جنگ جهانی «سیدی»

در پیش‌بینی این نویسنده فیلم‌های «تصمیم به رفتن» ساخته پارک چان ووک از کره جنوبی، «نزدیک» ساخته لوکاس دونت از بلژیک، «در جبهه غرب خبری نیست» ساخته ادوارد برگر محصول آلمان، «کورساژ» ساخته ماری کروتزر از اتریش و «عنکبوت مقدس» ساخته علی عباسی از دانمارک، شانس‌های اصلی نامزدی اسکار ۲۰۲۳ هستند. حتی در اولویت‌های بعدی او هم جایی برای فیلم هومن سیدی نیست و «آرژانتین۱۹۸۵» از آرژانتین، «دختر ساکت» از ایرلند، «ای‌او» از لهستان، «عمر مقدس» از فرانسه و «باردو» ساخته الخاندرو گونزالز ایناریتو از دیگر فیلم‌هایی است که احتمال حضور آن‌ها در میان پنج‌فیلم نهایی اسکار وجود دارد. عجیب‌تر این‌که فینبرگ حتی برای فیلم‌های اسپانیا، ژاپن، پاکستان و اوکراین کورسوی امیدی درنظر گرفته، اما حتی حاضر نشده اسکار را در دستان هومن سیدی ببیند.

جدا از این‌که چقدر این پیش‌بینی درست است و می‌تواند راهی به واقعیت داشته باشد یا چقدر نویسنده نگاه حب و بغضی و زاویه‌داری درباره نماینده سینمای ایران داشته، ماجرا وقتی جالب‌تر می‌شود که همین هالیوود ریپورتر در مطلب تازه و متأخرتری که در ایسنا منتشر شده، از قضا جنگ جهانی سوم ساخته هومن سیدی را همراه چهار فیلم دیگر جزو پدیده‌های غیرقابل پیش‌بینی اسکار۲۰۲۳ می‌داند. در نگاه اول شاید تناقضی میان این دو مطلب هالیوود ریپورتر درباره فیلم سیدی به چشم بخورد، اما در نگاه دقیق‌تر هم منافاتی بین این نوشته‌ها وجود ندارد، چراکه نوشته فینبرگ به شانس‌های اصلی اسکار بخش خارجی و فیلم‌های پرسروصداتر اشاره دارد و مطلب دومی از پدیده‌های غیرقابل پیش‌بینی می‌گوید، آثاری که تنها نام آشنا در میان آنها، رشید بوشارپ کارگردان فرانسوی و الجزایری با فیلم «برادران ما» به نمایندگی از الجزایر است و باقی نام و نشانی برای ما و احتمالا دیگر مخاطبان سینما در جهان ندارند: انیمیشن «بهار ابدی» ساخته جیسون لوفتوس به نمایندگی از کانادا، «دختر آرام» ساخته کولم بایراد از سینمای ایرلند و «مارس وان» ساخته گابریل مارتینز از برزیل. در مطلب هالیوود ریپورتر آمده که این فیلم‌ها همراه با جنگ جهانی سوم آثاری هستند که می‌توانند برخلاف پیش‌بینی‌ها (از جمله پیش‌بینی نویسنده خودشان اسکات فینبرگ) معادلات بهترین فیلم بخش بین‌المللی اسکار ۲۰۲۳ را تغییر دهند. راستش ما هم می‌خواهیم زور این غیرقابل پیش‌بینی‌ها و مخصوصا فیلم سیدی بر فیلم‌های محتمل‌تر و نام بزرگانی، چون پارک چان ووک و الخاندرو گونزالز ایناریتو و احتمال گرایش سیاسی اسکار و غش کردن سمت فیلم‌های بحث‌انگیز بچربد و پایان جنگ جهانی سوم برای ما ایرانی‌ها خوش باشد. هرچند اکران یک هفته‌ای و به نوعی یواشکی فیلم در پردیس مگامال کمی برای مشتاقان تماشای فیلم، برخورنده و توهین‌آمیز بود، اما نقطه‌های امیدوارکننده‌ای برای تمرکز روی همین غافلگیری وجود دارد، از تعریف کیت بلانشت، رئیس هیات داوران جشنواره فیلم ونیز که در تعریفی غیررسمی گفته بود «من همه فیلم‌ها (در جشنواره ونیز) را دیدم، ولی فیلمی که بیش از همه با من ماند، جنگ جهانی سوم است.» تا درخشش در همین رویداد با دریافت دو جایزه بخش افق‌های جشنواره ونیز و کسب جایزه ویژه جشنواره توکیو.

روزنامه جام جم