نگاهی به یک شکست «تحقیرآمیز»/ وقتی لیورپول پوست منچستر یونایتد را کند

به گزارش "ورزش سه"، این مساوی با بدترین شکست‌های تاریخ منچستر یونایتد بود که آز آخرینشان سال‌ها می‌گذرد: بلک‌برن راورز آوریل ۱۹۲۶، استون ویلا دسامبر ۱۹۳۰ و ولوز دسامبر ۱۹۳۱.

شش گل لیورپول به دنبال عملکرد درخشان این تیم در نیمه دوم زده شد، نیمه‌ای که حریف نتوانست (و شاید مشتاق نبود) که در برابر آن واکنشی نشان دهد.
نویل به طور خاص از برونو فرناندز، کاپیتان منچستریونایتد انتقاد کرد و به شبکه اسکای اسپورت گفت: «نیمه دوم کاملا رسواکننده بود. این افتضاحی بود که کاپیتان برنو فرناندز نمادش بود؛ بازیکنی که بارها عملکرد خجالت‌آوری داشت. آن‌ها درکی از خطرناک بودن این بازی نداشتند. پوست بازیکنان منچستر یونایتد در این بازی (زنده زنده) کنده شد.»

مستاصل بودن فرناندز در واکنش به اتفاقاتی که اطرافش می‌افتاد در نیمه دوم بازی بارزتر بود.

در یک موقعیت هنگامی که استفان بایجتیچ در کنار خط از او گذشت، فرناندز به جای تعقیب هافبک جوان لیورپول، ایستاد و او را تماشا کرد.

نویل در هنگام بازی و قبل از این که جملات بالا را در مورد این بازیکن به زبان آورد، گفته بود: «او دستانش را بالا گرفته و می‌گوید، چرا من را بیرون نمی‌کشید؟ خسته شدم از بس که فرناندز دست‌هایش را بالا می‌اندازد و به بقیه ناله می‌کند و صورتش را می‌گیرد.»

«این چیزی نیست که از کاپیتان منچستر یونایتد توقع داشته باشیم و مطمئنم که اریک تن‌هاخ به این موضوع توجه می‌کند.»

روی کین، دیگر کاپیتان سابق منچستر یونایتد نیز به همین اندازه از عملکرد فرناندز ناراضی بود: «زبان بدن فرناندز امروز کاملا خجالت‌آور بود. این پسر واقعا بااستعداد است و کاپیتان تیم ما اما مرتب دستانش را تکان می‌داد و به عقب بازنمی‌گشت... بعید است کسی در رختکن چنین رفتاری را دوست داشته باشد.»

برخلاف عملکرد داخل زمین، پس از بازی، این فرناندز بود که مقابل رسانه‌ها ایستاد: «خیلی ناامیدکننده، ناراحت کننده و خجالت‌آور بود، چون نتیجه بسیار بدی گرفتیم. باید به بازی برمی‌گشتیم. داریم از منچستر یونایتد صحبت می‌کنیم، می‌توانیم از حریف عقب بیفتیم اما باید دوباره خودمان را بالا بکشیم.»

*کجای کار منچستر یونایتد اشتباه بود؟

روی کین می‌گوید که «بزرگ‌ترهای یونایتد» هنگامی که «اوضاع سخت شد»، «ناپدید» شده بودند و باید از عملکردشان «شرمسار و خجالت‌زده» باشند.

این مسابقه فقط هفت روز بعد از پیروزی یونایتد مقابل نیوکاسل در فینال جام اتحادیه فوتبال انگلیس که اولین قهرمانی تیم با هدایت اریک تن‌هاخ بود، رخ داد.

عملکرد یونایتد در لیگ برتر هم تا قبل از این بازی مقتدرانه بود. جز دو شکست ابتدایی مسابقات، این تیم از ۲۲ بازی ۴۹ امتیاز گرفته بود.

اما در بازی با لیورپول بود که نقایص تیم خودشان را نشان دادند؛ حتی در نیمه اول که آن‌ها در لحظاتی بسیار خوب بازی کردند. کاسمیرو به طرزی غیر معمولی در پاس‌دادن بی‌دقت بود و آنتونی به سختی می‌توانست سانترهایش را به هم‌تیمی‌ها برساند.

وقتی هم که لیورپول در پنج دقیقه ابتدایی نیمه دوم دو گل زد و سه بر صفر پیش افتاد، منچستر یونایتد فروپاشید.

میکا ریچاردز، مدافع سابق منچستر سیتی در برنامه «مچ آو د دی» بی‌بی‌سی گفت: «مبهوت و شوکه شده بودم و چیزی که می‌دیدم را باور نمی‌کردم. هیچ ارتباطی بین دیگو دالوت و آنتونی نبود. بعضی وقت‌ها به نظر می‌رسید که یونایتد ده نفره بازی می‌کند به این دلیل که آنتونی کارش را انجام نمی‌داد.»

«ما از بزرگ‌ترین بازی منچستر یونایتد حرف می‌زنیم. به نظرم او بود که به هم‌تیمی‌هایش کمک نمی‌کرد. در این مسابقات است که بازیکن باید شخصیتش را نشان دهد، اما شما برونو فرناندز را داشتید که مرتب دست‌هایش را تکان می‌داد. به نظرم این هشداری بود که منچستر به خودش بیاید ولی هم‌زمان لحظاتی حقارت‌آور را تحمل کرد.»

جیمی کاراگر، مدافع سابق لیورپول معتقد بود که این نتیجه‌ای بود که «هیچکس انتظارش را نداشت.» او به شبکه اسکای گفت: «یک ضربه تمام عیار به یونایتد بود و یک عملکرد چشمگیر از لیورپول. یونایتد آشفته و بی‌نظم بازی می‌کرد. شما چنین چیزی را از تیم کنونی یونایتد و حتی از تیم‌های قبلی آن هم انتظار ندارید.»

دایان دابلین نیز که در دهه ۱۹۹۰ دو سال برای منچستر یونایتد بازی کرد به بی‌بی‌سی گفت: «هنوز هم می‌گویم که منچستر یونایتد در مسیر درستی قرار دارد اما تک تک بازیکنان لیورپول عالی بودند. یونایتد غافلگیر شد و نمی‌دانست چکار کند. آن‌ها قادر به کنترل هیچ چیزی در میانه زمین نبودند.»

لیورپول مثل لیورپول قدیم بود. تمرکز روی اشتباهات پرشمار بازیکنان یونایتد نباید مانع از توجه به این نکته شود که لیورپول چقدر قوی بود.

لیورپول با این نمایش امیدهایش برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان فصل آینده را تقویت کرد و با ریتم خوبی که در دفاع و حمله داشت، به همان نمایش مقتدرانه‌ای که طی چند فصل اخیر از این تیم دیده‌ایم، بازگشت.

داروین نونیز، خرید تابستانی باشگاه و کودی گاکپو خرید زمستانی آن هرکدام دو گل زدند و در کنار آن‌ها محمد صلاح بود که عملکردی درخشان داشت.

تروی دینی، مهاجم باشگاه بیرمنگام به بی‌بی‌سی گفت: «این نمونه‌ای جدید از عملکرد مثلث قدیمی خط حمله لیورپول بود؛ جوان‌‌تر، سریع‌تر و قوی‌تر. گاگپو نسخه به روز شده بابی فرمینو است. نکته مورد علاقه من این بود که همیشه یکی از آن‌ها وسط خط دروازه ایستاده بود. آن‌ها مثل تیرهایی هستند که از چله کمان رها شده‌اند.»

«نونیز و گاکپو ۲۳ ساله هستند. در بهترین فرم ممکن هستند و برای حریفان بازیکنانی ترسناک به شمار می‌روند.»

*رکوردشکنی به بهترین شکل ممکن
برنده اصلی نمایش نامنظم منچستر یونایتد در نیمه دوم، محمد صلاح بود که در این بازی دو گل زد و برترین گلزن لیورپول در لیگ برتر شد.

مهاجم مصری در این بازی تعداد گل‌هایش در ۲۰۵ بازی لیگ برتر را به ۱۲۹ رساند و از رکورد رابی فاولر عبور کرد. در واقع صلاح رکوردش را به بهترین شکل ممکن به دست آورد: در آنفلیلد و مقابل منچستر یونایتد.

این صد و هفتاد و هشتمین گل صلاح در کلیه رقابت‌ها بود که او را در رتبه هفتم برترین گلزنان تاریخ لیورپول قرار می‌دهد. یان راش نفر اول این فهرست است که با ۳۴۶ گل در صدر ایستاده و پس از او فاولر، استیون جرارد، بیلی لیدل، گوردون هاجسون و راجر هانت قرار دارند.

در میان برترین گلزنان تاریخ بالاترین سطح فوتبال انگلیس، محمد صلاح در رتبه پنجم قرار دارد. نزدیک‌ترین رقیب او هری چمبرز است که ۱۳۵ گل زده و بعد هم با یک فاصله قابل توجه لیدل با ۲۱۵ گل قرار دارد. در صدر این فهرست هم هانت با ۲۴۴ گل جا خوش کرده است.

صلاح همچنین حالا با ۱۰ گل بیشتر از هر بازیکن لیورپول دروازه یونایتد را باز کرده است. او به این ترتیب از رکورد استیون جرارد، کاپیتان سابق لیورپول که در لیگ برتر هشت بار دروازه رقیب قدیمی را باز کرده بود، سبقت گرفت. به این ترتیب حالا صلاح موقعیت خودش را به عنوان اسطوره لیورپول مدرن تثبیت کرد.

او به ۲۶ تیم مختلف در لیگ برتر فوتبال انگلیس گل زده است. پس از یونایتد، بزرگ‌ترین قربانیان صلاح، واتفورد و وستهم هستند که صلاح نه بار دروازه‌شان را باز کرده است و بورنموث (۸ گل) در رتبه بعدی قرار دارد.

منبع: بی بی سی