مسی من را خیلی دوست دارد؛/ عجیب ترین روایت از فینال جام جهانی قطر

به گزارش "ورزش سه"، شیمون مارسینیاک، داور لهستانی وظیفه قضاوت مهم ترین بازی جام جهانی را بر عهده داشت. جایی که دو تیم فرانسه و آرژانتین به مصاف هم رفتند و در نهایت این جدال هیجان انگیز در ضربات پنالتی با پیروزی آلبی سلسته پایان یافت تا لیونل مسی جام را بالای سر ببرد.

تقریبا یک هفته بعد از فینال جام جهانی مارسینیاک مصاحبه جذابی انجام داده که در اینجا مهم ترین بخش‌های آن را می خوانید.

*چه زمانی فشار بازی فینال به شکل کامل از روی شما برداشته شد؟
در واقع چند روزی می شود که این اتفاق افتاده است. این بازی از نظر روحی برای من بسیار خسته کننده بود. خیلی سخت بود. آماده سازی مثل همیشه بود؛ تجزیه و تحلیل تیم، آدرنالین خوب وقتی در تونل ایستاده اید، سرودهایی که وجود داشت و... این ها چیزهایی هستند که قابل توصیف نیستند. یادم می آید یک بار دوستی را به مسابقه اکستراکلاسا(لیگ لهستان) بردم. کنار تونل نشسته بودیم و او تا امروز از خاطراتش حرف می زند.

ما در مورد یک مسابقه لیگ صحبت می کنیم، چه برسد به فینال جام جهانی که 90 هزار نفر در سکوها حضور دارند.  چنان جوی در بازی وجود داشت که دیدن آن بسیار زیبا بود. خود مسابقه هم عالی بود. برای ما تفاوتی بین بازیکنان وجود ندارد، البته که وقتی یک گل زیبا یا یک اقدام زیبا می بینید، خوشحال می شوید.  

بعد از بازی باید اعتراف کنم که اولین بار بود که از نظر روحی له شده بودم. برخی از تصمیمات سخت به اضافه 120 دقیقه و پنالتی ها. احساس خستگی روحی کردم، احساس کردم سرم درد می کند. در حالی که دیگران در رختکن جشن می گرفتند، من یک لحظه فقط به خودم نیاز داشتم. چند دقیقه ای نشستم و می توانم بگویم از فشاری که به ما وارد شد آب شدم.

*بعد از سوت پایان، می‌خواستید بازی بیشتر طول بکشد یا خوشحال بودید که تمام شد؟
بله و بله، باید صادق باشم دوست داشتم تمام شود. از برخی از داوران همکارم در سکوها شنیدم که دوست داشتند بازی ادامه پیدا کند. این مسابقه آنقدر تماشایی بود که نمی خواستند تمام شود. از سوی دیگر، من از آنچه در زمین اتفاق افتاد آگاه بودم. نتیجه 3-3 در دقیقه 120 و کولو موانی یک موقعیت استثنایی برای زدن گل پیروزی داشت و مارتینز که آن را مهار کرد. اگر او بهتر می زد، بازی می‌توانست 4-3 به پایان برسد. البته زمانی که شما به وقت اضافه می روید ، هواداران خواهان ضربات پنالتی هستند. مردم آن را دوست دارند، حتی اگر فوتبالیست ها اینطور نباشند. خوشحالم که اینطوری تمام شد. با این حال، 120 دقیقه و یک تساوی، نمی دانم عادلانه است یا نه، زیرا اگر بازی را با دقت تماشا کنید، احتمالا آرژانتین بیشتر لایق پیروزی بود. آنها تا دقیقه 75 پیش بودند و تیم بهتری بودند. سپس فرانسوی ها به تساوی رسیدند و در وقت اضافه بهتر بودند. پنالتی ها پایانی عادلانه برای بهترین فینال تاریخ بود.

*آیا احساس می کردید که مسابقه همان طور که می‌خواهید پیش می رود؟
شاید آنطور که من می خواستم نبود، زیرا از ابتدا انتظار نداشتم اوضاع اینطوری پیش برود . در همان دقایق اول باید آدرین رابیو و رودریگو دی پائول را نصیحت می کردم. البته از نظر مدیریتی و شرایط درون زمینی، بله همه چیز همانطور که می خواستم پیش می رفت. می دانستم که مسابقه سختی خواهد بود. همچنین اشتباهات و موقعیت‌هایی وجود داشت که می توانستم یا باید متفاوت رفتار می کردم. وقتی نوبت به حرف زدن از مدیریت این فینال بسیار دشوار می رسد، به خودم بسیار افتخار می کنم و خوشحالم که اینطور شد.

*اولیویه ژیرو چگونه کارت زرد گرفت؟
این یک ناامیدی بود زیرا او در دقیقه 40 تعویض شد. برای یک فوتبالیست این اتفاق، آن هم در فینال جام جهانی یک سیلی است، حتی برای این بازیکنان. راستش من حتی خودم‌ هم نمی‌دانستم این کارت برای چیست. از  بیرون به من گفته شد(اتاق VAR) تا به ژیرو تذکر دهم. وقتی به او نزدیک شدم عذرخواهی کرد و تمام. مقابل محوطه جریمه آرژانتین یکی از بازیکنان فرانسوی خطا کرد. فرانسوی ها فکر می کردند در محوطه جریمه است. مخصوصا نیمکت این تیم. از این رو اعتراضات ژیرو و سایر بازیکنان شروع شد. وقتی به آنها توضیح دادم که خطا بیرون از محوطه جریمه رخ داد، آنها متوجه شدند که اشتباه از خودشان بوده است.

*بعد از بازی با ژیرو و بقیه فرانسوی ها صحبتی داشتی؟
آره. هوگو لوریس اولین کسی بود که به ما نزدیک شد.  خیلی از هم تشکر کردیم. دومی ژیرو بود که همیشه رابطه خوبی با او داشتم. ما هیچ وقت مشکلی نداشتیم. از هم تشکر کردیم و او هم اعتراف کرد که مسابقه بسیار سختی بود. نفر سوم کیلیان امباپه بود که احتمالاً بیشترین تأثیر را داشت.

بعد از کاری که انجام داد، حتی سه گل و عنوان بهترین گلزن هم خوشحال نبود. حتی پس از دریافت جایزه بهترین گلزن جام جهانی هم می‌توانستید ببینید که چقدر ناراحت است. من بابت عملکردش به او تبریک گفتم، به او گفتم متاسفم که باخت. او با بی قراری مرا در آغوش گرفت. همدیگر را در آغوش گرفتیم و به او گفتم نگران نباش چون هنوز چهار سال دیگر وقت دارد و تمام.

*کار با بزرگترین ستاره ها در زمین چگونه است؟ آیا آن ها بلافاصله سبک شما را قبول می کنند؟
آره. اول از همه، بازیکنان می دانند که من کی هستم.  بارها برای آن ها قضاوت کرده ام. فکر می کنم مسی و امباپه تا حدودی من را دوست دارند. تصمیمات پیش بینی شده و مورد انتظار بود. وقتی پنالتی اعلام کردم، بازیکن مقصر سرش را پایین نگه داشت و اعتراضی مطرح نشد. در برخی از سطوح، گاهی اوقات ما چندین بار در فصل یکدیگر را ملاقات می کنیم؛ چه تیم‌ ملی باشد و چه مسابقات باشگاهی. بازیکنان هم درباره ما نظراتی دارند و باید با آن روبرو شویم.

این که من فینال جام جهانی را قضاوت کردم، به این دلیل نیست که اهل لهستان هستم و کسی من را خیلی دوست دارد، بلکه ما مستحق آن بودیم. همچنین بازیکنان هم مسابقات دیگر را دنبال می کنند و در مورد عملکرد داور صحبت می کنند. بعد از بازی فرانسه-دانمارک و آرژانتین-استرالیا نظرات بسیار جالبی شنیدیم. این هم باعث می‌شود بازیکنان به من اعتماد زیادی داشته باشند.

*زمانی اشاره کردید که مسی از آن دسته بازیکنانی است که خیلی کم در زمین صحبت می کند. در طول این تورنمنت اوضاع چگونه بود؟
می توانم ببینم که به نظر می رسد او مرا دوست دارد و من را می پذیرد. من هم این چنین فکر می‌کنم. وقتی در تونل با آرژانتینی‌ها صحبت می‌کردم، او اول از همه آمد. من همه چیز را توضیح دادم، اگرچه لئو خیلی خوب انگلیسی صحبت نمی کند. من می توانم ببینم که او احتمالاً سبک من را قبول کرد. متوجه هستم که دو فصل است که در سطح بسیار خوبی بوده ایم. ما فقط بازی‌های مهم را قضاوت می کنیم و در عین حال هیچ لغزشی نداشتیم، بازیکنان هم این را می دانند. این به ما در قضاوت‌های بعدی کمک می کند.

*ما در مورد تغییر کردن لئو مسی صحبت کردیم اما آیا شیمون مارسینیاک هم در طول چهار سال گذشته پس از جام جهانی روسیه تغییر کرده است؟  آیا می توانید بگویید که شما یک مرد متفاوت هستید، یک داور متفاوت؟
اول از همه، من بسیار آرام تر و خیلی با تجربه تر هستم. این نه تنها تجربه یک داور، بلکه تجربه یک زندگی است. من چهار سال بزرگتر هستم. در آن زمان، من پسر جوانی بودم که فکر می کردم قرار است دنیا را تصاحب کند و هر اتفاقی ممکن است بیفتد. من در مورد اولین تورنمنت کمی سرسخت بودم و به من تجربه زیادی داد. موقعیت‌های سخت و کارهایی را که می توانستم بهتر انجام دهم را به یاد می آورم. در زندگی شکست ها به بهترین شکل به یاد می آیند. اگر بتوانید نتیجه گیری کنید و کاری بهتر انجام دهید، فقط نکات مثبت وجود خواهد داشت. البته من رفتن به روسیه را شکست نمی‌دانم. من آن را یک ناامیدی جزئی می نامم.

*آیا احساس می کنید که زندگی شما تغییر زیادی کرده یا در شرف تغییر است؟
من این را چند بار شنیده ام. این را هاوارد وب هم در یک‌ تماس تلفنی بعد از فینال به من گفت. او گفت شیمون، باید بفهمی که زندگی ات دیگر مثل سابق نخواهد شد. من دقیقاً نمی دانستم منظور او چیست. او به من تبریک گفت که باشگاه داوران نخبه اروپایی پیوستم زیرا تاکنون 16 داور اروپایی فینال جام جهانی را قضاوت کرده اند. اکنون متوجه می شویم که به چیز بزرگی دست یافته ایم. خواهیم دید که چقدر زندگی من را تغییر می دهد. من می‌خواهم همان شیمونی باشم که هستم. من خانواده و دوستان خوبی دارم. چهار، پنج سال پیش، بعد از قضاوت‌های عالی شاید پرواز نمی کردم اما شور و شوق اغراق‌آمیزی وجود داشت. امروز 41 سال دارم. من یک مرد، پدر، شوهر و داور با تجربه هستم. می دانم چه زمانی شاد باشم و چه زمانی کار کنم. من هیچ مشکلی با آن ندارم.

*در این کریسمس و برای سال آینده چه آرزویی دارید؟ فینال لیگ قهرمانان؟
من یک داور کامل هستم.  بعد از فینال جام جهانی چه چیز دیگری می توانید بخواهید؟ البته من هنوز با انگیزه هستم و فکر می کنم کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد.  فینال لیگ اروپا، لیگ قهرمانان اروپا، قهرمانی اروپا که سال گذشته بیماری آن را از من گرفت. مهمترین چیز این است که من سالم بمانم و در این راه مشکلی برایم به وجود نیاید. اگر هیچ مشکلی برای سلامتی وجود نداشته باشد، پس با این تجربه، رویکرد بالغ و آمادگی، می توانیم به هر چیزی برسیم.