برگ هایی از زندگی سیاسی دکتر شاپور بختیار ـ جوانی، تحصیلات، مبارزه با نازیسم، علی شاکری زند - Gooya News

تاریخ به روال معمول نوشتهی فاتحانی بوده که همواره کوشیده‌اند تا حوادث آن را رخدادهای محتوم و اجتناب‌ناپذیری بنمایانند که در جهت تحقق سرنوشت از پیش تعیین‌شده ی آنان حرکت‌ می‌کرده‌است.
الیاس کانِتی

***

بختیار یک شخص نیست؛ یک راه است؛ راه امروز و آینده‌ی ایران.
شاپور بختیار یکی از فرزندان استثنائی ایرانزمین است که، درست به این دلیل که در انجام رسالت تاریخی بزرگ خود در جلوگیری از سقوط ایران در پرتگاه اسارت به کامیابی فوری دست‌نیافت و، به‌عکس، همان کسانی که وی برای ممانعت از سلطه‌ی مرگبارشان بر ملت ایران به میدان رفته‌بود بر آزادیخواهان و ایراندوستان غلبه‌یافتند و بر هستی ما مسلط شدند، نقش عظیم و منحصر به فرد او در تاریخ این کشور و این ملت بسیار ناشناخته ماند. اگر چه با گام عظیمی که در جهت نجات کشور برداشت نام او دیگر برای همیشه از صفحات تاریخ این کشور نازدودنی گردید و کسی یارای به فراموشی سپردن آن را ندارد اما نظام سفاک حاکمی که پس از دولت ملی او، آخرین دولت قانونی مشروطه‌ی ایران، بر کشور حاکم شد، افزون بر چند بار اقدام به قتل او که سرانجام در آن موفق گردید، همه‌ی توان خود را نیز برای محو نام او از حافظه‌ی ملی ما بکار‌برده‌است و می‌برد.
شاپور بختیار پس از آغاز زندگی اجتماعی خود با مبارزه‌ی سیاسی از همان ابتدای جوانی، نخست به نفع جمهوریخواهان اسپانیا و علیه کودتاچیان ژنرال فرانکو، و سپس علیه ارتش اشغالگر نازی در کشور فرانسه، مبارزاتی که به هنگام تحصیلات دانشگاهی در فرانسه بدانها گام‌نهاده‌بود، به میهن بازگشت و به حق داوطلب تدریس در دانشگاه تهران در رشته‌ی حقوق شد. اما به‌دنبال گزینش کس دیگری بجای او (نک. دورتر)، و پس از اشغال سمت‌هایی در وزارت کارِ نوبنیادِ کشور در شهر مهم کارگری اصفهان، و سپس آبادان، شهر کارگری دیگر آن زمان ایران که به‌علت وجود پالایشگاه نفت کشور و ستمی که از سوی شرکت نفت بر کارگران می‌رفت، موقعیت حساسی داشت، سمت‌های معاونت و سپس کفالت همین وزارتخانه را در دومین دولت دکتر مصدق به عهده گرفت. او پس از سقوط دولت ملی در نتیجه‌ی کودتای ۲۸ مرداد نیز سالیان دراز، گاه آزاد و گاه زندانی، نبرد در راه بازگشت به مشروطیت واقعی و استقلال کشور را با سرسختی کم‌نظیری دنبال‌کرد؛ تا روزی که، پس از یک ربع‌قرن مبارزه‌ی سرسختانه علیه حکومت فردی، در سخت‌ترین اوضاع، در حالی که کشور را بر لب پرتگاه نابودی می‌دید، به‌منظور پیشگیری از این خطر مهیب حاضر شد سمت نخست‌وزیری را به‌امید برقراری حکومت قانون و عدالت بر عهده گیرد؛ و هرچند در آن زمان نتوانست بر خطر بزرگی که بیشتر از هر کس بدان پی‌برده و به‌حق از آن بیمناک بود فائق‌آید، اما با قبول رسالت تاریخی جسارت‌آمیز و استثنائی خود رَدّپایی جاودانه، برای نشان‌دادن راه مبارزات آینده و به‌نشانه‌ی زنده بودن و آزادگی ایرانی، برجای‌گذارد.