«المستشارُ مؤتَمن»

جمع‌نشینی اصحاب فکر و ارباب خرد و البته همنشینی با ارباب خرد، رفتاری توصیه شده در آیین شکوهمند و فرجام‌اندیش اسلام است، چرا که هم افزایی اندیشه و عقل و بهره‌وری از خرد جمعی را به همراه دارد.

در این میان، صاحب منصبان و متولیان امر، خاصه در امور فرهنگی و اندیشه محور، به این همنشینی نیاز بیشتری دارند. همچنان که گاهی این خُلق و خَلیقه نیکو از امیران و وزیران مملکت اسلامی ما به جا می‌آید. این گونه بود وقتی در روز چهارشنبه ،۷ دی۱۴۰۱ در گرد یک میز با رئیس سازمان صداو سیمای کشور، معاون استان‌ها و مدیر کل روابط عمومی آن سازمان و یکی دو مدیر دیگر نشستیم، سخنان سنجیده و مطالبات بایسته‌ای با پاسخ‌ها و پذیرش‌هایی پسندیده‌تر به بیان آمد. البته نگارنده شاید در چنین مجالسی کم ننشسته باشد اما این بار، هم‌سُخنی، هم‌سِنخیِ دیگر گونه‌ای داشت.

معقول و متین و سنجیده سخن گفتن و با روی باز از منتقدان استقبال کردن و وعده بیجا ندادن و ژست فرادستی نگرفتن همه عطری بود، خوش و شامه‌نواز که از آن محفل برمی‌خاست. بی گمان اگر حدیث « اُحثوا التُّراب فی وجهِ المَدّاحین» خاک بر دهان مجامله نمی‌کرد بیش از این از صفای حضور فرنشینِ فروتنِ صدا و سیما می‌گفتم و حظ این دیدار را شکرآگین‌تر باز می‌نمودم. همگان هم می‌دانند که من از نان معلمی امرار معاش می‌کنم و تقریبا پنج سال است که از حضور در شبکه استانی فارس هم محرومم، پس جای هیچ مداهنه‌ای هم نیست. اما تمام عمرم با دل همسفر بوده‌ام، بحمدا...! حرف دلم را هم کتمان مزوّرانه نمی‌کنم، گرنه به قول طالب آملی « لب از گفتن چنان [می] بستم که گویی،. دهان بر چهره زخمی بود و به شد!!» خدایشان پایدار و برقرار و سرفراز بدارد.