عوامل تضعیف کننده جنبشِ اعتراضی ایران، شاهرخ بهزادی - Gooya News

فرهاد خسرو خاور، پژوهشگر در مؤسسه مطالعات عالی علوم اجتماعی پاریس در مقاله ای که روز جمعه ۱۷ فوریه در روزنامه فرانسوی "لوموند"منتشر شد، ابراز تاسف می کند که جنبش اعتراضی ایرانیان علیه رژیم اسلامی به دلیل کمبود حمایت های گسترده در حال تضعیف است. این جامعه شناس، سرکوب گسترده رژیم، فقدان رهبری و سازماندهی، عدم شکل گیری یک اتحاد واقعی بین نیروهای اپوزیسیون خارج از کشور و خصوصاً ترس و هراس رژِیم های عربی همسایه ایران از سرایت این جنبش به این کشورها و همچنین قدرت های غربی که به جای حمایت گسترده از جنبش اعتراضی مردم ایران از رویکرد این کشورها حمایت می کنند- و تنها بر روی تحریم های مالی و سیاسی علیه رژیم اسلامی شرط بندی می کنند- را از عوامل عمده تضعیف کننده جنبش اعتراضی در ایران می داند. یادآور می شوم که تحلیل ارائه شده در این مقاله در باره جنبش انقلابی کنونی ایران نظرات آقای خسرو خاور را بازتاب می دهد و اینجانب در باره تمام موارد مطرح شده در این مقاله با ایشان موافق نیستم. در نگاه من کاهش اعتراضات در چند هفته گذشته نشانگر فروکش کردن جنبش نیست.

پیش تر در پاسخ به نگرانی های علی واعظ، مدیرِ بخشِ ایران در گروه بین المللی بحران بر این موضوع تأکید کرده بودم که حتی اگر مشاهده شود که این جنبش ظاهراً در چند هفته گذشته شتاب و گستره پیشین خود را از دست داده است، نباید نگران شد. این یک امر موقتی است. در همین رابطه پس از چند هفته آرامش نسبی در زمینه تظاهرات علیه رژیم، مردم شهرهای مختلف ایران در شامگاه پنجشنبه ۲۷ بهمن با وجود حضور سنگین نیروهای سرکوبگر، به صورت گسترده به خیابان‌ها آمدند و یکبار دیگر با سر دادن شعارهایی عزم خود را برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی نشان دادند. باری، جنبشی که اکنون جریان دارد، مانند دریا است. جزر و مد دارد. ولی این جنبش تا رسیدن به اهداف خود متوقف نخواهد شد.

خود آقای فرهاد خسرو خاور به عنوان یک جامعه شناس نیک می داند که جنبش کنونی در ایران، یک جنبش اجتماعی است که در حال مبدل شدن به یک جنبش بزرگ اجتماعی-انقلابی است. این جنبش بر بستر تحولات عمیقی جریان دارد که طی چهاردهه گذشته با دید تیز نگر اجتماعی در ایران قابل مشاهده است. بی اعتبار شدن نهادِ دین و روحانیت از جمله این تحولات اجتماعی است. حسن محدثی، جامعه شناس مقیم ایران در این باره می گوید:« نهاد دین برای نخستین بار در تاریخ ایران اقتدار اجتماعی خود را از دست داده است و در همین حال سازمان روحانیت جایگاه اجتماعی خود را از دست داده است... تحولاتی که در نهادها در ایران مانند خانواده و دین رخ داده، بسیار بزرگ است...»