پس از دو بار تعویق، پرقدرت‌ترین موشک ناسا با غرشی مهیب و پرنور در میانه شب از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا عازم ماه شد و چند ساعت بعد اولین تصویر را مخابره کرد، از کره زمین که هر لحظه پشت سرش کوچکتر و دورتر می‌شد.

اولین پرتاب آزمایشی برنامه آرتمیس ۱، دو بار در تابستان به دلیل نقص فنی به تعویق افتاده بود و این بار هم با دو نقص فنی دیگر روبرو شد اما مهندسان پیش از آنکه فرصت از دست برود آنها را برطرف کردند.

آرتمیس برنامه آمریکا و ناسا برای اسکان در ماه است و مرحله اول آن، آرتمیس ۱، امروز با موفقیت انجام شد.

عصر تازه ناسا در اکتشاف ماه؛ پرتاب پروژه آرتمیس به تعویق افتاد

آرتمیس ۱ از یک موشک بسیار پرقدرت به نام «سامانه پرتاب فضایی»، به ارتفاع یک ساختمان ۳۲ طبقه، تشکیل شده و یک محفظه (کپسول) به نام اوریون. اوریون هشت دقیقه بعد از پرتاب از سامانه جدا شد و تقریبا یک ساعت و نیم بعد، به گفته ناسا، با موفقیت در مسیر تعیین‌شده قرار گرفته است. اوریون چهار آنتن‌ خورشیدی‌اش را فعال کرده و با سرعت بیش از ۳۴ هزار کیلومتر در ساعت به پیش می‌رود.

اوریون تقریبا شش روز دیگر از حدود صد کیلومتری سطح ماه می‌گذرد و ۶۴ هزار کیلومتر از آن دورتر می‌رود و شش روز در این مدار دور می‌زند و اطلاعات جمع می‌کند و بعد دوباره به سطح ماه نزدیک می‌شود تا از گرانش آن بعنوان نیروی پیش‌ران استفاده کند و راه برگشت به زمین را در پیش بگیرد و پس از ۲۶ روز و طی بیش از دو میلیون کیلومتر در اقیانوس آرام فرود آید.

اوریون مثل هر محفظه سرنشین‌دار فضایی از دو بخش تشکیل شده، محفظه فضانوردان و بخش تجهیزات. در بخش تجهیرات هر آنچه نیاز است قرار دارد، مثل سوخت، انواع دستگاه‌ها و تجهیزات و باتری‌های خورشیدی و غیره. این بخش را سازمان فضایی اروپا (اِسا) ساخته و پیش از ورود به جو زمین زمین جدا می‌شود و فقط محفظه فضانوردان وارد اتمسفر می‌شود.

اوریون این بار سرنشین ندارد و بجای آن آدمک‌هایی حمل می‌کند، بخصوص برای آزمایش سپر حرارتی‌اش در بازگشت و در عبور از جو زمین با سرعت ۳۸ هزار کیلومتر در ساعت، وقتی که حرارت به سه تا چهار هزار درجه سانتی‌گراد می‌رسد. اگر این سپر حرارتی کار نکند، خاکستر فضانوردان هم به زمین نخواهند رسید.

سامانه پرتاب فضایی که با نیروی پیش‌ران عظیم ۳۹ مگانیوتن از زمین برخاست تا مدتی پشت سر اوریون ادامه می‌دهد و ده ماهوارک در مدار ماه قرار می‌دهد، هر کدام تقریبا به اندازه جعبه‌ای به ابعاد ۲۰ × ۱۰ × ۳۴ سانتی‌متر و ۱۴ کیلو وزن.

این ریزماهواره‌ها که در مقابل عظمت موشک به چشم نمی‌آیند و حدود هفت ساعت گرد ماه می‌چرخند، نقشی بسیار مهمی در برنامه‌های بعدی دارند، آنها به دنبال رد آب و دیگر منابع ضروری برای سکونت در ماه می‌گردند.

آخرین ماموریت سرنشین‌دار ناسا به ماه، آذر ۱۳۵۱ بود. زمانی که اوریون به اقیانوس آرام می‌افتد (۱۱ دسامبر، ۲۰ آذر)، در سالگرد پنجاه سالگی ماموریت دوازده روزه آپولو ۱۷ خواهد بود.

اگر آرتمیس با موفقت پیش رود، از آرتمیس ۱ تا ۹، بر اساس تخمین‌ فعلی، ناسا اواخر دهه ۲۰۳۰ و شاید هم در دهه ۲۰۴۰ اولین زن و اولین غیرسفیدپوست را به ماه می‌فرستد.

پس از دو بار تعویق، پرقدرت‌ترین موشک ناسا با غرشی مهیب و پرنور در میانه شب از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا عازم ماه شد و چند ساعت بعد اولین تصویر را مخابره کرد، از کره زمین که هر لحظه پشت سرش کوچکتر و دورتر می‌شد.

اولین پرتاب آزمایشی برنامه آرتمیس ۱، دو بار در تابستان به دلیل نقص فنی به تعویق افتاده بود و این بار هم با دو نقص فنی دیگر روبرو شد اما مهندسان پیش از آنکه فرصت از دست برود آنها را برطرف کردند.

آرتمیس برنامه آمریکا و ناسا برای اسکان در ماه است و مرحله اول آن، آرتمیس ۱، امروز با موفقیت انجام شد.

عصر تازه ناسا در اکتشاف ماه؛ پرتاب پروژه آرتمیس به تعویق افتاد

آرتمیس ۱ از یک موشک بسیار پرقدرت به نام «سامانه پرتاب فضایی»، به ارتفاع یک ساختمان ۳۲ طبقه، تشکیل شده و یک محفظه (کپسول) به نام اوریون. اوریون هشت دقیقه بعد از پرتاب از سامانه جدا شد و تقریبا یک ساعت و نیم بعد، به گفته ناسا، با موفقیت در مسیر تعیین‌شده قرار گرفته است. اوریون چهار آنتن‌ خورشیدی‌اش را فعال کرده و با سرعت بیش از ۳۴ هزار کیلومتر در ساعت به پیش می‌رود.

اوریون تقریبا شش روز دیگر از حدود صد کیلومتری سطح ماه می‌گذرد و ۶۴ هزار کیلومتر از آن دورتر می‌رود و شش روز در این مدار دور می‌زند و اطلاعات جمع می‌کند و بعد دوباره به سطح ماه نزدیک می‌شود تا از گرانش آن بعنوان نیروی پیش‌ران استفاده کند و راه برگشت به زمین را در پیش بگیرد و پس از ۲۶ روز و طی بیش از دو میلیون کیلومتر در اقیانوس آرام فرود آید.

اوریون مثل هر محفظه سرنشین‌دار فضایی از دو بخش تشکیل شده، محفظه فضانوردان و بخش تجهیزات. در بخش تجهیرات هر آنچه نیاز است قرار دارد، مثل سوخت، انواع دستگاه‌ها و تجهیزات و باتری‌های خورشیدی و غیره. این بخش را سازمان فضایی اروپا (اِسا) ساخته و پیش از ورود به جو زمین زمین جدا می‌شود و فقط محفظه فضانوردان وارد اتمسفر می‌شود.

اوریون این بار سرنشین ندارد و بجای آن آدمک‌هایی حمل می‌کند، بخصوص برای آزمایش سپر حرارتی‌اش در بازگشت و در عبور از جو زمین با سرعت ۳۸ هزار کیلومتر در ساعت، وقتی که حرارت به سه تا چهار هزار درجه سانتی‌گراد می‌رسد. اگر این سپر حرارتی کار نکند، خاکستر فضانوردان هم به زمین نخواهند رسید.

سامانه پرتاب فضایی که با نیروی پیش‌ران عظیم ۳۹ مگانیوتن از زمین برخاست تا مدتی پشت سر اوریون ادامه می‌دهد و ده ماهوارک در مدار ماه قرار می‌دهد، هر کدام تقریبا به اندازه جعبه‌ای به ابعاد ۲۰ × ۱۰ × ۳۴ سانتی‌متر و ۱۴ کیلو وزن.

این ریزماهواره‌ها که در مقابل عظمت موشک به چشم نمی‌آیند و حدود هفت ساعت گرد ماه می‌چرخند، نقشی بسیار مهمی در برنامه‌های بعدی دارند، آنها به دنبال رد آب و دیگر منابع ضروری برای سکونت در ماه می‌گردند.

آخرین ماموریت سرنشین‌دار ناسا به ماه، آذر ۱۳۵۱ بود. زمانی که اوریون به اقیانوس آرام می‌افتد (۱۱ دسامبر، ۲۰ آذر)، در سالگرد پنجاه سالگی ماموریت دوازده روزه آپولو ۱۷ خواهد بود.

اگر آرتمیس با موفقت پیش رود، از آرتمیس ۱ تا ۹، بر اساس تخمین‌ فعلی، ناسا اواخر دهه ۲۰۳۰ و شاید هم در دهه ۲۰۴۰ اولین زن و اولین غیرسفیدپوست را به ماه می‌فرستد.