ترانه ساده عاشقانه / گزارش: راز سرود تو هرگز قدم نخواهی زد

یک شب اروپایی و آنفیلدی که قرار است میزبان قهرمان اروپا باشد. اما خاص بودن این بازی فقط در تکرار فینال فصل گذشته خلاصه نمی شود، بلکه قوهای سپید برای اولین بار از سال برای اولین بار از سال 2014 در حضور تماشاگران پرشور لیورپول  به مصاف لک لک های مرسی ساید خواهند رفت.
درست قبل از شروع بازی 50 هزار طرفدار لیورپول یکصدا سرود "تو تنها قدم نخواهی زد" را فریاد می زنند و با شال های برافراشته همه چیز در آنفیلد به مدت 100 ثانیه متوقف می شود.این سرود آنقدری جذاب هست که کارلو آنچلوتی سرمربی رئال مادرید در کنفرانس خبری پیش از بازی گفت: "باشگاه لیورپول من را هیجان زده می کند، جوری که انها سرود "تو نمها قدم نخواهی زد" را میخوانند باورنکردنی است. قبل از شروع بازی می خواهم زودتر وارد زمین بشوم و سرود خواندن آنها رو از نزدیک تماشا کنم."

تعریف و تمجید شخصیتی مثل کارلتو نشان می‌دهد این سرود و آنفیلد چقدر باهم پیوند عمیقی دارند. 
اما ریشه این سرود به قرن بیستم و در مجارستان بر می گردد. در آغاز قرن بیستم "فرانس مولنار" نمایشنامه نویس و روزنامه نگار مجارستانی، نمایشنامه ای در باب عشق محکوم به شکست نوشت و بر روی صحنه برد. نام این نمایشنامه "لیلیوم "بود. اما این اثر مولنار مورد استقبال عموم قرار نگرفت و با شکست مواجه شد. 
با این حال با گذر زمان دنیای هنر به ارزش این نمایشنامه پی برد. و به مدت دو دهه این اثر در سالن های مختلف به اجرا در می آمد. و بازیگر های معروفی چون اینگرید برگمن (برنده سه اسکار) در آن ایفای نقش کردند. 
با اینکه از این نمایشنامه اقتباس های مختلفی ساخته شد ولی مولنار هیچ وقت موافقت خودش را با اپرا کردن این اثر اعلام نکرد. اما در سال 1945 دو آهنگساز نابغه آمریکایی به نام های "ریچارد راجرز" و  "اسکار همرستین" موفق شدند موافقت مولنار رو برای ساخت اپرایی از این نمایشنامه بدست بیاورند. آنها (ریچارد راجرز و اسکار همرستین) نام اثر ساخته شده را "تو تنها قدم نخواهی زد" گذاشتند و هنگامی که "کریستین جانسون" رهبر ارکستر متروپولیتن به این قطعه گوش داد آنقدری تحت تاثیر قرار گرفت که گفت:«این یک آهنگ معمولی نیست یک روحی در این اثر وجود دارد که حتی زمانی که  که آهنگ به پایان می رسد شما می توانید حس و حال آن را حس کنید.»
به لحاظ شعری و موسیقیایی YNWA یا "تو تنها قدم نخواهی زد" بازتابی بر روزهای سخت، مرگ و سرپیچی انسان از معبود است. این اثر از دو بخش تشکیل شده است. بخش اول زمانی که "بیلی بیگلو" شخصیت اصلی نمایشنامه لیلیوم به دنبال سرقتی ناموفق می میرد و بخش دوم و پایانی، زمانی که روح بیلی بیگلو به زمین باز می گردد تا شاهد فارغ التحصیل شدن دختری باشد که هرگز نمی شناخته.

 دو نکته مهم درباره این قطعه موسیقی وجود دارد: یک، چون این آهنگ در اواخر جنگ جهانی دوم شاخته شده است از لحاظ ساختاری، آهسته و مالیخولیایی هست که از حال و هوای آن روزها نشئت گرفته شده. دو، شما در هیچ کدام از بخش های این آهنگ نمی توانید نشانه ای پیدا کنید که در آن به فوتبال اشاره شده است.
اما باعث و بانی انتقال این آهنگ به بندر لیورپول و تیم لیورپول گروه موسیقی "جری اند پیس میکر" (gerry and the pacemakers) بودند. گروهی چهار نفره که اسپانسری آن برعهده "براین اپستین" بود. اگر بخواهید درباره اپستین بدانید باید  بگیم همان شخصی بود که باعث شکل گیری گروه "بیتلز" (The Beatles) شد.
در سال 1963 آهنگ How do you it و چندی بعد آهنگ I like it از گروه (gerry and the pacemakers) در صدر آهنگ های پاپ چارت بریتانیا جای گرفت. همزمان در ورزشگاه آنفیلد قبل از هر مسابقه 10 آهنگ برتر چار پخش می شد.
بعد از آنکه دو آهنگ گروه (gerry and the pacemakers) در رتبه نخست چارت بریتانیا قرار گرفت این گروه برای هتریک در رتبه نخست چارت به یک آهنگ دیگر هم نیاز داشتند و "فردی مارسدن" یکی از اعضای گروه پیشنهاد داد تا آهنگ YNWA رو بخوانند.
خود مارسدن درباره انتخاب این آهنگ می گوید:«اولین بار که این اپرای این آهنگ رو تماشا کردم به شدت تحت تاثیر قرار گرفتم و تصمیم گرفتیم که نسخه راک اند رول این آهنگ رو با گروه اجرا کنیم. نتیجه این شد که همه تماشاگران به شدت تحت تاثیر قرار گرفتند و دیوانه بار ما را تشویق می کردند. نتیجه این شد که زمانی که میخواستیم اولین آلبوم خودمان را بسازیم تصمیم گرفتیم آهنگ YNWA را در آن کار کنیم. به آهنگساز گفتیم که این قطعه را برای ما تنظیم کند. آن زمان دومین آهنگ ما یعنی I like it در رتبه نخست چارت قرار داشت و ما قصد داشتیم  برای هت تریک در رتبه نخست آهنگ YNWA را منتشر کنیم. وقتی این موضوع را با تهیه کننده در میان گذاشتیم به شدت با آن مخالفت کرد و گفت ریتم آهنگ بیش از حد کنده. ولی در نهایت توانستیم رضایت او را برای انتشار این آهنگ جلب کنیم. و نتیجه این شد که YNWA به رتبه نخست چارت بریتانیا رسید.»

این آهنگ در سال 1963 منتشر شد و به مدت یکماه در رتبه نخست چارت بریتانیا قرار داشت. و همین امر باعث شد تا تماشاگران حاضر در آنفیلد بتوانند از نظر شعر و ملودی به این آهنگ عادت کنند و بتوانند به خوبی با آن ارتباط برقرار کنند.
ماردسن در مصاحبه دیگری گفت:« وقتی که آهنگ از لیست 10 آهنگ برتر خارج شد از لیست پخش حذف گردید اما در مسابقه بعدی تماشاگران حاضر در جایگاه KOP یکصدا فریاد زدند پس آهنگ ما کجاست؟ و مسئولین استادیوم هم مجبور شدند دوباره آن را پخش کنند.»
اما شاید نقطه عطف برای این سرود در فصل 64-1963 رقم خورد. جایی که تیم لیورپول به همراه مربی کاریزماتیک خود یعنی بیل شنکلی توانست پس از 17 سال قهرمانی لیگ را بدست بیاورد.. اتفاقی که یکبار دیگر در سال 1966 تکرار شد. علاوه بر اینها در سال 1965 آنها توانستند قهرمانی جام حذفی را بدست بیاورند و تیم اورتون( دیگر تیم شهر لیورپول) موفق شد در سال 1963 قهرمانی لیگ برتر رو بدست بیاورد و در سال 1965 هم قهرمان جام حذفی شدند. همین قهرمانی های متوالی باعث شده بود تا شهر، موسیقی و باشگاه لیورپول شهرت جهانی پیدا کند.
در تور آمریکا که در سال 1964 تیم بیل شنکلی به  بزرگترین برنامه تلوزیونی آمریکا(Ed Sullivan) دعوت شدند و در آنجا آهنگ YNWA را به همراه گروه (gerry and the pacemakers) همخوانی کردند. در پایان این برنامه بیل شنکلی به گروه (gerry and the pacemakers) می گوید: ما به شما تیم دادیم و شما به ما آهنگ دادید.
با شروع دهه 80 میلادی که قدرت لیورپول به اوج خود رسیده بود این آهنگ بیشتر از قبل مورد توجه قرار گرفت و با گوشت و روح باشگاه گره خورد.

زمانی که یکسال بعد بیل شنکی درگذشت مارسدن در مراسم یادبود ای سرمربی فقید آهنگ YNWAرا به زیبایی هرچه تمام اجرا کرد.
چندی بعد باشگاه لیورپول اقدام به نصب دروازه ای به نام بیل شنکلی در بخش ورودی آنفیلد کرد. دروازه ای که شما عبارت "تو تنها قدم نخواهی زد" را در بالای آن می بینید. از آن موقع تا حالا این آهنگ در ورزشگاه تیم های سلتیک، روتردام، دورتمند و ماینز شنیده شده. این اتفاق برای یورگن کلوپ بسیار خوشحال کننده بود تا جایی که یورگن در بدو ورود به لیورپول در سال 2015 گفت:« من عاشق فوتبال و سنت های آن هستم. در آلمان فقط دو باشگاه قبل از بازی سرود YNWA را می خوانند. باشگاه های ماینز و دورتمند. و اگر راستش را بخواهید احساس می کنم که به مکان اصلی آمدم.»

سینا بخشی