فیلیپ، ۳۹ ساله که در تمام عمرش از علاقمندان فوتبال بوده است در چهارمین حضور پیوستهٔ خود در چند جام جهانی اخیر به قطر رفته است.

قطر اعلام کرده است که «به همه علاقمندان خوش‌آمد می‌گوید» اما به گواهی روزشمار خاطرات او، سفر به‌عنوان یک مرد همجنسگرا به کشوری که رابطهٔ افراد همجنس با یکدیگر جرم تلقی می‌شود چالش‌برانگیز بوده است.

سه‌شنبه ۲۲ نوامبر، ساعت ۱۸ـ فرودگاه هیترو ترمینال ۵

در راه رفتن به جام جهانی روسیه در سال ۲۰۱۸ تمام فرودگاه پر از طرفداران فوتبال از سراسر دنیا بود اما امشب فرودگاه حال‌و‌هوای یک روز معمولی را داشت.

من پیش از زمانی که اصلاً بدانم واژهٔ «همجنسگرا» چه معنایی دارد طرفدار تیم فوتبال انگلستان بوده‌ام. اولین خاطراتم از فوتبال به تماشای بازی‌های جام‌ جهانی ۱۹۹۰ در خانهٔ مادر‌بزرگ و پدر‌بزرگم باز‌می‌گردد و یادم می‌آید حق داشتم برای تماشای بازی‌‌های انگلستان تا دیر‌وقت بیدار بمانم.

خوب می‌دانستم که تصمیم سفر به جام جهانی قطر مرا در میان اقلیت طرفداران همجنسگرای تیم ملی فوتبال انگلستان قرار می‌دهد اما اگر راست بگوییم که این بازی‌ها برای همگان است من نمی‌خواهم اجازه دهم زیر‌پا گذاشتن حقوق اقلیت‌های جنسی در قطر مرا از لذت تماشای بازی مورد‌علاقه‌ام باز دارد. من نباید بگذارم میان همجنسگرا بودن و طرفداری از فوتبال ناچار به انتخاب شوم.

می‌دانم به پشت‌گرمی موقعیتی که دارم این حرف را می‌زنم. من به‌عنوان فرد خارجی و غربی از امنیتی برخوردارم که اقلیت‌های جنسی قطر از آن بی‌بهره‌اند. همین موضوع ذهنم را درگیر کرده است.

چهار‌شنبه ۲۳ نوامبر، حدود ساعت ۱۴،۳۰ـ استادیوم بین‌المللی خلیفه

همین الان بعد از اولین بازی با نتیجهٔ ژاپن ۲ آلمان ۱ از استادیوم بیرون آمدم. بازی عالی بود.

اینجا خیلی عجیب‌و‌غریب است. فضای بی‌روحی در استادیوم حاکم است انگار هیچ‌کس نمی‌داند باید چه کند. انتظامات کارش را درست انجام می‌دهد، محوطه‌ای مخصوص بازرسی پرچم‌ها و پلاکارد‌ها پیش از ورود به استودیوم وجود دارد.

پنج‌شنبه ۲۴ نوامبر، ساعت ۱،۱۵

امروز در مترو تابلویی دیدم که روی آن نوشته بود «فوتبال راهی برای احترام به حقوق بشر است» اما سؤال این است که احترام به حقوق کدام بشر؟

نیرو‌های انتظامات و امنیت زیادی در استادیوم حضور دارند بیش از همه مسابقات دیگری که تا‌به‌حال دیده‌ام. چنین فضایی پرسش‌برانگیز است چون فضا هیچ تهدید‌آمیز به‌نظر نمی‌رسد. پس این همه مأمور برای چیست؟

ساعت ۲۰،۱۰ـ سوق واقف (از مراکز خرید مهم دوحه پایتخت قطر)

در یک بار با مرد همجنسگرایی اهل هلند صحبت کردم. او هم مثل من احساس پیچیده‌ای دربارهٔ حضور در این کشور داشت.

من یکی از اپلیکیشن‌های دوستیابی‌ام را باز کردم و چندین پیام از مردان سعودی دریافت کردم. شاید قطری‌ها اینطور نشان دهند که اقلیت‌های جنسی در خاور‌میانه وجود ندارند اما آنها به‌صورت آنلاین وجود دارند و فعال هم هستند.

شنبه ۲۶ نوامبر، ساعت ۰۰،۱۵ـ استادیوم البیت

تازه از تماشای بازی انگلستان و آمریکا فارغ شده‌ام. در نیمه بازی به یکی از طرفداران انگلیس برخوردم که روبان رنگین‌کمان زده بود. از او پرسیدم برای ورود به استادیوم با مشکلی رو‌به‌رو نشده است. از قرار معلوم سه‌چهار نفر از نیرو‌های انتظامات او را دیده بودند اما به او گفته بودند «خوب حالا اشکالی ندارد». من چند طرفدار تیم آمریکا را هم دیدم که شماره‌هایی به رنگ رنگین‌کمانی به پشت پیراهن ورزشی خود داشتند، «نشانه‌های امید» به چشم می‌خورد.

از زمانی که به این کشور آمده‌ام هر گوشه و کناری شعار «فوتبال برای همگان» را دیده‌ام. فکر می‌کنم مسئولان محلی هم لابد آن را باور دارند فقط مشکل اینجاست که اقلیت‌های جنسی طرفدار فوتبال در این «همگان» جای ندارند. آنها شاید دچار همجنسگرا‌هراسی نباشند اما این موضوع در این کشور چنان تابو است که ناچاریم آن را پنهان کنیم.

این یکی از دلایلی است که بسیاری از همجنسگراهای طرفدار فوتبال نتوانستند به این کشور سفر کنند آنها به دلایل قابل‌درک احساس می‌کردند در این بازی‌ها جایی ندارند.

حدود ساعت ۱۴،۳۰ ـ استادیوم الجنوب

پس از پایان دیدار استرالیا و تونس از استادیوم بیرون آمده‌ام.

نیمهٔ بازی، گروهی از طرفداران تیم تونس پرچم بزرگی را برافراشتند که روی آن نوشته بود «فلسطین را آزاد کنید». این شعار اشکالی ندارد اما وقتی مقامات می‌گویند سیاست را از ورزش جدا نگه دارید چطور چنین پرچم بزرگی با وجود همهٔ بازرسی‌ها می‌تواند وارد استادیوم شود.

حدود ساعت ۲۲،۰۰ــ حاشیهٔ شهر دوحه

همراه با گروهی از طرفداران مکزیکی و آرژانتینی و اروپایی بازی فرانسه در برابر دانمارک را تماشا می‌کردیم و جام‌های جهانی را با هم مقایسه می‌کردیم. به نظر من فقط با دیدگاه فوتبالی قطر خوب عمل کرده است و در میدان بازی‌ها هم شاهد بازی‌های خوبی بوده‌ام.

اما با پیام‌هایی مانند «نه به هر‌گونه تبعیض» که نشانهٔ ریاکاری محض است چه می‌توان کرد. من چندین نفر را دیدم که می‌گفتند: «تو اینجا در امان هستی، چرا باید همجنسگرا بودن تو مشکلی باشد؟».

می‌دانم که من نسبت به اقلیت‌های جنسی قطر امنیتی نسبی دارم اما باید جای ما باشید تا بدانید چه دلواپسی‌هایی داریم و چطور احساس طرد‌شدگی می‌کنیم. توصیف این احساسات آسان نیست.

یکشنبه ۲۷ نوامبر، ساعت ۵،۱۵ ــ فرودگاه بین‌المللی حمد دوحه

در آستانهٔ بازگشت به بریتانیا هستم. برای آخرین بار از قطر می‌نویسم.

وقتی قطر در سال ۲۰۱۰ میزبان جام جهانی معرفی شد اعتراضاتی مطرح شد اما بیشتر مربوط به فساد مالی بود نه حقوق اقلیت‌های جنسی. شاید این مقیاسی برای میزان پیشرفت اروپا و بریتانیا باشد.

آیا در بریتانیا هرگز احساس ناامنی کرده‌ام؟ نه، آیا فکر می‌کنم آیا ممکن است در شرایط دیگری نگران امنیت خودم باشم؟ نه فکر نمی‌کنم چنین باشد. اما احساس می‌کنم با آگاهی از آنچه بر سر اقلیت‌های جنسی در قطر می‌آید احساس ناامنی می‌کنم.

به ما می‌گویند «فقط به فوتبال فکر کنید» اما چیزهای مهم‌تر از فوتبال در زندگی وجود دارند.

فیلیپ، ۳۹ ساله که در تمام عمرش از علاقمندان فوتبال بوده است در چهارمین حضور پیوستهٔ خود در چند جام جهانی اخیر به قطر رفته است.

قطر اعلام کرده است که «به همه علاقمندان خوش‌آمد می‌گوید» اما به گواهی روزشمار خاطرات او، سفر به‌عنوان یک مرد همجنسگرا به کشوری که رابطهٔ افراد همجنس با یکدیگر جرم تلقی می‌شود چالش‌برانگیز بوده است.

سه‌شنبه ۲۲ نوامبر، ساعت ۱۸ـ فرودگاه هیترو ترمینال ۵

در راه رفتن به جام جهانی روسیه در سال ۲۰۱۸ تمام فرودگاه پر از طرفداران فوتبال از سراسر دنیا بود اما امشب فرودگاه حال‌و‌هوای یک روز معمولی را داشت.

من پیش از زمانی که اصلاً بدانم واژهٔ «همجنسگرا» چه معنایی دارد طرفدار تیم فوتبال انگلستان بوده‌ام. اولین خاطراتم از فوتبال به تماشای بازی‌های جام‌ جهانی ۱۹۹۰ در خانهٔ مادر‌بزرگ و پدر‌بزرگم باز‌می‌گردد و یادم می‌آید حق داشتم برای تماشای بازی‌‌های انگلستان تا دیر‌وقت بیدار بمانم.

خوب می‌دانستم که تصمیم سفر به جام جهانی قطر مرا در میان اقلیت طرفداران همجنسگرای تیم ملی فوتبال انگلستان قرار می‌دهد اما اگر راست بگوییم که این بازی‌ها برای همگان است من نمی‌خواهم اجازه دهم زیر‌پا گذاشتن حقوق اقلیت‌های جنسی در قطر مرا از لذت تماشای بازی مورد‌علاقه‌ام باز دارد. من نباید بگذارم میان همجنسگرا بودن و طرفداری از فوتبال ناچار به انتخاب شوم.

می‌دانم به پشت‌گرمی موقعیتی که دارم این حرف را می‌زنم. من به‌عنوان فرد خارجی و غربی از امنیتی برخوردارم که اقلیت‌های جنسی قطر از آن بی‌بهره‌اند. همین موضوع ذهنم را درگیر کرده است.

چهار‌شنبه ۲۳ نوامبر، حدود ساعت ۱۴،۳۰ـ استادیوم بین‌المللی خلیفه

همین الان بعد از اولین بازی با نتیجهٔ ژاپن ۲ آلمان ۱ از استادیوم بیرون آمدم. بازی عالی بود.

اینجا خیلی عجیب‌و‌غریب است. فضای بی‌روحی در استادیوم حاکم است انگار هیچ‌کس نمی‌داند باید چه کند. انتظامات کارش را درست انجام می‌دهد، محوطه‌ای مخصوص بازرسی پرچم‌ها و پلاکارد‌ها پیش از ورود به استودیوم وجود دارد.

پنج‌شنبه ۲۴ نوامبر، ساعت ۱،۱۵

امروز در مترو تابلویی دیدم که روی آن نوشته بود «فوتبال راهی برای احترام به حقوق بشر است» اما سؤال این است که احترام به حقوق کدام بشر؟

نیرو‌های انتظامات و امنیت زیادی در استادیوم حضور دارند بیش از همه مسابقات دیگری که تا‌به‌حال دیده‌ام. چنین فضایی پرسش‌برانگیز است چون فضا هیچ تهدید‌آمیز به‌نظر نمی‌رسد. پس این همه مأمور برای چیست؟

ساعت ۲۰،۱۰ـ سوق واقف (از مراکز خرید مهم دوحه پایتخت قطر)

در یک بار با مرد همجنسگرایی اهل هلند صحبت کردم. او هم مثل من احساس پیچیده‌ای دربارهٔ حضور در این کشور داشت.

من یکی از اپلیکیشن‌های دوستیابی‌ام را باز کردم و چندین پیام از مردان سعودی دریافت کردم. شاید قطری‌ها اینطور نشان دهند که اقلیت‌های جنسی در خاور‌میانه وجود ندارند اما آنها به‌صورت آنلاین وجود دارند و فعال هم هستند.

شنبه ۲۶ نوامبر، ساعت ۰۰،۱۵ـ استادیوم البیت

تازه از تماشای بازی انگلستان و آمریکا فارغ شده‌ام. در نیمه بازی به یکی از طرفداران انگلیس برخوردم که روبان رنگین‌کمان زده بود. از او پرسیدم برای ورود به استادیوم با مشکلی رو‌به‌رو نشده است. از قرار معلوم سه‌چهار نفر از نیرو‌های انتظامات او را دیده بودند اما به او گفته بودند «خوب حالا اشکالی ندارد». من چند طرفدار تیم آمریکا را هم دیدم که شماره‌هایی به رنگ رنگین‌کمانی به پشت پیراهن ورزشی خود داشتند، «نشانه‌های امید» به چشم می‌خورد.

از زمانی که به این کشور آمده‌ام هر گوشه و کناری شعار «فوتبال برای همگان» را دیده‌ام. فکر می‌کنم مسئولان محلی هم لابد آن را باور دارند فقط مشکل اینجاست که اقلیت‌های جنسی طرفدار فوتبال در این «همگان» جای ندارند. آنها شاید دچار همجنسگرا‌هراسی نباشند اما این موضوع در این کشور چنان تابو است که ناچاریم آن را پنهان کنیم.

این یکی از دلایلی است که بسیاری از همجنسگراهای طرفدار فوتبال نتوانستند به این کشور سفر کنند آنها به دلایل قابل‌درک احساس می‌کردند در این بازی‌ها جایی ندارند.

حدود ساعت ۱۴،۳۰ ـ استادیوم الجنوب

پس از پایان دیدار استرالیا و تونس از استادیوم بیرون آمده‌ام.

نیمهٔ بازی، گروهی از طرفداران تیم تونس پرچم بزرگی را برافراشتند که روی آن نوشته بود «فلسطین را آزاد کنید». این شعار اشکالی ندارد اما وقتی مقامات می‌گویند سیاست را از ورزش جدا نگه دارید چطور چنین پرچم بزرگی با وجود همهٔ بازرسی‌ها می‌تواند وارد استادیوم شود.

حدود ساعت ۲۲،۰۰ــ حاشیهٔ شهر دوحه

همراه با گروهی از طرفداران مکزیکی و آرژانتینی و اروپایی بازی فرانسه در برابر دانمارک را تماشا می‌کردیم و جام‌های جهانی را با هم مقایسه می‌کردیم. به نظر من فقط با دیدگاه فوتبالی قطر خوب عمل کرده است و در میدان بازی‌ها هم شاهد بازی‌های خوبی بوده‌ام.

اما با پیام‌هایی مانند «نه به هر‌گونه تبعیض» که نشانهٔ ریاکاری محض است چه می‌توان کرد. من چندین نفر را دیدم که می‌گفتند: «تو اینجا در امان هستی، چرا باید همجنسگرا بودن تو مشکلی باشد؟».

می‌دانم که من نسبت به اقلیت‌های جنسی قطر امنیتی نسبی دارم اما باید جای ما باشید تا بدانید چه دلواپسی‌هایی داریم و چطور احساس طرد‌شدگی می‌کنیم. توصیف این احساسات آسان نیست.

یکشنبه ۲۷ نوامبر، ساعت ۵،۱۵ ــ فرودگاه بین‌المللی حمد دوحه

در آستانهٔ بازگشت به بریتانیا هستم. برای آخرین بار از قطر می‌نویسم.

وقتی قطر در سال ۲۰۱۰ میزبان جام جهانی معرفی شد اعتراضاتی مطرح شد اما بیشتر مربوط به فساد مالی بود نه حقوق اقلیت‌های جنسی. شاید این مقیاسی برای میزان پیشرفت اروپا و بریتانیا باشد.

آیا در بریتانیا هرگز احساس ناامنی کرده‌ام؟ نه، آیا فکر می‌کنم آیا ممکن است در شرایط دیگری نگران امنیت خودم باشم؟ نه فکر نمی‌کنم چنین باشد. اما احساس می‌کنم با آگاهی از آنچه بر سر اقلیت‌های جنسی در قطر می‌آید احساس ناامنی می‌کنم.

به ما می‌گویند «فقط به فوتبال فکر کنید» اما چیزهای مهم‌تر از فوتبال در زندگی وجود دارند.