موفقیت روش کوبیدن فضاپیماها به سیارک‌های خطرناک تایید شد

دانشمندان تأیید کردند که روش اصابت فضاپیمایی نظیر DART می‌تواند برای محافظت از زمین در برابر سیارک‌های خطرناک در آینده استفاده شود.

به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، سال گذشته فضاپیمای «دارت»(DART) متعلق به ناسا ماموریت خود را با موفقیت انجام داد و با سیارکی به نام دیمورفوس برای دیدن اینکه آیا امکان تغییر مسیر هر صخره فضایی بالقوه خطرناک وجود دارد یا خیر برخورد کرد. هدف ناسا از این کار، آزمایش برنامه‌های دفاع از زمین در برابر اجرام فضایی بالقوه خطرناک است.

این برنامه که «آزمایش تغییر جهت سیارک دوتایی» به اختصار دارت(DART) نامیده می‌شود، در تاریخ سوم آذر سال ۱۴۰۰ سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس‌ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد.

فضاپیمای ناسا پس از طی مسافتی یک ساله به نزدیکی هدف خود یعنی سیارک دیمورفوس(Dimorphos) رسید. اندازه این سیارک حدود ۱۷۰ متر است و هر ۱۱ ساعت و ۵۵ دقیقه یک بار به دور یک سیارک بسیار بزرگ‌تر به نام دیدیموس(Didymos) می‌چرخد. این دو سیارک حدود ۹.۶ میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارند و البته هیچ خطری از سوی آنها زمین را تهدید نمی‌کند.

مأموریت ناسا شامل کوبیدن فضاپیمای دارت به سیارک دیمورفوس با سرعت باور نکردنی تقریباً ۶.۵ کیلومتر بر ثانیه بود. این فضاپیمای ۵۷۰ کیلوگرمی در زمان برخورد با سرعتی در حدود ۲۲ هزار و ۵۳۰ کیلومتر در ساعت پرواز می‌کرد.

این ماموریت آزمایشی روز دوشنبه ۲۶ سپتامبر ۲۰۲۲ پس از ۱۰ ماه پرواز در فضا، با موفقیت به هدف سیارکی خود برخورد کرد. این اولین نمایش فناوری دفاع سیاره‌ای در جهان و اولین تلاش ناسا برای حرکت و جابجایی یک سیارک در فضا بود.

دانشمندان گروه عملیات DART از آن زمان تاکنون در حال تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده از این ماموریت بوده‌اند و اکنون پنج مقاله در مجله معتبر «نیچر»(Nature) منتشر کرده‌اند که جزئیات نتایج ماموریت DART را توضیح می‌دهد.

آنها اکنون با اطمینان تایید کرده‌اند که اگر سیارکی به اندازه کافی و البته خطرناک، بزرگ باشد که در صورت برخورد با زمین بتواند آسیب فراروانی بر جا بگذارد و جان‌های بسیاری را قربانی کند یا حتی نسل بشر را تهدید کند، می‌توان از این روش برای دفاع از سیاره زمین استفاده کرد.

ظاهراً یکی از صفحات خورشیدی DART قبل از برخورد کامل بدنه آن با دیمورفوس با سرعت شش کیلومتر در ثانیه به این سیارک برخورد کرده است. این فضاپیما در فاصله ۲۵ متری از مرکز این سیارک به آن برخورد کرد که عامل بزرگی در موفقیت ماموریت تعریف شده آن بود، زیرا با برخورد به مرکز دیمورفوس، نیروی برخورد را به حداکثر رساند.

بر اساس مطالعات انجام شده، این برخورد توانسته ۱۱۰۰ تن سنگ را از دیمورفوس به بیرون پرتاب کند. این برخورد موجب پاشش قلوه سنگ به سمت خارج از سیارک با شتاب چهار برابر سرعت ضربه DART به دیمورفوس شد و مسیر این سیارک را به کلی تغییر داد.

در حالی که ناسا تاکنون چنین ماموریتی را فقط بر روی یک سنگ فضایی آزمایش کرده است، دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که برای سیارک‌هایی به بزرگی دیمورفوس (حدود ۱۷۰ متر عرض)، ما حتی نیازی به ارسال یک ماموریت شناسایی پیشرفته نداریم.

فرانک مارکیس از مؤسسه SETI در کالیفرنیا می‌گوید: ما می‌توانیم به سرعت مأموریتی را برای منحرف کردن یک سیارک در صورت وجود تهدید طراحی کنیم و می‌دانیم که این روش شانس بسیار بالایی برای مؤثر بودن دارد.

وی افزود: ما پس از رسیدن فضاپیمای «هرا»(Hera) متعلق به آژانس فضایی اروپا به سیارک دیمورفوس در سال ۲۰۲۶، مطمئناً حتی بیشتر و بهتر از تأثیر مأموریت DART بر روی این سیارک شناخت پیدا خواهیم کرد.

ماموریت Hera سامانه سیارکی دوتایی دیدیموس(Didymos) و دیمورفوس(Dimorphos) را برای تأیید بیشتر روش ضربه زدن با یک فضاپیما به یک سیارک خطرناک و استفاده از این روش در آینده مورد مطالعه قرار خواهد داد.

انتهای پیام