سخنی با بچه های داخل ایران و خداحافظی «ف.م.سخن» از نوشتن در باره سیاست روز؛ ف. م. سخن - Gooya News

قبلا نوشتم که برای سرنگون کردن حکومت نکبت اسلامی، تنها به پا خاستن شما جوانان و مردم داخل ایران کافی نیست و اگر حرکت های اعتراضی داخل کشور، بدون رهبری و برنامه ریزی باشد قطعا با سکون و نرسیدن به هدف اصلی که سرنگونی حکومت است مواجه خواهد شد.

فضای اختناق در داخل ایران و سرکوبگری وحشیانه ی حکومت نکبت، حضور این رهبری در داخل ایران را غیر ممکن کرده و عمده ی هدایت و برنامه ریزی حرکت های اعتراضی باید از خارج از کشور صورت پذیرد.

یکی از شعارهای یاوه ای که در روزهای اعتراضات اخیر بر سر زبان ها انداخته شد، این بود که همه ی ما رهبر هستیم و این شعاری ست که معنای واقعی آن این است که من ی که این شعار را بر سر زبان ها می اندازم، خودم رهبر هستم.

خود رهبر پنداران با وجود این که از وزن خود در جامعه ی ایران مطلع هستند به دو عامل تکیه می کنند که یکی تعداد «میلیونی»ِ دنبال کنندگان شان در فضای مجازی ست و دیگری ارتباط داشتن با قدرت های خارجی و برنامه ریزی این قدرت ها برای حکومت آینده ی ایران.

این که فالوئرهای میلیونی چگونه در فضای مجازی به دست می آید و این که قدرت های خارجی با دستگاه های تبلیغاتی شان چه برنامه ریزی ها برای مطرح کردن این مگس وزن های عرصه ی سیاست صورت می دهند موضوع بحث مفصل ی است که جای آن اینجا نیست و امیدواریم نویسندگان مسوول در قبال مردم در این خصوص روشنگری کنند.

به عنوان مثال فردا مشخص خواهد که چه کسانی به عنوان اپوزیسیون ایران، در کنفرانس سالانه ی امنیتی مونیخ که به نوعی مانند کنفرانس گوادالوپ می تواند آینده ی سیاسی کشورمان را رقم بزند حضور خواهند یافت و همین کافی ست تا خطوط کلی برنامه ی خبیثانه ای که قدرت های بزرگ جهانی برای آینده ی کشور ما در نظر گرفته اند مشخص شود. این برنامه اگر برای ما مردم ایران خبیثانه است، برای کشورهای بزرگ جهان موضوعی ست کاملا مشروع و طبیعی که تغییر حاکمیت ایران را بر اساس منافع خود حساب شده می خواهند.