بالینی MDC و قابلیت تصویربرداری پیشرفته در آزمایشگاه پیشرفته MDC، رشد مجدد تومور را با و بدون نانوذرات مطالعه خواهد کرد تا اثربخشی آن را نشان دهد.

دکتر گرت ویکفیلد، مدیر ارشد فناوری زریون هلثی‌کِر، گفت: «زریون با همکاری متخصصان MDC قادر خواهد بود از فناوری تقویت کننده رادیوتراپی نانوذرات خود در مدل واقعی این بیماری استفاده کند و درمان‌های جدید را به کلینیک نزدیک‌تر کند.»

دکتر مارتین مین، دانشمند ارشد در مدیسین دیسکاوری کاتاپولت، گفت: «در MDC، ما با تغییر شکل کشف دارو به نفع بیماران می‌پردازیم و این پروژه یکی از مصادیق این راهبرد است.»

دکتر دیوید جنکینسون، مدیر ارشد علمی در موسسه خیریه تومور مغزی، که تحقیقات در سطح جهانی را تامین مالی می‌کند و برای هر کسی که تحت تاثیر تومور‌های مغزی قرار می‌گیرد، پشتیبانی قابل اعتماد ارائه می‌کند. وی گفت: «تومور‌های مغزی همچنان بزرگترین قاتل انسان‌ها در سنین زیر ۴۰ سال هستند و میزان بقا در ۴۰ سال گذشته هنوز به طور قابل توجهی بهبود نیافته است. ما نیاز فوری به یافتن درمان‌های مهربان‌تر و مؤثرتر داریم تا آسیبی که این بیماری ویرانگر برای بسیاری از افراد ایجاد می‌کند، را کاهش دهیم.»