اصلاح‌طلب یا انقلابی؟ / کابینه «بازرگان»، اولین دولت قربانی انقلابی‌ها

«ای بختیار لر، توبه کن بشو حر» سخنی بود که مهدی بازرگان در دانشگاه تهران و طی یک سخنرانی خطاب به شاپور بختیار، نخست‌وزیر محمدرضا شاه پهلوی بیان کرد، آن‌هم فقط چند روز پس از آنکه شورای انقلاب به فرمان امام تشکیل دولت موقت را در ۱۵ بهمن ۵۷ اعلام کرده و بازرگان به‌عنوان نخست‌وزیر آن از امام حکم گرفته بود(خاطره از مهدوی کنی در گفت‌وگو با سایت جامعه روحانیت مبارز /۱۷ بهمن ۱۳۸۷).

سخنی که به‌وضوح تشتت در جبهه ملی را نشان می‌داد. جبهه‌ای که سه نفر از سران آن یعنی «داریوش فروهر»، «کریم سنجابی» و «شاپور بختیار» یک‌سال‌ونیم قبل در خردادماه ۱۳۵۶ نامه‌ای را به شاه وقت نوشته بودند و خواهان اصلاحات و پیگیری آن، پایان دادن به استبداد و تمکین به مشروطیت شدند و سنجابی و فروهر سال‌ها بعد در پروژه تاریخ شفاهی دانشگاه هاروارد اذعان کردند این نامه به قلم «مهدی بازرگان» بوده است. اصلاح‌طلبانی که یکی نخست‌وزیر دولت مستعجل در روزهای آخر حکومت پهلوی و آن سه تن دیگر نخست‌وزیر و وزرای امور خارجه و کار و امور اجتماعی دولت موقت انقلابیون شدند. در سالگرد درگذشت بازرگان نگاهی خواهیم داشت به سیر فعالیت سیاسی و نوع نگاه او در بازه‌های زمانی مختلف در پیش و پس از پیروزی انقلاب.