کتلت اسلامی از نگاه روشنفکری دینی نوشته ی دکتر عبدالکریم سروش؛ ف. م. سخن - Gooya News

بنام خدا

این کتلت نیست؛ به خدا این کتلت نیست، نیست!

جور از خوردن بود کم کن ز خور
یا نپز کَتلَت گریزان شو ز خور
چون بخوردی می (mi) بخور کَتلَت تو پُر
دخل را خرجی بباید خرجِ کتلت هم جور

یک سال پیش بود که موشکی وحشی، از قوم و قبیله ای وحشی، تومار حاج قاسم را در هم پیچید و آرامش از کشور ما رخت بر بست. دیوان با پهپاد و مهواره به سراغ اش آمدند و وحشت ها بر جان حاکمان ایران افکندند. او را تبدیل به زغالکی خشک کردند تو گویی هرگز گوشت نرم و آبداری نبوده است.

انیرانیان و تیرانیان و کنعانیان، بر دست باقی مانده ی او که مزین به انگشتری عقیق بود، پایکوبی ها کردند و بر آن زغال زمخت و تیره نام کتلت نهادند.

سالی نگذشت که قصه کتلت جهانگیر شد و دین باوران غمگین اشک ریزان گفتند «خدا از آنان نگذرد».

باری سرداری بود که خوب یا بد در راه اسلام می کوشید و جان در طبق اخلاص نهاده لباس رزم می پوشید.

اما سامریان به دور گوساله ای دست ساز به رقص و پایکوبی مشغول بودند و در حالی که قطعه ی باقی مانده از آن اسلام گستر دلاور در دست داشتند با شعار این گل پر پر ماست هدیه به رهبر ماست، به خنده و استهزا می پرداختند.