آیا حکومت آینده در ایران باید «مشروعیت» داشته باشد؟ زری شمس (زهرا شمس یدالهی) - Gooya News

ما حکومت شاه و شیخ را آزموده‌ایم و با گوشت و استخوان زیان‌های مرگبار این حکومت‌ها را چشیده‌ایم. اکنون زمان آن رسیده که مردمان آزاده و انساندوست ایران حکومتی برپا کنند که در آن آرزوهای برباد رفته‌ی خود را بیابند، حکومتی دموکراتیک و لائیک (لائیسیته به معنای آزادی باورها و دین‌ها، جدایی دین و ایدئولوژی از دولت و حکومت و همه نهادهای وابسته به آن)، حکومتی که خودکامه نباشد و خود را بر هم میهنانمان تحمیل نکند. چنین حکومتی بی گمان از سوی شهروندان پذیرفته و پشتیبانی خواهد شد و روشن است که همگان با دل و جان با آن همراهی خواهند کرد.

از آنجا که ما خواهان دگرگونی‌های بنیادی در جامعه‌ی آینده‌ی ایران هستیم نیاز به این داریم که در تعریف برخی واژه‌های مهم بازبینی انجام دهیم و تا آنجا که می‌شود با توجه به شرایط ویژه‌ی دوران حاضر واژه‌های نوینی برای آن‌ها پیدا کنیم. یکی از واژه‌های حقوقی و سیاسی که همچنان معنا و بار دینی و شرعی دارد واژه‌ی «مشروع» است که در زیر به بررسی آن می‌پردازم.
گفت و گو درباره‌ی واژه‌های legitimacy، légitimité، legitimitet... و پیدا کردن برابر پارسی درست برای آن در ایران آینده بسیار ارزشمند است. در اینجا من بسیار کوتاه و فشرده دیدگاه خود را درباره‌ی این واژه در برابر خوانندگان می‌گذارم تا بتوانیم با یاری یکدیگر درباره‌ی آن پژوهش کرده ومعادل یا برابر دقیق و درست و قابل پذیرشی از آن بدهیم.
مفهوم لژیتیمیته (به زبان فرانسه) سده‌ها است در اندیشه‌ی سیاسی وارد شده است. افلاطون و ارسطو هر یک به گونه‌ای از آن سخن گفته‌اند. فلسفه‌ی افلاطون با سیاست آمیخته است. او در گفت و گو برای «قانون ها» از جمهوری (آرمان شهر) سخن می‌گوید و در آنجا درون مایه‌ی اصلی آن را «عدالت» یا «دادگری» می‌داند. ارسطو هم با بهره گیری از همین گفتار از یکی نبودن پادشاهی، آریستوکراسی و دموکراسی سخن می‌گوید.