ایران، دشمن‌تراشی و دوست‌یابی امروز و دیروز - Gooya News

آیا جمهوری اسلامی دشمن‌تراشی می‌کند؟

واژگان رهبران جمهوری اسلامی سرشار است از کلمات توهین‌آمیز و تنش‌آفرین: خائن، مزدور، دشمن، خونخوار، جهان‌خوار، کودک‌کش، و قس علی هذا

امیر طاهری - ایندیپندنت فارسی

آیا جمهوری اسلامی دشمن‌تراشی می‌کند؟ این پرسشی است که در چند روز گذشته در رسانه‌های جمهوری اسلامی مطرح شده است. همان‌طور که می‌شد انتظار داشت، شرکت‌کنندگان در این بحث همگی بر آن‌اند که جمهوری اسلامی هرگز در پی دشمن‌تراشی نبوده است و برعکس، باید به‌عنوان قربانی دشمن‌تراشان دیگر یعنی ایالات متحده آمریکا، کشورهای اروپایی، کشورهای عرب و اسرائیل، از همدردی جهانی بهره‌مند شود.

نویسندگان مقالات متعدد در این بحث مدعی‌اند جمهوری اسلامی همواره منادی صلح، دوستی و احترام متقابل ملل بوده است و اتهام دشمن‌تراشی به چنین نظامی بی‌انصافی است. هنگامی که این سوال مطرح می‌شود که چرا بسیاری از کشورها، شاید هم اکثریت، نظر خوبی به جمهوری اسلامی ندارند، نویسندگان مقالات مورد‌بحث ادعا می‌کنند که آنان «به پیشرفت‌های حیرت‌انگیز ما حسادت می‌کنند» یا «دشمنی با جمهوری اسلامی بدین دلیل است که نظام ولایت فقیه گزینه بهتری در برابر گزینه‌های غربی و شرقی عرضه می‌کند. نهضتی که با امام خمینی (کذا) شروع شد هدفی جز بازسازی تمدن انسانی ندارد و می‌کوشد تا تمامی بشریت را برای بازگشت امام موعود، مهدی منتظر، آماده کند.»

در این‌جا، بحث ما بر سر عرضه گزینه بهتر به بشریت یا آماده ساختن جهان برای بازگشت قائم (ع) نیست. این نوع ادعاها را دیگر ادیان و مسالک این جهانی مطرح کرده‌اند. افلاطون نخستین مبلغ بهشت «هیچ‌‌کجایی» بود. کارل مارکس از جامعه بی‌طبقه و «پژمرده شدن و فرو ریختن دولت‌» سخن می‌گفت. به عبارت دیگر، آرمان‌خواهی، یا تحقیر واقعیت به سود خیال، مختص امام خمینی و پیروان ایشان نیست.

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

بحث ما در این‌جا بر سر دشمن‌تراشی در دنیای این‌جا و اکنون است. حتی یک مطالعه گذرای گفته‌های آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، اصرار او به القای کینه و دشمنی با تقریبا همه کشورها، البته به‌جز روسیه و چین، را نشان خواهد داد. در صدر این کشورها ایالات متحده قرار دارد، یعنی کشوری که به سهم خود به تغییر رژیم در ایران و روی کار آمدن آیت‌الله خمینی کمک کرد. ویلیام سالیوان، آخرین سفیر ایالات متحده در تهران، در خاطرات خود بخشی از این کمک‌ها را شرح داده است. دولت جیمی کارتر نخستین دولتی بود که روی کار آمدن خمینی را به رسمیت شناخت و دست دوستی به سویش دراز کرد.کارتر حتی یک نامه دست‌نویس برای خمینی فرستاد. مشاور امنیت خارجی کارتر، برژینسکی، نخستین شخصیت یکی از قدرت‌های بزرگ بود که با مهدی بازرگان، نخست‌وزیر خمینی، ملاقات کرد و حمایت بی‌دریغ ایالات متحده از رژیم جدید در تهران را اعلام کرد.

عکس‌العمل خمینی و پیروانش حمله به سفارت آمریکا در تهران و گروگان‌گیری دیپلمات‌ها بود. در آن زمان، پنج تن از وزیران کابینه بازرگان تابعیت یا کارت سبز آمریکا را داشتند و انتظار می‌رفت اشغال سفارت عمل کودکانه چند جوان پرشور و کم‌سواد تلقی شود و بحرانی پیش نیاید. در عوض، خمینی خود را حامی یا حتی گرداننده این نمایش شنیع معرفی کرد.

پس از آن نیز کوشش‌های متعدد روسای جمهوری آمریکا برای تنش‌زدایی با تهران بی‌ثمر ماند. جمهوری اسلامی نیازمند دشمن بود. این دشمن نمی‌شد یک کشور کوچک باشد زیرا در آن صورت، «انقلاب عظیم اسلامی» تحقیر می‌شد. در آن زمان، اتحاد جماهیر شوروی نیز نمی‌شد دشمن به شمار آید زیرا مسکو اهل این شوخی‌ها نبود و می‌توانست به بهانه قراردادهای ۱۹۲۲ و ۱۹۴۲، به ایران لشکرکشی کند.