نظمی که در بازی بی تماشاگر هم نبود / دربی بدون تماشاچی، به غیر از جایگاه ویژه

به گزارش "ورزش‌سه"، اطراف استادیوم آزادی مثل تمام مسابقاتی که پس از شیوع ویروس ترسناک و مرگبار کرونا شاهدش بودیم بی‌حس و حال و خلوت بود. انگار نه انگار قرار است تا ساعاتی دیگر حساس‌ترین مسابقه فصل فوتبال ایران که همیشه هوادارانشان کری‌های خاصی با هم دارند، برگزار شود. ترافیکی هم اگر بود در بزرگره آزادگان و مسیرهای منتهی به آن بود، نه مانند گذشته که تماشاگرها هر جایی را برای پاک کردن ماشین‌هایشان گیر می‌آوردند تا به بازی برسند.

ورودی در غربی ورزشگاه آزادی با گاردهایی بسته شده بود و فقط به کسانی اجازه ورود داده می‌شد که نامشان در لیستی که یگان ویژه در اختیار داشت وجود داشت. نام من (خبرنگار ورزش‌سه) قرار نگرفته بود و از همینجا انتظاری طولانی برای وارد شدن به ورزشگاه آغاز شد؛ انتظاری که مشاهدات جالب توجهی هم به همراه داشت.

مسئولان برگزاری مسابقه که درنهایت به مانند چند دربی اخیر تصمیم به برگزاری بازی بدون تماشاگر گرفتند، چهار قسمت اصلی را برای کنترل افرادی که قرار بود وارد استادیوم شوند در نظر گرفته بودند؛ ورودی بلوار علی دایی به در غربی ورزشگاه آزادی با حضور افراد یگان ویژه، ورودی در اصلی استادیوم آزادی با نظارت حراست ورزشگاه و یگان ویژه، ورودی قسمت جایگاه ویژه تحت نظارت حراست وزارت ورزش و درنهایت ورودی‌ تونل ورزشگاه که وظیفه کنترل این بخش هم برعهده یگان ویژه گذاشته شده بود. 

طی 2 ساعتی که برای ورود به افراد مختلف ارجاع شدم و به طور عجیبی این فرآیند نزد هر کدامشان انگار از صفر کلید می‌خورد، تکراری‌ترین صحنه ورود افرادی بود که با توصیه یکی از آشنایان به ورزشگاه آمده بودند و وقتی با ممانعت یگان ویژه یا حراست وزارت ورزش و جوانان یا حراست استادیوم آزادی مواجه می‌شدند با یکی دو تماس ماجرا حال می‌شدند و موانع برای ورود آنها کنار می‌رفت ، اما برای برخی مثل خبرنگاران ماجرا به همین سادگی حل نمی‌شد و جالب‎‌تر اینکه یکی از کارشناسان نادو ( ستاد مبارزه با دوپینگ) پس از اینکه نیم ساعت پشت آخرین سد ورود به ورزشگاه یعنی تونل منتهی به چمن منتظر ماند، درنهایت به در اصلی یا همان جایگاه ویژه فرستاده شد. 

وقتی بازی به دقیقه 34 رسید مجوز ورود گرفتم. پرسپولیس که نمایش بهتری از رقیب دیرینه ارائه می‌کرد، با گل گولسیانی از استقلال پیش افتاده بود و مهدی ترابی هم می‌توانست چند دقیقه بعد اختلاف را دو برابر کند. در حال تماشای بازی با موبایل آرام آرام تونل را طی کردم. خیلی تفاوتی نداشت؛ تماشای بازی با آن صفحه هفت اینچی یا دیدن بازیکنان وسط چمن ورزشگاه زیبای آزادی. بدون حضور هواداران خیلی چیزها کم بود.

با گذر از تونل و رسیدن به سکوها اولین چیزی که جلب نظر می‌کرد و توجه همه را در سکوت آزادی به خود جلب کرد، درگیری‌ای بود که در نزدیکی اتاق جایگاه ویژه ایجاد شده بود؛ مسئولان کنترل نظم ورزشگاه از حراست ورزش گرفته تا یگان ویژه و مسئولان حراست ورزشگاه آزادی در بطن این بی‌نظمی قرار داشتند. ورود بی‌رویه افراد غیرمجاز به استادیوم برای تماشای مسابقه سبب پر شدن جایگاه‌های ویژه شده بود. همین موضوع درگیری یکی از مسئولان حراست وزارت ورزش و یگان ویژه را آغاز کرده بود. همهمه و فریاهایی که طرفین درگیری برای توجیه رفتار خودشان رد و بدل می‌کردند با دخالت مقامات بالادستی پس از چند دقیقه تمام شد و دوباره توجه همه به بازی جلب شد تا ثانیه‌های پایانی نیمه اول را دنبال کنند. طی همین مدت استقلال موفق شده بود با ضربه سر چشمی روی ارسال روزبه جعفر سلمانی در دقیقه 30 گل تساوی را به ثمر برساند.

نیمه دوم دربی 99 برخلاف نیمه اول با عملکرد بهتری از سوی استقلال همراه بود و شاگردان ساپینتو در دقیقه 50 گل دوم را با نفوذ دیدنی محبی و ضربه تمام کننده ارسلان مطهری از داخل محوطه جریمه ثبت کردند؛ پس از این گل پرسپولیس برای بازگشت به بازی تلاش کرد و تعویض‌های گل‌محمدی هم در همین راستا بود.

حساسیت بالایی بر بازی حکم‌فرما بود؛ حساسیتی که به دلیل نتیجه مسابقه با تاکتیک‌های محافظه‌کارانه هم همراه نشده بود. گهگاهی فریادهای برخی خبرنگاران در واکنش به اتفاقات مسابقه که تیم محبوب‌شان را مشخص می‌کرد، توجه به اتفاقات مسابقه را بیشتر و دقیق‌تر می‌کرد. درنهایت حملات پرسپولیس برای جبران گل خورده به نتیجه رسید و آنها روی ارسال کرنری دقیق توسط مهدی ترابی با دبل گولسیانی بازی را در دقیقه 89 به تساوی کشاندند؛ گلی که مشابه گل اول سرخپوشان پایتخت در دقیقه 16 با پاس ترابی بود و با تشویق برخی از خبرنگاران پرسولیسی همراه بود تا یکبار دیگر سکوت جایگاه خبرنگاران که خودشان را برای حضور در نشست خبری و میکسدزون آماده می‌کردند شکسته شود.

دربی 99 یکی از زیباترین دربی‌های پایتخت بود و در حالی با تساوی 2 بر 2 تمام شد که بازی زیبایی از سوی هر دو تیم شاهد بودیم؛ جایی که مهم‌ترین جای خالی را باید با کلمه "هوادار" پر کرد. هوادارانی که اگر بودند حداقل باعث می‌شدند تا بی‌نظمی‌هایی که در دقایق پایانی نیمه اول میان برخی مسئولان برگزاری مسابقه ایجاد شده بود توجه همه را در سکوتی که وجود داشت به خود جلب نکند.