چرا ایران بر عدم‌تغییردر مرزهای خود با همسایگان شمالی اصرار دارد؟

خبرگزاری مهر، گروه سیاست- محمد مهاجرانی: در اواسط هفته گذشته جمهوری آذربایجان و ترکیه اقدام به برگزاری رزمایش نظامی با نام «مشت برادری» در نواحی مرزی با ایران از جمله در شهرهای باکو و مناطق آستارا، جبرئیل و ایمیشلی برگزار کرد. بنا بر آنچه که رسانه‌های آذربایجانی بر آن تاکید شد، این رزمایش در پاسخ به رزمایش اخیر نیروهای مسلح کشورمان در مرزهای آذربایجان صورت گرفته است.

اگر بخواهیم به شکل ساده به توصیف منطقه قفقاز جنوبی بپردازیم، این منطقه متشکل از سه کشور آذربایجان، ارمنستان و گرجستان است که از سمت شمال با روسیه و از سمت جنوب با ایران هم‌مرز هستند. سرزمین آذربایجان نیز در دو بخش نخجوان و سرزمین اصلی به پایتختی شهر باکو است که توسط بخشی از خاک ارمنستان منقطع شده است.

بیشتر قفقاز جنوبی معمولاً تحت سلطه مستقیم امپراتوری‌های مختلف مستقر در ایران بوده است. در طول قرن نوزدهم، ایران قاجار مجبور شد این منطقه (در کنار قلمروهای خود در داغستان، قفقاز شمالی) را در نتیجه دو جنگ روسیه و ایران در آن قرن به‌طور غیرقابل برگشت به امپراتوری روسیه واگذار کند.

پس از فروپاشی شوروی و استقلال جمهوری آذربایجان و ارمنستان، منطقه قره‌باغ همواره مورد مناقشه این دو همسایه‌ی شمالی کشورمان بوده است.

اولین نبرد در منطقه قره‌باغ

اولین دوره جنگ قره‌باغ با امضا قرارداد آتش‌بس بیشکک در سال ۱۹۹۴، به پایان رسید و قره‌باغ کوهستانی و شهرهای اطراف آن، اعم از آغ‌دام، جبرئیل، فضولی، کلبجر، قبادلی، لاچین و زنگلان که قلمرو شناخته شده بین‌المللی جمهوری آذربایجان از سوی جامعه بین‌المللی است، به تصرف ارمنستان درآمد.

این درگیری‌ها ناشی از اختلافات در مورد منطقه ناگورنو قره‌باغ است که قلمرو شناخته شده بین‌المللی آذربایجان توسط جامعه بین‌المللی است، این منطقه در حال حاضر توسط جمهوری آرتساخ اداره می‌شود.