یخرده هم برای خوشامد سایبری ها و دهان گشادها: به پیش بچه های ایرون! پیروزی همین بغل دست شماست!؛ ف. م. سخن - Gooya News

مقدمه لازم:

البته همه ی دنیا را به سایبری ها نسبت دادن کار خوبی نیست. عده ای هم هستند که دهان شان به طور طبیعی گشاد است و هر چه به ذهن شان می رسد، بدون در نظر گرفتن عواقب آن می گویند و می نویسند که البته در جهان مدرن و مجازی ایرادی ندارد و جزو لوازم «تمرین دمکراسی (هاهاها!)» است.

این نویسنده گردن شکسته، چون عادت دارد، هر کاری را به نتایج و عواقب اش بسنجد، گاه دچار زیاده گویی می شود و چیزهایی می گوید که جماعتی را خوش نمی آید.

این جماعت عبارتند از:
-سایبری های حکومت نکبت
-سایبری های مجاهدین خلق نکبت
-سایبری های تجزیه طلبان نکبت
-سایبری های خود رهبر پنداران دلقک!

اما هستند کسان دیگری که زیاد به کنه مطالب نمی روند، و نویسنده و سابقه ی نوشته های اش را نمی شناسند، و برخی با دیدن تیتر، برخی با خواندن پاراگراف اول و برخی دیگر با خواندن سر سری مطلب بر نویسنده رو تُرُش می کنند و او را می نوازند.

احتمالا دوستان می دانند که ف.م.سخن نویسنده سیاسی ست و یک نویسنده سیاسی منتقد. منتقد هم که هست نسبت به «همه» جریان ها و شخصیت هاست نه به گروه و دسته ای خاص.

لذا برخی از خوانندگان که این صفت نویسنده را نمی شناسند، اولا به او می گویند «غرغرو» و ثانیا چون فقط صفر یا صد می دانند چیست دچار پریشانی فکر می شوند و می نویسند این نویسنده تکلیف اش با خودش هم مشخص نیست و به «همه» می پَرَد! :)

مشخص بودن تکلیف در فرهنگ «ایرونی» یعنی این که باید حتما طرف صد در صدی یکی باشی، و اگر از آن یکی هم انتقاد کنی، دیگر باید گفت آدم مریضی هستی که کار ت به این و آن پریدن است.

نخیر! این عین سلامت فکر است که اگر پدر و مادرت هم خطایی انجام دهند، آن خطا را بازگو کنی نه این که زیر فرش جارو کنی.

به هر حال، خوب یا بد، درست یا نادرست، از روی سلامت عقل یا بیماری روانی، نویسنده همین است که هست و همیشه هم آرزو کرده که حق با مخالفان اش باشد و او اشتباه کند (که البته با کمال تاسف چنین اتفاقی تا کنون نیفتاده است).

باری. ما که به قول داش مشدی ها کتک خور مون ملس است، این بار گفتیم به جای نوشتن مطلبی که کتک در پی داشته باشد، مطلبی بنویسیم که خوشایند همگان باشد شاید رستگار شویم! :)

************